Πριν από λίγες ημέρες υπήρξε μια ομιλία ενός βουλευτή του κυβερνητικού κόμματος από το βήμα της Βουλής, που μας γύρισε στη χειρότερη περίοδο της νεότερης ιστορίας. Την περίοδο της μετεμφυλιακής περιόδου.
Πιστέψαμε ότι ο μετεμφυλιακός κύκλος είχε κλείσει, αλλά δυστυχώς για τον βουλευτή αποτελεί «διαρκές» γεγονός.
Αποδείχθηκε ότι οι ελπίδες μας ήσαν κίβδηλες, ότι δηλαδή τουλάχιστον στα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, δεν θα υπάρχουν τέτοιες φωνές μισαλλοδοξίας. Πιστέψαμε ότι μεταξύ των αντιμαχόμενων στρατοπέδων του εμφύλιου πολέμου, έγινε κάποιος «σασμός», αλλά δυστυχώς υπάρχουν μετά από 75 χρόνια ακόμη αντίθετες φωνές!
Είναι γεγονός ότι μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, τις πολιτικές εξελίξεις βάραιναν αποφασιστικά για δεκαετίες, τα γεγονότα εκείνης της οδυνηρής περιόδου. Επηρέασαν τις πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις, που δημιούργησαν οι εμφυλιοπολεμικές συνέπειες. Στο όνομα του αντικομμουνισμού ο τόπος γνώρισε διώξεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις, εξορίες, ξεσπιτωμούς Ελλήνων πολιτών και την επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία. Οι ηρωισμοί και οι αθλιότητες, το μεγαλείο και οι μικρότητες, οι εξάρσεις και οι πτώσεις, οι καταστροφές και τα τραύματα είναι στοιχεία που επιβάρυναν για μισό αιώνα την πολιτική ζωή της χώρας.
Είναι λάθος να δεχόμαστε ότι η πορεία προς τον εμφύλιο πόλεμο ήταν αναπόφευκτη και ότι δεν ήταν δυνατό να ακολουθήσει ένας Εθνικό συμβιβασμός που θα απέτρεπε τον εμφύλιο ότι δηλαδή μοναδικός δρόμος ήταν οι αλληλο στρα γινες
Είναι λάθος να ισχυριζόμαστε ότι μας φταίνε μόνο οι ξένοι και να καταβάλουμε υπεκφυγές για να αποφύγουμε την πραγματικότητα. Οι υπαίτιοι αυτής της εμφύλιας σύγκρουσης ήταν αυτοί που ενσυνείδητα πάτησαν τις «πεπονόφλουδες» που μας έριξαν οι ξένοι.
Μπορεί η Ελλάδα να βρέθηκε στο επίκεντρο της «μοιρασιάς» των μεγάλων δυνάμεων και κατόπιν του «ψυχρού πολέμου», μπορεί οι καταστάσεις στη χώρα μας να ήταν εξαιρετικά δύσκολες, μπορεί οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες να ήταν άθλιες, αλλά όλα αυτά από μόνα τους δεν δημιουργούν την Ιστορία. Ο καθοριστικός παράγοντας της Ιστορίας είναι η παρέμβαση των οργανωμένων ομάδων και των πολιτικών ηγετών τους με τις επιλογές που κάνουν.
Αυτά τα πλαίσια των επιλογών τους είναι πολύ πλατιά και οι αποφάσεις τους δημιουργούν καταστάσεις που επιδρούν στις εξελίξεις. Και οι αποφάσεις τους στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου ήταν καταστροφικές για τον τόπο.
Την ώρα που οι λαοί της καθημαγμένης Ευρώπης παραμέριζαν τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διάφορες, μπροστά στο τεράστιο μέγεθος της καταστροφής, εξαιτίας του πολέμου στην Ελλάδα ξεκινούσε ένας δεύτερος, πιο οδυνηρός πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος!
