Ελπίδα για το μέλλον

Τελικά το ’χουμε στο DNA μας. Πάντα αναζητάμε την καλή εκδοχή της ιστορίας, το “παραμύθι” που έχει ευτυχισμένο τέλος.
Μα σίγουρα είναι το πλατύ χαμόγελο του 18χρονου Ιρανού πρόσφυγα Κουρός Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί, που αρίστευσε στις Πανελλαδικές αλλά και όλα τα φωτεινά χαμόγελα των Ελλήνων μαθητών που διέπρεψαν στον ίδιο στίβο των εξετάσεων.
Τα παιδιά δεν τα ξεχωρίζω.
Όλα έχουν και μια φοβερή ιστορία να σου διηγηθούν από τη ζωή τους και ο Κούρος έχει να σου πει την δική του ιστορία (τη θαλασσοδαρμένη) που σηκωνόταν όρθιος όταν έμπαινε ο καθηγητής στην τάξη (πόσο μου έχει λείψει αυτό), αλλά και τα Ελληνόπουλα που βίωσαν την περιπέτεια της νόσου Covid στην εκπαίδευση, που τα ζύγισαν καλά, που τα μέτρησαν σωστά και πέτυχαν. Και το συμπέρασμα είναι: ότι τα παιδιά αυτά, ο “Πέρσης”, ο Έλληνας, θα ρίξουν τον σπόρο για να φτιάξουν κάποτε την Ελλάδα του μέλλοντος.
Τι θα συμβαίνει στη χώρα, μετά από 30 χρόνια;
Έτσι οικοδομούμε το μέλλον που μας ανήκει.