Ελληνοϊσραηλινά

Τον τελευταίο χρόνο της προεδρικής θητείας τού Τραμπ δημιουργήθηκε μια στενή πολιτική σχέση του προέδρου των ΗΠΑ με τον Νετανιάχου και τον Ερντογάν. Πρόκειται για μια παραδοξότητα και για μια από τις πλέον αντιφάσεις της πολιτικής του Λ. Οίκου στο θέατρο της Μ. Ανατολής. Ο πρ/ργος του Ισραήλ βρίσκεται σε κατάσταση αμηχανίας. Να προσαρτήσει τα Παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής όχθης του Ιορδάνη ή όχι; Αν ναι, θα δημιουργήσει αντιδράσεις σε παγκόσμια κλίμακα, αν όχι, ίσως χάσει την ευκαιρία, τώρα που τα ‘χει καλά με τον Τραμπ, διότι αν μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ, τη θέση του ένοικου του Λ. Οίκου την πάρει ο Τζο Μπάϊντεν, δεν θα μπορέσει ο Νετανιάχου να παρανομήσει. Και «γιατί να το αποκρύψωμεν άλλωστε» η τυχών προσάρτηση των Παλαιστινιακών εδαφών θα είναι το ίδιο, που έκανε ο Πούτιν με την Κριμαία.
Η επιθετική πολιτική του Ερντογάν, που ασκεί από πολύ καιρό, για να βρει στηρίγματα στους Μουσουλμάνους του Αραβικού κόσμου συνιστά κίνδυνο για το Ισραήλ. Η αντίφαση όμως, της “τριγωνικής φιλίας” γίνεται μεγαλύτερη, εκ του ότι Ερντογάν αναμείχθηκε στο Παλαιστινιακό, πράγμα που περιπλέκει περισσότερο την πολιτική των Εμιράτων, της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου, συμμάχων του Ισραήλ, τα οποία στόχο έχουν τη διακοπή και επέκταση της επιρροής της Τουρκίας και του Ιράν στην περιοχή.
Τώρα ο Ελληνας πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Τελ Αβίβ για συνομιλίες με τον ομόλογό του, επειδή χρειαζόμαστε το Ισραήλ. Βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο εναντίον των προκλήσεων του Ερντογάν, αλλά η συνεργασία των δύο χωρών έχει πολλές όψεις στον τομέα της ενέργειας στην προοπτική αμυντικών συνεργασιών στον τουρισμό κ.α.
Εδώ όμως κινδυνεύουμε να χαρακτηρισθούμε ανακόλουθοι, επειδή εχθρευόμαστε τους Τούρκους, που δεν σέβονται το Διεθνές Δίκαιο και αδιαφορούμε για την καταπάτηση αυτού του Δικαίου απ’ τους Ισραηλινούς όσον αφορά το Παλαιστινιακό.
Η συμμαχία με το Ισραήλ είναι χρήσιμη για τους πιο πάνω λόγους και όχι λόγω ύπαρξης του Νετανιάχου, ο οποίος δεν ξέρουμε, πώς θα κριθεί απ’ την Δικαιοσύνη για διαφθορά, αν θα συνεχίσει να είναι πρ/ργος του Ισραήλ, ή δεν θα ‘χει τον “φυσικό του σύμμαχο” Τραμπ μετά τον Νοέμβριο. Η ελληνική διπλωματία μπορεί να στηρίζει το Ισραήλ στην Ε.Ε., όπως ζήτησε ο πρέσβης τους στην Αθήνα, αλλά σε αντάλλαγμα θέλουμε να μας ενισχύσουν ηθικά στη Μεσόγειο.
Τα κράτη έχουν συνέχεια, οι συμμαχίες είναι αναγκαίες, ο αγωγός φυσικού αερίου “East Med” έχει τεράστια οικονομική και πολιτική σημασία, η τεχνολογία του Ισραήλ έχει υπερβολικά εξελιχθεί και πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε κατά τρόπον ώστε να παράγουμε και να μην αγοράζουμε.
Ο κ. Μητσοτάκης ερωτώμενος για τις προοπτικές, που ανοίγονται με το ταξίδι του στο Ισραήλ, μπορεί να έχει κατά νου κάποιο είδος συναλλαγής, αλλά έδωσε απάντηση κομψή και σαφή, ότι «θα προτιμούσαμε, να δούμε αμοιβαία συμμετοχή και διάλογο, αντί μονομερών ενεργειών…».
Η συμμαχία μας, λοιπόν, με το Ισραήλ δεν ταυτίζεται με τον σημερινό πρωθυπουργό, αλλά με το κράτος που αποτελεί μια σταθερή και σκληρή στάση της εξωτερικής του πολιτικής έναντι της Αγκυρας.