Εμαθα ότι…

«Οι άνθρωποι αλλάζουν, από χρόνο σε χρόνο κι ας νομίζουν πως αλλάζει μόνον η χρονιά…».
ΑΠΟ την κορυφογραμμή των «περαζόμενων» δεκαετιών, πολλοί σόκαιροί μας, αγναντεύοντας περισσότερο προς την πορεία που ακολούθησαν και λιγότερο προς την επόμενη κορυφή της ζωής τους, αναστοχάζονται «τα που έμαθαν».
ΣΑΝ άλλοι καβαφικοί Οδυσσείς, θεωρούν πως το μακρινό και πλούσιο σε εμπειρίες και σοφία «ταξίδι» είναι αυτό που αξίζει στη ζωή. Με τα παθήματα – μαθήματα. Σταχυολογούν…
ΛΕΝΕ πως εμπειρία είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας. Τα «λάθη» αυτά, όταν τα αξιοποιούμε ορθολογικά, μας σώζουν από πολλές ύστερες κακοτοπιές. Κι αυτό είναι το μεγαλείο της ζωής: η συνεχής τριβή με αυτή, η πτώση, το σήκωμα, η μάθηση, η διόρθωση με τα όσα μας φέρνει.
ΠΟΛΛΑ μαθαίνεις στην προσωπική ζωή σου: απ’ τους φίλους, τις συναναστροφές, τις συνήθειες που αποκτάς. Πολλά θα σου μάθει και το έτερον ήμισυ. Και φυσικά περισσότερα θα γνωρίσεις εντρυφώντας στα διαβάσματά σου, στην Παιδεία που θα πάρεις, στη στάση ζωής που θα ακολουθήσεις.
ΕΤΣΙ,
ΕΜΑΘΑ πως η ζωή είναι το ωραιότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ξετυλίγεται μπροστά μας σαν μπομπίνα ενός κασετοφώνου. Κι όσο πλησιάζουμε στο τέλος της, τόσο  γρηγορότερα κυλάει ο χρόνος της.
ΕΜΑΘΑ πως η λέξη αξιοπρέπεια δεν κερδίζεται με χρήματα. Παρά μόνο με το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά. Την έχεις ή δεν την έχεις. Ή την αποκτάς με επιμονή, μόχθο και υπομονή.
ΕΜΑΘΑ πως η αληθινή χαρά βρίσκεται στην ενασχόληση με τα μικροπράγματα που σου προσφέρει η καθημερινότητα: ένας κηπάκος, μια «διαφορετική» τακτοποίηση/ανανέωση των πραγμάτων του σπιτιού, ενασχόληση με ένα κατοικίδιο, το γράψιμο… Ο χρόνος σου είναι καρπερός, όταν δημιουργείς ή συμμετέχεις σε μικρές ομάδες προσφοράς στους άλλους, όταν απολαμβάνεις τις εκφάνσεις της τέχνης, όταν αγωνίζεσαι για ένα όραμα κ.ά. Είναι αυτά που έχουν απροσμέτρητη αξία για την ψυχοσωματική ισορροπία μας.
ΕΜΑΘΑ πως «το χρήμα είναι καλός δούλος, αλλά κακός αφέντης». Γι’ αυτό, καλόν είναι να του αποδίδουμε την  αξία που έχει: δεν το υποτιμούμε, ούτε το υπερεκτιμούμε.
ΕΜΑΘΑ πως η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη νικάει οποιαδήποτε κοινωνική ή οικονομική κρίση, σε αντίθεση με την ιδιωτεία, τον αυτοεγκλεισμό μας στο «καβούκι» του εγωισμού μας. Σε ένα κράτος ευνομούμενο, χρέος μας είναι να είμαστε «πολίτες», όχι «ιδιώτες» ή «πελάτες».
ΕΜΑΘΑ ότι για να πολεμήσεις το φθόνο δεν χρειάζεται να γίνεις κι εσύ φθονερός! Αν γίνεις, το μόνο που κερδίζεις είναι να δέχεσαι συχνότερα «κτυπήματα» από τους άλλους. Το «κλειδί» για να ανοίξεις την ψυχή του  άλλου,  είναι να επαινέσεις τις αρετές που διαθέτει -και που πιθανόν να αγνοεί!
ΕΜΑΘΑ να είμαι υπομονετικός: Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε 7 μέρες! Για ποιο λόγο να τα θέλω όλα «εδώ και τώρα»; Η υπομονή δεν έβλαψε ποτέ κανένα, ιδίως σε ανώμαλες περιόδους, όπως αυτή που διανύουμε.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ,
ΕΜΑΘΑ πως το να αγνοείς ή να δίνεις βαρύτητα σε ορισμένα γεγονότα που συμβαίνουν, αυτό δεν τα αλλάζει σε τίποτε. Το θέμα δεν είναι το γεγονός, αλλά η ερμηνεία που εμείς του δίνουμε.