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της πόλωσης που δημιουργήθηκε ανάμεσα στην Δεξιά και το Κ.Κ.Ε. και οδήγησε στον εμφύλιο, στις ανθρώπινες τραγωδίες και την οικονομική καταστροφή. Μια πόλωση που δυστυχώς συνεχίστηκε και στα μετεμφυλιακά χρόνια. Σε αυτά τα χρόνια, η μεν δεξιά χρησιμοποιούσε τον αντίκουμουνισμό γιατί ήταν πολιτικά προσοδοφόρος γι’ αυτήν, η δε ηγεσία του Κ.Κ.Ε. στάθηκε ανίκανη να εκτιμήσει με νηφαλιότητα τους διεθνείς και εσωτερικούς συσχετισμούς των δυνάμεων. Και έτσι δεν έκλεισαν τα χάσματα! Άλλοι υποστήριζαν με πάθος την «μοιρασιά» της χώρας που έγινε στην Γιάλτα και άλλοι δεν ήθελαν να το πιστέψουν. Έτσι λοιπόν η μεν Δεξιά δεν δίστασε να καλύψει την ένοπλη ξένη επέμβαση και να ενσωματώσει στον κορμό της «Εθνικοφροσύνης» τους δοσίλογους της κατοχής, η δε ηγεσία του Κ.Κ.Ε. να μη θέλει να πιστέψει ότι έγιναν συμφωνίες Τσώρτσιλ και Στάλιν, που εκχωρούσαν την Ελλάδα στην αγγλοαμερικανική σφαίρα επιρροών.
Το αποτέλεσμα των εξελίξεων όμως επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Ότι δηλαδή ο Στάλιν, σεβάστηκε την «μοιρασιά»!Υπήρξαν και ουδέτερες φωνές, εκείνη την αιματηρή περίοδο, αλλά δυστυχώς αγνοήθηκαν. Και το τίμημα της συμφοράς για το λαό και την χώρα ήταν τεράστιο. Ο τόπος το «πλήρωνε» μέχρι την πτώση της δικτατορίας το 1974, δηλαδή για μισό αιώνα. Και ο λαός είπε «Φτάνει πια!»
Μεταδικτατορικό κράτος
Το μεταδικτατορικό κράτος θεμελιώθηκε σε νέα βάση κάτω από την πίεση μιας δυναμικής εκδημοκρατισμού που ξεκίνησε από τα χρόνια της δικτατορίας. Η πίεση της ροής της Ιστορίας για αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, ειρήνευση και εκσυγχρονισμού του νέου πολιτικού συστήματος ήταν τεράστια. Και δεν μπορούσε να αγνοηθεί, ούτε από την συντηρητική παράταξη. Και ενώ προδικτατορικά η συντηρητική παράταξη πρωτοστατούσε στην λειτουργία ενός πολιτικού συστήματος που κυριαρχούσε ο αντικομμουνισμός, το πιστοποιητικό της «εθνικοφροσύνης», το άγραφο δόγμα του «μειωμένου πατριωτισμού» για τις μη Δεξιές πολιτικές δυνάμεις, μεταδικτατορικά όλα αυτά ανατρέπονται.
Ο αντικομμουνισμός δίνει την θέση του στον αντιφασισμό και «απονομιμοποιείται» η άκρα Δεξιά που στήριξε την στρατιωτική δικτατορία.
Η Εθνικοφροσύνη που στο όνομα της διώχθηκαν χιλιάδες Έλληνες, δίνει την θέση της στην δημοκρατική κουλτούρα. Ο Γράμμος που αποτελεί τον δείκτη της εμφύλιας συγκρούσης και που τον θυμήθηκαν κυβερνητικοί βουλευτές προ καιρού, δίνει την θέση του στον Γοργοπόταμο που αποτελεί σύμβολο εθνικής ενότητας και ομοψυχίας.
