Εμείς δεν είχαμε ούτε ρεύμα

Tούτες τις μέρες που ανοίγουν τα σκολειά, με έγραψε κι εμένα ο πατέρας μου στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου Βάμου, πριν 50 χρόνια και κάτι.
-Που το πας μωρέ το κοπέλι σύντεκνε Καπρή να πουτανέψει κι αυτό και δεν το αφήνεις επαέ στη χαλέπα να σ’ απαντά τα οζά να μην μπαίνουνε τσι εζημιές των αθρώπω… τούπε ο αγροφύλακας της περιοχής πού συναντήσαμε στον δρόμο…
-Εσύ να ξανοίγεις τη δουλειά σου καπετάνιο που θαρρείς πως επειδή σου δώκανε να παίζεις ετούτηνα την μουζίκα κατέεις κι ίντα αλωνεύεις… διαόλου κουμανταδόρε….
Αυτός ήθελε το κοπέλι να ξεστραβωθεί και δεν άκουε πράμα άλλο…
Κοντό πατελονάκι, κοντό μαλλάκι, μια πάνινη σάκα στον ώμο και καθημερνό ποδαρόδρομο Αρμένοι – Βάμος 18 χιλιομέτρων… και με κακοκαιριές και με ήλιο, και με δυνατούς αέρηδες και με τραμουντάνες… να σου σπάνε το ομπρελάκι και να γίνεσαι μούσκεμα.
Δεν είχαμε ούτε κινητά, ούτε σταθερά, ούτε υπολογιστές, ούτε Ιντερνέθια, ούτε ηλεκτρικό… μόνο λάμπες και λύχνους για το διάβασμα…
Δεν είχαμε κι ούτε πολλά πολλά παρακάλια για να το τρώμε το πρωινό μας γιατί δεν είχε άλλο.
Με μια λαδόφετα με λίγο χοντρό αλάτσι κάθε πρωί ή μια φετάρα με ανθόγαλο κανένας μαθητής δεν λυποθύμησε από την πείνα… κι όλοι γλακούσαμε σαν τα φουριάρικα…
Μακάρι να ήταν το μόνο μέλημά μας η μάσκα τότε… θα τη βάζαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα..
Καλή σχολική χρονιά στα παιδιά… κι ας την δουν τη μάσκα σαν ένα ακόμα παιγνίδι..!!!