Ελπίδα και παρηγοριά

Σε αυτή τη χώρα γνωρίζεις κάθε φορά ολοένα και περισσότερους πολίτες που και τι δεν θα έδιναν να πλουτίσουν από την μια μέρα στην άλλη, πιστοί στο αξίωμα για μια εύκολη και ανέμελη ζωή.
Από την άλλη, δεν είναι και λίγοι αυτοί που αποτολμούν να αντιπαρατεθούν με τη συνήθεια αυτή, να πάψουν να βάζουν στην πρώτη θέση το κέρδος που δήθεν σε κάνει να ξεχνάς αξίες, ιδέες και οράματα, γιατί τάχα από αυτά δεν ζεις. Είναι παρήγορο αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι αρκετοί πολίτες στρέφονται στην γνώση, την ιστορία και τον πολιτισμό, προσπαθώντας να ανεβάσουν κατά τι το επίπεδο της σκέψης στον τόπο αυτό.
Και ασφαλώς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους βρείτε ως υπερασπιστές στον υφέρποντα εθνικισμό να αγαλλιάζουν βλέποντας τις γαλανόλευκες σημαίες που κυματίζουν, πλημμυρίζοντας τους με κύματα ευφορίας. Όχι, οι πολίτες αυτοί δεν πιστεύουν σε καμία συμφωνία για το όνομα ενός κράτους, ούτε τους ενδιαφέρει αν μια λέξη μπορεί να χωρίσει λαούς και εθνότητες, πολύ απλά διότι η κάθε ονομασία που υπογράφεται στα χαρτιά υποδηλώνει και κάτι. Τι είναι αυτό; Ο χωρισμός των γειτονικών λαών στο όνομα των εκατέρωθεν αλυτρωτισμών.
Ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση λοιπόν  μπορούν να πείσουν κανέναν πως δρουν και συζητούν για το συμφέρον του ελληνικού λαού. Πολύ περισσότερο όλοι αυτοί οι «νεόσκαστοι» νεοκόροι της ακροδεξιάς που ανεμίζουν τα εθνικά εμβλήματα, υπό την καθοδήγηση σκοτεινών δυνάμεων αποσταθεροποίησης  της ούτως ή άλλως προβληματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ίσως τελικά να υπάρχει ελπίδα και παρηγοριά από το γεγονός και μόνο ότι αρκετοί πολίτες δεν τρώνε κουτόχορτο.