ΣΩΣΤΑ αγανακτήσαμε με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε ισλαμικό τέμενος: μέχρι σήμερα αυτή ήταν μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και Μουσείο- από το 1934.
Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ βρήκε ακριβώς αυτό που ήθελε: να μας προκαλέσει προσβάλλοντάς μας σε μια πολύ ευαίσθητη πτυχή μας (θρησκευτικότητα-ελληνικότητα). Και να μας προϊδεάσει για το όραμα των σύγχρονων Τούρκων ηγετών να δουν έτσι τη χώρα τους ηγέτιδα δύναμη του ισλαμικού (σουνίτικου) κόσμου.
ΑΛΛΑ εμείς ως Έλληνες, τί κουβαλάμε σήμερα από το “ένδοξο” Βυζάντιο; Κι αυτό, με τη σειρά του, τί κράτησε από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ώστε να το θεωρούμε συνέχειά του;
ΑΝΕΚΑΘΕΝ μιλάμε για τις συνιστώσες της ταυτότητάς μας. Παραμένουν άραγε οι ίδιες, ή έχουν εκφυλλιστεί από τις “επιθέσεις” του εκσυγχρονισμού/εξευρωπαϊσμού που κυριάρχησε μεταπολιτευτικά;
ΑΣ ΠΟΥΜΕ, πόση κατάνυξη αισθανόμαστε μπροστά στις παλιές βυζαντινές εικόνες και τους βυζαντινούς ναούς; Πόσο ακολουθούμε τους τύπους λατρείας και τη βυζαντινή υμνολογία; Πόσο γνωρίζουμε την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ξεφεύγοντας από το κλασικό στερεότυπο, “…πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θά’ ναι”; Πόσο καταλαβαίνουμε ένα βυζαντινό/ελληνικό κείμενο, ή πόσα έθιμά μας ανάγονται στο Βυζάντιο;
ΥΙΟΘΕΤΗΣΑΜΕ εύκολα τον όρο “βυζαντινισμός” (byzantinisme), ως κάτι το αρνητικό (σκοτεινό και δολοπλόκο, όπως αυτά που ζούσε η Δύση στο μεσαίωνά της). Το Βυζάντιο δε γνώρισε ανάλογο μεσαίωνα. Παρέμεινε μια αρραγής συνέχεια του αρχαίου Ελληνισμού, μέχρι την πτώση της Πόλης (1453).
Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ Αυτοκρατορία ήλθε, γκρέμισε, κατέστρεψε και ό,τι περισώθηκε προσπάθησε να το “ενσωματώσει” στη ζωή των σύγχρονων Τούρκων. Οι οποίοι σχεδόν τίποτε το καινούργιο δεν πρόσθεσαν ως πολιτισμικό στοιχείο, πλην των ισλαμικών τεμενών και την υιοθέτηση του δυτικού τρόπου ζωής (Ατατούρκ).
ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ δεν αισθάνονται σίγουροι ότι έχουν “κατακτήσει” εξ ολοκλήρου το παλιό Βυζάντιο (παρά τα συνεχή πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Πόλης): οι λέξεις “Αγία Σοφία” και “Κωνσταντινούπολις” παραμένουν ατόφιες και εν χρήσει παντού (φωτό), χωρίς ποτέ να έχουν αντικατασταθεί διεθνώς από άλλες.
Εμείς και το Βυζάντιο
3 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Πολυ ωραίο κείμενο…..αλλα δυστυχώς οι Νεοελληνες εμείς έχουμε τόσο θαμπωθει από τα φώτα της Δύσης που δεν έχουμε ουδεμία επαφή με το παρελθον……το μόνο που ενδιαφέρει τον νεοφιλελέ διεθνιστη τυπο που πινει το φρεντάκι του στο Beach-Bar στο Πλατανιά κ το Λουτράκι είναι τα φράγκα κ ποσο ευκολα μπορούν να βγουν κ να κάνει την μοστρα του στο περιγυρο του…..δεν τον απασχολεί η ιστορία ο πολιτισμος η τέχνη του τοπου μας!!!!!!!!Κ αυτός ο τυπος έχει αναχθεί σε προτυπο της νεοελληνικής κοινωνιας ο ημιμαθης των Πανεπιστημίων της Εσπεριας που συμβουλευει συχνά κ γνωμοδοτεί τον λαουτζικο!!!!!!!!!!Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια το κενό να καλυπτεται από άλλου……πχ την μετατροπη του μεγαλοπρεπους Νάου της Αγίας Σοφίας σε Τζαμί!!!!!!!!!Όλα αυτά πρέπει να αναλογιστουμε το που παμε ως κοινωνίας κ ως χωρα!!!!!!!!!
Σωστές και εύστοχες παρατηρήσεις. Χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, ή από προκατάληψη, αρνούμαστε να παραδεχτούμε πως στη ζωή μας υπάρχει και το Βυζάντιο – με τα θετικά και με τα αρνητικά του. Δυστυχώς, περιμένουμε να μας το θυμίζουν ξένοι – που δεν είναι πάντα και οι καλύτεροι φίλοι μας.
Μια αντίφαση μόνο (ή ανακολουθία): «Κι αυτό, με τη σειρά του, τί κράτησε από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ώστε να το θεωρούμε συνέχειά του;». Λίγο παρακάτω: «Παρέμεινε μια αρραγής συνέχεια του αρχαίου Ελληνισμού, μέχρι την πτώση της Πόλης (1453)». Και μόνο το ότι κράτησε ζωντανή τη γλώσσα μας (και όχι βέβαια μόνον αυτή) μπορεί να δώσει απάντηση σε οποιαδήποτε απορία ή ένσταση.
ΥΓ. 1. Ξεφυλλίζω (φύλλο) αλλά εκφυλίζομαι (φύλο).
2.«πλην των ισλαμικών τεμενών και την υιοθέτηση …». Να γραφεί «και της υιοθέτησης».
Μέσα στους νέους Έλληνες σήμερα δεν ζει πια σχεδόν τίποτε από το Βυζάντιο, ούτε από την αρχαία Ελλάδα, ούτε από το μίσος κατά των Τούρκων, ούτε πραγματικά πιστεύουν στο θεό. Όλα αυτά είναι εντελώς φυσιολογικά, ό άνθρωπος ( εκτός τους ειδικούς σε κάποια θέματα ιστορίας και πολιτισμού) κρατάει μέσα του μόνο αυτά που του είναι χρήσιμα για να αντεπεξέλθει στην τρέχουσα πραγματικότητα. Τίποτα το λυπηρό σε όλα αυτά. Σημασία έχει να υπάρχει ειρήνη, δημοκρατία, και δουλειά για όλους, από εκεί και πέρα ο κάθε άνθρωπος βρίσκει το δρόμο του και την δική του προσωπική ταυτότητα. Η ζωή είναι για να την ζούμε και να την χαιρόμαστε και όχι για να βαραίνουμε την ψυχή μας και την συνείδηση μας με βαριές έννοιες και υποχρεώσεις απέναντι σε θεούς και δαίμονες του παρελθόντος. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να ασχολούμαστε με περασμένους πολιτισμούς, τα παιδιά στο σχολείο σε ένα λογικό μέτρο και οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού στο βαθμό που το απαιτεί η τέχνη τους ή η επιστήμη τους.