Εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ

Ο πρωθυπουργός είχε αποφασίσει, αναλαμβάνοντας την ευθύνη, να προχωρήσει σ’ αυτές τις κινήσεις. Γίνεται κατανοητό ότι για τις ανάγκες της χώρας έγινε προσπάθεια της κυβέρνησης να νερώσει το κρασί της. Αυτό δεν μπόρεσε να το περάσει στην ηγετική ομάδα των συνιστωσών του κόμματος, είναι δε άγνωστο πώς θα το δεχθεί η κομματική βάση.
Αυτό ήταν γνωστό στον κ. Τσίπρα ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, που βγήκαν στην επιφάνεια με την ψήφιση του Ν/Σ των προαπαιτούμενων για την ολοκλήρωση του μνημονίου.
Οι 32+6+1, που δεν υπάκουσαν στις παραινέσεις του πρωθυπουργού, μπορεί να κατηγορηθούν ότι ήθελαν να ρίξουν την κυβέρνηση, τροφοδοτώντας το παιχνίδι του “δόκτορος”, κατά τον Βαρουφάκη, Σόιμπλε. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ορθώς σκεπτόμενος, δεν ακολούθησε τους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο, που διέγραψαν τη μισή σχεδόν κοινοβουλευτική τους ομάδα, όταν καταψήφισαν τους μνημονιακούς νόμους το 2012. Ερμήνευσε σωστά το καταστατικό και τον κώδικα δεοντολογίας του κόμματος ότι διάσπαση μπορούσε να προέλθει μόνο μέσα από ένα συνέδριο.
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν όλοι δεσμευθεί ότι είναι υποχρεωμένοι να συμφωνούν με τις συλλογικές αποφάσεις των οργάνων του κόμματος κατά τα άρθρα 10 και 3 του κανονισμού. Προβλέπεται ότι η έδρα που καταλαμβάνουν είναι του κόμματος και όχι των ιδίων και ότι το κόμμα μπορεί να ζητήσει την παραίτηση, ύστερα από απόφαση των οργάνων, όπως η Κεντρική Επιτροπή ή κάποιο διαρκές ή έκτακτο Συνέδριο, στις περιπτώσεις, που αρνείται να υλοποιήσει δεσμευτικές αποφάσεις των οργάνων του κόμματος και δεν συμφωνεί με τη γραμμή της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Αν και, κατά γενική ομολογία, θεωρούν στο κόμμα ότι η συμφωνία είναι ανεδαφική, υπάρχουν πολλοί, που τάσσονται υπέρ της στήριξης της κυβέρνησης, για να υλοποιηθεί ό,τι αποφασίστηκε, υποστηρίζοντας ότι ο πρωθυπουργός υπέστη την εκβιαστική βάσανον, μέχρι το τέλος, για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, μη έχοντας άλλη επιλογή. Δύσκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς τη διακωμώδηση, που διεπράχθη κατά παράβαση της λογικής της αριστεράς παράδοσης, που εκπροσωπείται απ’ την αριστερή πλατφόρμα ότι απλόχερα στηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά δεν ψηφίζουν τα νομοσχέδιά της. Προτάσσεται η δικαιολογία, με την ξύλινη γνωστή γλώσσα της αριστεράς, ότι η πολιτική και πνευματική καλλιέργεια του ΣΥΡΙΖΑ είναι αλλιώτικη των άλλων κομμάτων και αυτό τους επιτρέπει να ’χουν διαφορετικές απόψεις. Χαρακτηριστική είναι η άποψη μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ότι πρόκειται για «ερμαφρόδιτη κατάσταση» και ο οποίος κυκλοφορεί εμπρηστικές κατηγορίες για τον κ. Τσίπρα ότι είναι αυτός «που φέρει την ύψιστη ευθύνη για την καταστροφή της χώρας» και για τούτο «είναι ακατανόητος ο σεβασμός» προς αυτόν.
Οι διαφωνούντες με τις πράξεις τους, που ανήκουν σε ένα κόμμα με πολλές τάσεις όπου δεν προβλέπονται τιμωρίες για τους μη συμμορφούμενους, πιο πολύ όταν το κόμμα κυβερνά κι έχει ευθύνες στους πολίτες, δεν αρμόζει να εξαπολύουν παγιωμένες φραστικές λέξεις, αλλά θα μπορούσαν να προβούν σε μη μεσοβέζικες κινήσεις. Να άρουν π.χ. την εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση, καταγγέλλοντας τον πρωθυπουργό. Να υποβάλουν ομαδικώς τις παραιτήσεις τους, σύμφωνα με το καταστατικό Συμβόλαιο τιμής, παραδίδοντας τις έδρες τους. Να αποχωρήσουν και να κάνουν δικό τους ανεξάρτητο σχήμα.
Είναι όμως γνωστή η τύχη τέτοιων αποχωρήσεων ή σχηματισμών, που προήλθαν από κόμματα εξουσίας. Αποστασία του ’65, δημιουργία της ΠΟΛΑΝ, κατάληξη της ΔΗΜ.ΑΡ., όπου εκτός απ’ την αποτυχία εξασφάλισαν και τη γελοιοποίησή τους. Τίποτα απ’ αυτά δεν έκαναν κι ας τους αντικατέστησε ο πρωθυπουργός από υπουργούς. Δεν θα διακινδύνευαν να χάσουν τη βουλευτική έδρα για ένα… καπρίτσιο. Τα δύσκολα θα έρθουν μετά την Τετάρτη, αν οι 39 γίνουν 45, οπότε θα χαθεί η δεδηλωμένη και κάθε Ν/Σ θα είναι άκυρο.