Το αίμα

Το αίμα του φιλάθλου που άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο τη Δευτέρα αυτή δεν βαραίνει -θαρρώ πως θα συμφωνήσετε μαζύ μου- μονάχα τους ανεγκέφαλους χούλιγκαν των γηπέδων. Βαραίνει όλους μας!
Και όσους από μας λένε “ωχ αδελφέ, εγώ θα αλλάξω τον κόσμο!” και κοιμούνται ήσυχοι γυρίζοντας την πλάτη, όταν ακούνε για υποκινούμενα από τυφλό φανατισμό επεισόδια. Και αυτούς που αλλάζουν κουβέντα στην παρέα ή κανάλι στην τηλεόραση, οσάκις ακούν για ανεξέλεγκτη έξαρση της βίας εντός και εκτός αθλητικών γηπέδων.
Βαραίνει και τους επικεφαλής των ομάδων που δεν εξοστρακίζουν τους χούλιγκαν από το υγιές σώμα των φιλάθλων τους ή όσες φορές – για ίδιον όφελος- οι ίδιοι σπέρνουν τα ζιζάνια του φανατισμού. Και τα Μ.Μ.Ε. που για διαφόρους, δικούς τους, λόγους παραπληροφορούν και τυφλώνουν εναντίον των “αντιπάλων” τούς οπαδούς των ομάδων ιδίως πριν από τα αποκαλούμενα ματς “ντέρμπι”. Και τους πολιτικούς που -ψηφοθηρίας χάριν- εθελοτυφλούν μπροστά στα οποιασδήποτε (ενδοοικογενειακά, ενδοσχολικά, αθλητικά, πολιτικά, θρησκευτικά κ.λπ.) μορφής κρούσματα βίας και εκ των υστέρων επιδίδονται σε “κροκοδείλια δάκρυα”, παράδειγμα όντες έτσι ενδεικτικό αδιαφορίας ενώπιον ενός τόσο σοβαρού διαχρονικά κοινωνικού προβλήματος…
Αλήθεια, εσείς για όλα τούτα τι λέτε;