Ήταν ο επίλογος της αυτοπαρουσίασής του. Ο δημιουργός έφυγε, και θέλω να τον χαιρετίσω, αφού χρόνια παρακολουθώ το έργο του, με πολύ θαυμασμό! Ένα έργο που ακολούθησε κατά πόδας την ελληνική πραγματικότητα, για περισσότερο από εξήντα χρόνια, αν θυμούμαι καλώς, και υπ’ αυτή την έννοια, μιλούμε για ένα “Ιστορισμένο πλάνο” του τόπου… “Ιστορεί” δηλαδή την Πατρίδα, σε “ξύλο” που αυτομάτως ιεροποιείται…
Ο διανοούμενος, ο συγγραφέας, ο κινηματογραφιστής, ο ντοκιμαντερίστας, ο ευαίσθητος και πληθωρικός και ανήσυχος στοχαστής, ο Λάκης Παπαστάθης αναχώρησε ηττημένος από την ανίατο ασθένεια έστω κι αν είδε καθαρά το “Παρασκήνιο” να βουρκώνει πονεμένο…
Από την αρχή, όμως:
Αδρές γραμμές, για έναν πανάξιο πολίτη αυτού του τόπου. Άγγιξε ενός αιώνα τα τεκταινόμενα! Ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά. Τα παρέδωσε στην “αφηγηματική εικόνα” του ταλέντου του, αλλά και της ευαισθησίας και της γνώσης του!!
Πως αλλιώς, καημός…
“Γράμματα από την Αμερική”. Ταινία μικρού μήκους! Ποιος την ξεχνά. Πυκνώνει τον “αδιέξοδο στεναγμό” των ξενιτεμένων, εκείνο τον γκρίζο καιρό της πικρής διαρροής, του ανθού της χώρας! Βραβευμένος γι’ αυτό το εγχείρημα και γι’ άλλα πολλά, όμως οπωσδήποτε να θυμίσω και την συνεργασία του με τον Αλέξη Δαμιανό, στην “Ευδοκία” Τον θεωρούσε δάσκαλό του, κι είχε για κείνον λόγο ευγνωμοσύνης σε κάθε του συνέντευξη.
“Τον καιρό των Ελλήνων”. Εναργής ο διχασμός, Λόγιας και Λαϊκής κουλτούρας! Αυτό ήταν η πρόθεσή του να τονίσει. Τον “Θεόφιλο” μα τι προσέγγιση! Ποιος μπορεί να λησμονήσει τον μέγα Δημήτρη Καταλειφό; Να ενσαρκώνει μαγικά τον “περιπατητή”, θρύλο της Μυτιλήνης, και θρύλο του τόπου! Αχ ο Καταλειφός, χρόνια μετά μάγεψε με το “10” του Καραγάτση! Αλλά εκείνο το κορυφαίο δώρο στην TV; Το “Παρασκήνιο” και “Ιστορικό Αρχείο” δεκαετίες υποστήριξαν συγκλονιστικά όλη την Πολιτιστική δυναμική της Ελλάδας.
Ασφαλώς, το ταξίδι! Στη Μυτιλήνη και “Το μόνον της ζωής του ταξείδιον”, για το οποίο πήγε στη Βιζύη να πιάσει το νήμα της παιδικής ζωής του Βιζυηνού.
…«Ο Βόλος, η γενέτειρα μου, και η Μυτιλήνη, είναι οι δύο πόλεις, που με καθόρισαν, που με διαμόρφωσαν».
Ο Αγγελόπουλος… ο Παντελής Βούλγαρης… η Τόνια η Μαρκετάκη… η Φρίντα η Λιάπα… Νοιώθαμε, αδέρφια… ο Σαββόπουλος, ο Μανθούλης, ο Χατζόπουλος, μα τι συνεργασίες αξέχαστες! Τι ελπίζω; Αφού δεν μου έλειπε η αφοσίωση σε ό,τι έκανα και το προσωπικό ρίσκο, ελπίζω τελικά, “ελπίζω να εκτιμήσουν την εντιμότητα της δημιουργίας μου».*
