Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι οι ίδιοι. Διαφέρουν στην ηλικία, στα χαρακτηριστικά του σώματος, στην ψυχοσύνθεση, στην παιδεία και στο ιδεολογικό οπλοστάσιο.
Δεν είναι όλες οι κοινωνίες οι ίδιες. Διαφέρουν ως προς τις χωροχρονικές τους συντεταγμένες, τον τρόπο που είναι οργανωμένες, τη σύνθεση του πληθυσμού, τα οικονομικά, πολιτικά ή άλλα συμφέροντα που συνδέουν τα μέλη τους, το ποιοι και πώς ασκούν την εξουσία.
Και όμως για να προκόψουν οι άνθρωποι και να ευημερήσουν οι κοινωνίες οφείλουν να υπερνικούν τις διαφορές τους, να παραμερίσουν ο,τι τους διχάζει, τον φανατισμό και μια σειρά νοσηρά ατομικά ή κοινωνικά πάθη για τα οποία έχουμε γράψει εκτενώς αλλαχού.
Οι γονείς και οι δάσκαλοι σε όλη την ανθρωπότητα έχουν, λοιπόν, ευθύνη να δείχνουν στα παιδιά από τη μικρή τους ηλικία την αγάπη την άδολη και την αγνή για το συνάνθρωπο και για τις γνώσεις που θα τους βοηθούν να καλυτερεύουν τη ζωή τους, να ζουν με γνώμονα την ανθρωπιά και με οδηγούς την αυτοεκτίμηση και την αλληλοβοήθεια, τον αμοιβαίο σεβασμό των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας και την πίστη στο Θεό.
Τα κάθε εκπαιδευτικής βαθμίδας σχολεία και οι οικογένειες ανά τον κόσμο έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για ο,τι γίνεται σε μιαν ανθρώπινη ψυχή και κοινωνία. Οφείλουν να δίνουν έμπρακτα παραδείγματα προς μίμηση και να βοηθούν τη νέα γενιά να μην ξεγελιέται από καθετί ψεύτικο και πρόσκαιρο σαν τις απολαύσεις του σώματος, αλλά να ψάχνει έξω από τους τόσους λαβύρινθους που μας περιβάλλουν κάθε στιγμή και να βρίσκει την αλήθεια του πνεύματος και τα ισόβια ψυχωφελή κοντά στην εφαρμογή του λόγου του Θεού.
Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, είναι στα καθημερινά δελτία ειδήσεων σωρός ανεξέλεγκτος οι ειδήσεις για εγκλήματα ανθρώπων εις βάρος ανθρώπων. Επίσης, ακούμε ή διαβάζουμε κάθε στιγμή για αυταρχικές κυβερνήσεις ή για ανθρώπινες σκέψεις και πράξεις που μαρτυρούν αχαριστία και έλλειψη σεβασμού προς το συνάνθρωπο και το Θεό.
Ας αφουγκραστούμε, επομένως, πώς νιώθουν τα παιδιά μας ακούγοντας τέτοιες ειδήσεις ή πώς αντιδρούν σε αντιλαϊκές και θεοκάπηλες πολιτικές και, κατόπιν, ας τα πιάσουμε, με αγάπη και ανιδιοτελές νοιάξιμο, από το χέρι εμείς οι ίδιοι και να τα φέρουμε ως την αρχή του μονοπατιού της Αρετής. Τα υπόλοιπα από εκεί και πέρα είναι δική τους δουλειά, έτσι δεν είναι;
