Ελλήνων Ιστορίες

Βλέποντας τα πρόσωπα που στελεχώνουν τα ψηφοδέλτια και διαβάζοντας τα «προγράμματα» των διαφόρων κομμάτων που θα συμμετάσχουν στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, πολλά ήλθαν στο νου μου. Πολλά και διάφορα από το μακρινό και το πρόσφατο παρελθόν της κοινωνικής ιστορίας της Ελλάδας.
Ο Μαντίθεος ζητά από το Λυσία, στην Αθήνα, κατά τα πρώτα χρόνια μετά το πέρας του πελοποννησιακού πολέμου (αρχές 4ου αι. π.Χ.), να του γράψει ένα λόγο να τον εκφωνήσει στην Εκκλησία του Δήμου. Είχε εκλεγεί βουλευτής αλλά για να μπορέσει να ορκιστεί και να αναλάβει τα καθήκοντά του, έπρεπε πρώτα να αποσείσει από επάνω του τις κατηγορίες που του είχε προσάψει ένας συμπολίτης του ότι είχε συνεργαστεί με τους ολιγαρχικούς και φιλολάκωνες Τριάντα τυράννους. Κάθε συνεργάτης του τυραννικού καθεστώτος, σύμφωνα με αθηναϊκούς νόμους, δεν μπορούσε να πολιτευτεί επί δημοκρατίας. Σήμερα άραγε πώς προστατεύεται το δημοκρατικό μας πολίτευμα από κάθε λογής «τυραννόφιλους»;
Αρχές του 11ου αι. μ.Χ., ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Βασίλειος ο 2ος έβγαλε νόμο οι φόροι των φτωχών που είχαν καταστραφεί να πληρώνονται από τους πλούσιους και μεγαλογαιοκτήμονες γείτονές τους. Ο νόμος αυτός ονομάστηκε λοιπόν «αλληλέγγυον». Τότε, όμως, οι κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά δυνατοί του Βυζαντίου, ο πατριάρχης και μεγάλος αριθμός υψηλόβαθμων κληρικών που διέθεταν μεγάλο βιος ξεσηκώθηκαν και ζήτησαν από το Βασίλειο να ακυρώσει το σε βάρος τους νόμο. Αυτός όμως δεν τους άκουσε και το μέτρο εφαρμόστηκε όσο αυτός ζούσε για να καταργηθεί από τους διαδόχους του, εγώ, τόσους αιώνες μετά, αναρωτιέμαι πόσοι από τους τωρινούς πολιτικούς ταγούς μας, αψηφώντας τις αντιδράσεις της άρχουσας τάξης, θα μπορούσαν να πάρουν τέτοια μέτρα υπέρ του λαού;
Και θα κλείσω με ένα απόσπασμα από την «Ελληνική Νομαρχία» του Ανωνύμου Έλληνος, εν Ιταλία, στα 1806 ενώ ο Ελληνισμός στέναζε κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Δείτε το και εσείς, εφόσον πλείστοι των πολιτευτών των ημερών μας θαρρώ ότι είναι επιφανειακά σπουδασμένοι διχως να διδάσκονται από την Ιστορία, γιατί αμφισβητούν τη χρησιμότητά της. Γράφει ο Ανώνυμος ο Έλλην, όμως, για όσους στα δικά του χρόνια δεν δέχονταν τη χρηστικότητα της Ιστορίας στους αγώνες των σκλαβωμένων Ελλήνων για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους: «Ας λάβη επί χείρας λοιπόν ο δύσπιστος τον αξιάγαστον Πλούταρχον και Ξενοφώντα τον ηδύτατον διά να μάθη πόσα ο ανθρώπινος νους ημπορεί να πράξη εις ελευθέραν πολιτείαν και να ιδή εν ταυτώ ότι όσα φαίνονται αδύνατα εις τους δούλους μόλις είναι δύσκολα εις τους ελευθέρους και μεγαλοψύχους άνδρας».