«…Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή…»
(Κ. Καστοριάδης)
Ο Παλιός χρόνος μας αποχαιρετά, παραδίδοντας την σκυτάλη στον καινούργιο, μαζί με πολλά προβλήματα και γρίφους. Θα περίμενε κανείς, ότι μετα από 9 χρόνια κρίσης,…. που βιώσαμε σαν πολίτες την ληστρική βιαιότητα 3 μνημονίων, …ότι το ελατήριο της ανάπτυξης θα ήταν έτοιμο να εκτιναχθεί, αλλά απ’ ότι διαπιστώνουμε, έχει σπάσει. Η φορολογία, η γραφειοκρατία και η απελπιστικά αργή απόδοση της δικαιοσύνης, είναι τα βασικά εμπόδια για προσέλκυση ξένων επενδύσεων, καθώς και η΄αδυναμία του τραπεζικού κλάδου να χρηματοδοτήσει εγχώριες μικρομεσαίες επιχειρήσεις….χρηματοδοτεί όμως τις γερμανικές για να εξαγοράζουν τις κερδοφόρες Δημόσιες επιχειρήσεις μας. Ένας άλλος λόγος της στασιμότητας της ελληνικής οικονομίας είναι αυτό που μας έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά : «…δεν υπάρχει παράδειγμα χώρας η οποία αντλεί 4 και 5% πλεονάσματα, για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους και ταυτόχρονα να επενδύει στην ανάπτυξη…». Γι αυτό και οι δημόσιες επενδύσεις υστερούν κατά 6 % σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος.
Το ερώτημα λοιπόν με ποιά κριτήρια θριαμβολογεί ο κ. Τσίπρας και ομιλεί περί ανάπτυξης.
-Μήπως επειδή κάθε τέλος του χρόνου μοιράζει κάποια φιλοδωρήματα στους εξαθλιωμένους πολίτες; Μα όπως μας έλεγε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας παραμονές προηγούμενων εκλογών για το μέρισμα που έδινε η κυβέρνηση Σαμαρά : «…είναι πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του πολίτη αυτής της χώρας, από τη μια να του αρπάζει το ψωμί από το τραπέζι και από την άλλη να του πετούν κάποια ψίχουλα για να τον εξαγοράσουν…..αυτό είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός…..». Δεν φαντάζομαι να ισχυρίζεστε κ. Τσίπρα ότι ίσχυε τότε και όχι τώρα. Απλώς ο πολίτης που σας στήριξε τότε και προσπαθεί να διαχειριστεί την ήττα του τώρα, διαπιστώνει με λύπη, ότι ο πολιτικός ξεπεσμός είναι διαχρονικός.
-Μήπως επειδή δρομολογεί η κυβέρνηση του, το ξεπούλημα των «ορφανών» κρατικών αεροδρομίων, γιατί όπως διαβάζουμε στην Γερμανική Handelsblatt, «…η απόδοση είναι τόσο καλή, που η Fraport ενδιαφέρεται ήδη για άλλα 23 περιφερειακά αεροδρόμια, τα οποία εξακολουθεί να διαχειρίζεται το κράτος»; Και βεβαίως τα λιμάνια έχουν σειρά όπου ήδη για το λιμάνι Θεσσαλονίκης οι νέοι ιδιοκτήτες είναι πάλι κυρίως οι Γερμανοί Deutsche Invest Equity Partners (DIEP κατά 47 %.
Στ’ αλήθεια πιστεύει ο Πρωθυπουργός ότι θα βγούμε από το τούνελ και θα έρθει ανάπτυξη, μεταβιβάζοντας ακόμα και τα μνημεία της χώρας μας στους εταίρους δανειστές, πράγμα που σημαίνει, ότι αυτοί πλέον θα τα διαχειρίζονται;
-Ή μήπως το νέο χρόνο ελπίζουμε σε ανάπτυξη έχοντας το υψηλότερο κόστος δανεισμού, παρόλο που έχουμε βγει από τα μνημόνια; Το 10ετες Ελληνικό ομόλογο ανέβηκε στο 4,37% , ενώ το Πορτογαλικό κυμαίνεται στο 1,72% και της Ιταλίας που είναι σε κρίση στο 1,73%. Αποτέλεσμα οι επενδύσεις στην χώρα βρίσκονται στο 1,8% του ΑΕΠ, ενώ στην Πορτογαλία στο 4,6%, στην Βουλγαρία στο 3,8%, στην Ρουμανία στο 2,3% και η Ιρλανδία, μετατράπηκε στην καλύτερη μικρή χώρα της Ευρώπης για την εγκατάσταση επιχειρήσεων, όπως μας λέει ο υπουργός των οικονομικών της.
Οι φορολογικοί συντελεστές σε Ιρλανδία και Κύπρο είναι στο 12,5 και στην Βουλγαρία στο 10%.
Πιθανώς η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει περί επερχόμενης ανάπτυξης κάνοντας εγκαίνια σε σταθμό του Μετρό Θεσσαλονίκης, ενώ το έργο θα ολοκληρωθεί μετά από δύο χρόνια, και προαναγγέλλοντας ο Πρωθυπουργός «…Ένα νέο μεγάλο Πανεπιστήμιο με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον», το οποίο μάλιστα θα έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη και Τμήματα σε 6 πόλεις της Βόρειας Ελλάδας – Σέρρες, Καβάλα, Κιλκίς, Δράμα και Κατερίνη. Ένα νέο Πανεπιστήμιο, μαζί με άλλα 21 ΑΕΙ, σε μια μικρή χώρα, που λόγω των οικονομικών δυσκολιών, συρρικνώνεται ο πληθυσμός της. Το ότι ήδη τα υπάρχοντα ΑΕΙ υπό χρηματοδοτούνται, δεν φαίνεται να απασχολεί την κυβέρνηση.
Και μπορεί ο παλιός χρόνος να φεύγει ανακουφισμένος που μαζί του φεύγουν και τα μνημόνια, οι επιπτώσεις όμως αυτής της αδιέξοδης πολιτικής παραμένουν κληρονομιά στον καινούργιο χρόνο. Ένας χρόνος πλούσιος σε εκλογές, όπου και πάλι θα προσπαθήσουμε να διακρίνουμε κάποιες χαραμάδες φωτός, κάποιες έστω αμυδρές ελπίδες. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι πέραν του πολιτικού προσωπικού, φέρουμε κι εμείς οι πολίτες μέρος ευθύνης, συμμετέχοντες δημιουργικά στα κοινά.