ΕΜΑΘΑ πως παλιές «καινούργιες» φιλίες δεν ξαναγίνονται. Πως πολλές «φιλίες» καταλήγουν σε απλές… γνωριμίες, με ημερομηνία «λήξης». Αλήθεια, πόσο έτοιμοι είμαστε για προδοσίες ή αποχωρισμούς «φίλων»;
ΕΜΑΘΑ πως οι σχέσεις μου με τους άλλους είναι ένα συνεχές «αλισβερίσι»: ό,τι δίνεις παίρνεις. Πολλές φορές δίνεις, χωρίς να παίρνεις ή και το αντίστροφο. Αν πραγματικά θέλουμε να διατηρήσουμε μια σχέση σε ισορροπία, ας την «καλλιεργούμε» όπως ένα λουλούδι που θέλει τακτικό πότισμα διαφορετικά «μαραίνεται».
ΕΜΑΘΑ πως η συνύπαρξή μου με το άλλο φύλο είναι ένας συνεχής αγώνας αλληλοκυριαρχίας: με εντυπώσεις, εκπλήξεις, προκλήσεις, δοκιμασίες, εγωιστικές συμπεριφορές, «ριξίματα», ψέματα… Και στο βάθος μόνο, η αγάπη, η εκτίμηση, η συμπάθεια, που περιμένουν. Έτσι, όταν αποφασίσω να συμβιώσω με τον άλλο, οι αμοιβαίες και ειλικρινείς υποχωρήσεις (ίσως και παραχωρήσεις) αποδεικνύονται σωστικές και αναγκαίες για την επιβίωση και τη διάρκεια του δεσμού.
ΕΜΑΘΑ πως, επειδή ο σαρκικός έρωτας κάποτε «τελειώνει», είναι απαραίτητο να υπάρχει ένας βαθύς αλληλοσεβασμός και αλληλοκατανόηση στο ζευγάρι, ώστε να συνεχιστεί η σχέση. Αυτό που έχει σημασία είναι η αποδοχή του άλλου γι’ αυτό που είναι. Όχι γι’ αυτό που θα θέλαμε να είναι: επειδή κανείς μας δεν είναι τέλειος.
ΕΜΑΘΑ πως το μόνο φάρμακο που θεραπεύει κάθε «νόσο» και  κακία, δεν είναι ο χρόνος αλλά η αγάπη! Πως όποιος στο καθημερινό «λεξικό του» δεν εμπεριέχει αυτή τη λέξη, οτιδήποτε άλλο κι αν έχει είναι άχρηστο.
ΕΜΑΘΑ πως η καλύτερη στάση με την οποία μπορείς να υποδεχτείς κάποιον, ή να ανοίξεις μια συζήτηση, δεν είναι τόσο η «καλημέρα», όσο ένα πηγαίο και φαρδύ χαμόγελο. Που και τον/την άσχημο/η ομορφαίνει!
ΕΜΑΘΑ πως οι ευκαιρίες δίνονται στον άνθρωπο καθημερινά. Αρκεί να είναι έτοιμος να τις «αρπάξει», μη περιμένοντας να έλθουν άλλες καλύτερες. Όλες είναι «καλύτερες»!
ΕΜΑΘΑ πως όφειλα να πω στους γονείς μου, όσο ζούσαν, ότι τους αγαπούσα. Εκφράζουμε αυθόρμητα τα συναισθήματά μας, χωρίς να περιμένουμε την κατάλληλη ώρα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή είναι κατάλληλη να πούμε το «σ’ αγαπώ».
ΕΜΑΘΑ πως τρία πράγμα δεν ξαναγυρίζουν πίσω, όταν φύγουν από εμάς: ο χρόνος, η πέτρα κι οι άστοχες λέξεις. Για τις τελευταίες μάλιστα, υφιστάμεθα τις οδυνηρότερες συνέπειες.
ΕΜΑΘΑ πως όλοι θέλουμε να είμαστε κοινωνικά ψηλά, αλλά η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται «ψηλά», αλλά στη σοφία που  προστίθεται κατά την πορεία μας προς τα πάνω.
…ΚΥΡΙΩΣ έμαθα να είμαι έτοιμος και «πάνοπλος», για κάθε είδους κρίση και αγώνες που επιφυλάσσει η ζωή σε κάθε βήμα. Με όπλα την ολιγάρκεια και την αυτάρκεια, τη σωστή διαχείριση χρόνου,  χρήματος και συναισθήματος, την αυστηρή επιλογή των πολιτικών που καλούνται να μας κυβερνήσουν, την απόκτηση συλλογικής συνείδησης, τη συνειδητοποίηση ότι είμαστε «πολίτες» μιας κοινής πολιτείας, την αυστηρή διάκριση των εξουσιών του κράτους, ένα δημοκρατικότερο Σύνταγμα, χωρίς τα παράλογα και παράνομα προνόμια στους πολιτικούς κ.λπ., νομίζω πως πολυδαίδαλες και πολυσήμαντες κρίσεις, σαν αυτή που περνούμε, θα είναι πολύ λιγότερο οδυνηρές.
…ΑΛΛΑ, εγώ προσωπικά, έχω να μάθω πολλά – πολλά – πολλά ακόμη!
Καλή Χρονιά.