Η μεσολάβηση λοιπόν της δικτατορίας, έφερε όλες αυτές τις αναπροσαρμογές και που αποτέλεσαν την βασική αιτία για να ειρήνευση ο τόπος και να επικρατεί δημοκρατική σταθερότητα σχεδόν για μισό αιώνα. Πρωτοφανές στην πολιτική ζωή της χώρας!
Το μεταδικτατορικό λοιπόν πολιτικό σύστημα «αφουγκράστηκε» την ελληνική κοινωνία που αναζητούσε την δικαίωση των ακυρωμένων δικαιωμάτων του λαού.
Αυτό το ηχηρό μήνυμα της ελληνικής κοινωνίας, δεν μπορούσε να μην το λάβει υπόψη της και η συντηρητική παράταξη και να μην κάνει «υπέρβαση του εαυτού» της. Έτσι λοιπόν συνέβαλε στην δημιουργία του φιλελεύθερου και δημοκρατικού χαρακτήρα των θεσμών, στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Και το κυριότερο, επιδίωξε το κλείσιμο του μετεμφυλιακού κύκλου με την νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε. Λειτούργησε δηλαδή, σε νέα βάση επηρεασμένη από τις μεταδικτατορικές συνθήκες που ακολούθησαν και δεν θύμιζε την προδικτατορική λειτουργία της.
Καθοριστικό ρόλο για αυτή την ανασύνταξη της, έπαιξε και ο ιδρυτής της Ν.Δ. Επιδίωξε να «αποτινάξει» το βεβαρυμένο παρελθόν της Δεξιάς, να παρουσιάσει ένα κόμμα χωρίς παρελθόν και να προχωρήσει πιο μπροστά από την εκλογική του βάση. Αυτές οι αναθεωρήσεις ξεκίνησαν από τα χρόνια της δικτατορίας. Πολιτικοί και των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων βρέθηκαν με τα μαζί στη φυλακή για την Δημοκρατία, ο δε τελευταίος αρχηγός της Ε.Ρ.Ε. Π.Κανελλόπουλος υπήρξε ομιλητής στην κηδεία του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε. κ. Παρτσαλίδη, σε μία προσπάθεια συμφιλίωσης των ιστορικά αντίθετων παρατάξεων. Επέλεξε την ευθεία αντιμετώπιση των δραματικών διχασμών .
Όταν λοιπόν έρχεται ένας επιφανής πολιτικούς που έζησε τις συμφορές εκείνη την περίοδο και μάλιστα σαν πρωθυπουργός και υπουργός και ακολουθεί το δρόμο της συμφιλίωσης και της λήθης για το «αγύριστο» παρελθόν, έρχεται σήμερα ένας βουλευτής και μάλιστα κυβερνητικός να σπείρει μισαλλοδοξία και «φωτιά και τσεκούρι» για τους ιδεολογικούς του αντιπάλους. Αν αυτό αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση για ένα λαό που «μάτωσε» για να φτάσουμε σε μια Δημοκρατία που ενώνει το λαό και δεν τον διχάζει! Έγιναν τεράστιες προσπάθειες μεταδικτατορικά, για να έχουμε σήμερα ένα πολιτικό σύστημα δημοκρατικό. Η προσφορά του ιδρυτή της Ν.Δ. ήταν καθοριστική.
«Εγώ νομιμοποίησα το Κ.Κ.Ε., καθιέρωσα τη Δημοκρατική γλώσσα, τα ‘βαλα με το μεγάλο κεφάλαιο, με τις κρατικοποιήσεις, έδιωξα τη μοναρχία, φυλάκισα τους υπαίτιους της δικτατορίας.»
Αυτά έλεγε με ικανοποίηση ο ιδρυτής της Ν.Δ!
Αυτό όμως το σημαντικό μεταπολιτευτικό έργο το αγνοεί σημαντικό τμήμα της κυβερνητικής παράταξης, τόσο στη βάση όσο και στην κορυφή. Αυτό το τμήμα είναι ενσωματωμένο στο κυβερνητικό κόμμα, και δυστυχώς πιστεύει ακριβώς τα αντίθετα που άφησε το έργο του ιδρυτή του.
