“Ελπίδα”

Ψυχή μου πάψε μια στιγμή να κυματίζεις πάλι
σκέψεις μου ησυχάσετε για λίγο στο κεφάλι.
Πέλαγος τα προβλήματα, ωκεανοί οι σκέψεις
με πιο καράβι άραγε μυαλό να ταξιδέψεις…
Η ελπίδα μόνο έμεινε εκεί για να παλεύει
κι ένα απάνεμο νησί για χρόνια να γυρεύει.
Γερό σκαρί και άντεξε η φουρτούνα δεν τη νοιάζει
κι αν τη χτυπούν τα κύματα εκείνη δε βουλιάζει,
με πλήρωμα τα όνειρα χρόνια και χρόνια πλέει
κουράγιο και θ’ αντέξουμε συνέχεια μου λέει.
Και μες στην κοσμοχαλασιά πάντα θα ψάχνει λύση
ένα λιμάνι ήσυχο κι εκεί θα μ’ οδηγήσει.
Κι αν του σκίσαν τα πανιά οι συμφορές του χρόνου
κι αν το σκεπάσαν ξαφνικά τα κύματα του πόνου
κι αν το κατάρτι λύγισε και ράγισε η μια μέρα
κι αν έχασε μες τη ζωή πατέρα και μητέρα
κι αν χάθηκε στο πέλαγο μονάχο να γυρίζει
κι αν η πυξίδα χάλασε κι αλλού στριφογυρίζει
κι αν το κλάμα ενώθηκε με το νερό της φύσης
κι αν φώναξες στη θλίψη σου “πότε θα με αφήσεις;”
κι αν στύλωσες το βλέμμα σου ψάχνοντας ένα φάρο
κι αν κάποτε πλησίασες πολύ κοντά στο Χάρο
κι αν γλίστρησες και έπεσες στα μουσκεμένα ξύλα
κι αν γνώρισες κάποια στιγμή του κόσμου τη σαπίλα
κι αν σκόρπισες το σώμα σου στο διάβα της ζωής σου
κι αν έψαξες τα νιάτα σου, δεν είναι πια μαζί σου
κι αν έκλεισες τα μάτια σου νομίζοντας το τέλος
κι αν τρύπησε το στήθος σου απελπισίας βέλος
…η  ΕΛΠΙΔΑ μέσα στην ψυχή “σήκω” θα σου φωνάζει
τίποτε δεν τελείωσε, το όνειρο δε βουλιάζει,
τα σύννεφα θα φύγουνε απ’ τη ζωή μια μέρα,
έχεις κι εσύ ένα παιδί που φώναξε “πατέρα”,
ο ήλιος πάλι θα φανεί σαν φάρος στο σκοτάδι,
η μέρα πάντα έρχεται όταν διαβεί το βράδυ,
θα γαληνέψει της ψυχής το πέλαγος και πάλι,
θα σε οδηγήσει η ρότα σου σ’ όμορφο ακρογιάλι,
της θλίψης τ’ άγρια κύματα κάποτε θα καλμάρουν
και λίγα χαμόγελα γλυκά τη θέση τους θα πάρουν.
Ο άνεμος της μοναξιάς θα πάψει να φυσάει,
υπάρχουν άνθρωποι παντού κάποιος θα σ’ αγαπάει,
άνοιξε τα μάτια της καρδιάς, είναι η ζωή ωραία,
γι’ αυτούς που ξέρουν να τη ζουν κι έχουν καλή παρέα.
Πάτα στα πόδια σου γερά και σήκω από το χώμα
ο δρόμος δε τελειώνει εδώ, έχει ζωή ακόμα.
Εχει χαρές αυτή η ζωή, δεν έχει μόνο πάθη,
μελέτησε τις πράξεις σου και μάθε από τα λάθη.
Οταν ξυπνήσεις τα πρωί μια καλημέρα ευχήσου,
σε ό,τι θωρούν τα μάτια σου κι αγγίζει την ψυχή σου,
σκαρφάλωσε στο όνειρο και τράβα όπου σε πάει.
Εχει ανάγκη η ψυχή κάποτε να πετάει
κι όταν ανοίξεις τα φτερά όσο ψηλά κι αν φτάσεις
την ταπεινή σου τη ζωή ποτέ να μην ξεχάσεις.
Και όταν θα έρθει μια βραδιά οπίσω να γυρίσεις
να παραδώσεις το κορμί και την ψυχή ν’ αφήσεις,
η ελπίδα θα ‘ναι πάλι εκεί μαζί να ταξιδέψει,
ίσως φωνάξει πως γυρνάς σ’ αυτούς που έχουν μισέψει!