Εάν πάψουµε να θεωρούµε ανδρισµό και µαγκιά το µπούλινγκ κατά των γυναικών ή των πιο αδυνάτων από εµάς.
Εάν πάψουµε να στερούµε τη ζωή από συνανθρώπους µας δι’ ασήµαντον αφορµήν.
Εάν πάψουµε να δίνουµε προτεραιότητα στο να περνάµε καλά και βολεµένοι να καρπωνόµαστε τους κόπους των άλλων έναντι του να είµαστε πραγµατικά καλά και του αγώνα να προσφέρουµε εµείς σε µας και στους άλλους τα αναγκαία προς το ζην.
Εάν πάψουµε να ασχολούµαστε µε τα κοινά µόνο στις περιπτώσεις που µας συµφέρει.
Εάν πάψουµε να ψάχνουµε παραθυράκια προκειµένου να προσαρµόζουµε τους νόµους στα πρόσκαιρα συµφέροντά µας και εις βάρος των άλλων.
Εάν πάψουµε να ναρκοθετούµε προς ίδιον συµφέρον την αξιοκρατία, την ισονοµία και την ελευθερία των µελών του κοινωνικού συνόλου.
Εάν πάψουµε να θεωρούµε την παιδεία και την εκπαίδευση, την υγεία και την περίθαλψη, την εργασία και την απασχόληση των λαϊκών µαζών αντικείµενα εµπορίου και πεδία αισχροκέρδειας.
Εάν πάψουµε να αντιµετωπίζουµε τα καθηµερινά κοινωνικά προβλήµατα µε αδιαφορία και ωχαδερφισµό.
Εάν πάψουµε να µετακυλίουµε τις ατοµικές και κοινωνικές µας ευθύνες.
Εάν πάψουµε να προτάσσουµε το εγώ και να µη λογαριάζουµε το εµείς στις καθηµερινές προσπάθειες για έναν καλύτερο και πιο ανθρώπινο ανθρωπογενές περιβάλλον.
Εάν, τέλος, πάψουµε να θεωρούµε ότι το χρήµα φέρνει κοντά τους ανθρώπους και όχι η αληθινή αγάπη.
Τότε ως κοινωνία θαρρώ ότι έχουµε ελπίδες η νέα µας γενιά να µοιάζει µε εκείνη του Πολυτεχνείου ακόµη και σε εποχές που δεν θα υπάρχουν ορατά τανκς να καταδυναστεύουν τη ζωή µας…