Δεν θέλει να σιωπά η παράταξη για το αντικομουνιστικό της παρελθόν και αναζητά δήθεν την ιδεολογική της καθαρότητα στα «πέτρινα» χρόνια της μετεμφυλιακής περιόδου. Ίσως προβληματιστεί το Κ.Κ.Ε. που συνεχίζει εδώ και 70 χρόνια να είναι αγκυλωμένο στο ίδιο σύνθημα «Τι Πλαστήρας, Τι Παπάγος», αντικαθιστώντας το σήμερα με το «Τι Ν.Δ, Τι ΣΥΡΙΖΑ»!
Η ομιλία λοιπόν του κυβερνητικού βουλευτή επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις μας, ότι στο κυβερνητικό κόμμα, είναι ενσωματωμένη μια σοβαρή ιδεολογική τάση της σκληρής Δεξιάς.
Μια ιδεολογική τάση που δεν πιστεύει στην εθνική συμφιλίωση και το επιβεβαίωσε το προχθεσινό αντικομουνιστικό κήρυγμά του κυβερνητικού βουλευτή και που διαγράφτηκε μόνο από την κοινοβουλευτική ομάδα.
Αυτή η ιδεολογική τάση δεν πιστεύει στο έργο του ιδρυτή της. Δεν του «συγχωρούν» το γεγονός ότι νομιμοποίησε το Κ.Κ.Ε, έδιωξε τον βασιλιά και έβαλε στη φυλακή την Χούντα!!
Αυτά λοιπόν, συμβαίνουν και στα κόμματα όταν θυσιάζουν την ιδεολογική τους καθαρότητα στο βωμό της ψηφοθηρίας. Οι «μπακαλίστικοι» ψηφοθηρικοί υπολογισμοί που γίνονται δήθεν για κάποιο επιχειρούμενο ιδεολογικό εύρος, δεν είναι αληθινοί. Αποσκοπούν στην ψηφοθηρία αδιαφορώντας για την ιδεολογική σύγχυση που επιφέρουν.
Μια ιδεολογική διερεύνηση έχει πειστικότητα, όταν μεταξύ των συνοδοιπόρων, υπάρχει ιδεολογική συγγένεια. Ποια ιδεολογική συγγένεια π.χ. έχει η αντικομμουνιστική πτέρυγα του κυβερνώντος κόμματος, με τον πρώην γραμματέα της κομμουνιστικής νεολαίας και σημερινό υπουργό που στεγάζονται στο ίδιο κόμμα; Σε αυτό το ερώτημα μας απάντησε ο κ. Μπογδάνος με το πρόσφατο αντικομουνιστικό του κήρυγμα, και ευτυχώς ακολούθησε η διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ.
Το 1974 ο ιδρυτής της Ν.Δ. είχε μια κοινοβουλευτική ομάδα που οι μισοί βουλευτές του ήταν φιλοβασιλικοί και σχεδόν η πλειοψηφία της εκλογικής βάσης της. Μπροστά στο συμφέρον του τόπου και για να απαλλαγεί η χώρα από την μοναρχία, αγνόησέ το κομματικό συμφέρον. Δεν επέτρεψε σε κανένα στέλεχος του κόμματος του να εκδηλωθεί υπέρ της βασιλείας. Μπορεί αυτή την εθνική στάση του να την «πλήρωσε» εκλογικά χάνοντας 14 μονάδες στις εκλογές του 197, αλλά ο τόπος επωφελήθηκε. Και αυτό είναι που μετράει!
Αναφέρθηκα στον ιδρυτή της Ν.Δ. γιατί εντός των ημερών θα κάνει ένα μνημόσυνο γι’ αυτόν, το κόμμα της Ν.Δ., το καλύτερο μνημόσυνο για τον ιδρυτή της είναι να σέβονται και να ακολουθούν τις παρακαταθήκες του.
Όχι στα λόγια, αλλά με έργα!
