«Eμείς χαμογελάμε…»!

“Eμείς απαντάμε χαμογελώντας!» είπαν τις προάλλες, και πράγματι χαμογέλασαν μ’ εκείνο το χαμόγελο το πολύ γνωστό μας του «κακού» περιπετειώδους ταινίας, που κοιτά γλυκά το θύμα του, του χαμογελά όλο καλοσύνη, το χτυπά φιλικά στην πλάτη, κι ύστερα του τη δίνει πισώπλατα…
Χαμογέλασαν λοιπόν αυτή τη φορά, κι ύστερα μίλησαν πάλι για τις 130… «αμφισβητήσιμες» νησίδες που βεβαίως θεωρούν δικές τους…
Μα πώς έχουν το θράσος οι… «φίλοι» γείτονες να διεκδικούν, κι αντίθετα με τις διεθνείς συμβάσεις και συνθήκες να ισχυρίζονται πως τα νησάκια είναι δικά τους, πως παράνομα τα κατέχουμε!
Και να επιμένουν μάλιστα πως συνεχείς είναι οι παραβιάσεις των… μαχητικών μας  πάνω απ΄ τη… δική τους θάλασσα;
Και πως μπορούν μετά απ’ τα τόσα χαμόγελα και διαβεβαιώσεις για καλή γειτονία, συνεννόηση και σύμπνοια μεταξύ των λαών, να μπαίνουν σε ταχύπλοο, να το φορτώνουν ανώτατους επιτελείς, να παραβιάζουν τα χωρικά μας ύδατα και να φωτογραφίζονται μπρος στη βραχονησίδα μας, όπου έδωσαν τη ζωή τους -υπέρ βωμών και εστιών- τρεις Έλληνες αξιωματικοί!!
Απορούμε και θυμώνουμε, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε σε πόσο δύσκολη κατάσταση βρισκόμαστε!
Πως τέτοιες ώρες  χρειάζεται ψυχραιμία, σκέψη λογική και όχι επιπόλαιες κινήσεις!
Και το θεριό πέρα απ’ την ελληνική θάλασσα βρυχάται με χίλιους τρόπους…
Πληγωμένο ωστόσο από παντού…
Μ’ ένα σωρό εκκρεμότητες κι άλλες προτεραιότητες να το ταλανίζουν…
Κι όμως -νοσταλγός της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας του, τότε που λαοί και λαοί στέναζαν κάτω απ’ το γιαταγάνι των αδίστακτων ανδρών της- συνεχίζει να διεκδικεί, ν’ απαιτεί, να τα βάζει μ’ όλη την υφήλιο, αλλά και να μας… χαμογελάει και να υπόσχεται ειρήνη και καλή γειτονία!
«Τι να κάνουμε;» λένε. «Δεν διαλέγουμε εμείς τους γείτονές μας! Πρέπει να καταφέρουμε να πορευτούμε με τους υπάρχοντες!» «Δεν θέλουμε να χαλάσουμε τις σχέσεις μας…» επιμένουν, συμπληρώνουν πως «…μπορεί να χαμογελάμε αλλά αυτό δεν πρέπει να το εκλαμβάνουν λανθασμένα»! και βεβαίως υπονοούν  ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα επιτρέψουν παρεκτροπές απ’ τα δικά τους θέλω ή απ’ όσα κατά καιρούς προσπαθούν να επιβάλλουν με το σπαθί και το τσεκούρι  στους γειτονικούς τους λαούς…
Μεγάλα συμφέροντα, πονηρία, αναλγησία, απληστία…
Θα μπορούσες να πεις και διπλωματία…
Και κουνά θλιμμένα το κεφάλι ο απόστρατος στρατηγός – στρατιώτης -ο ακρίτας μια ζωή- που εκεί στα σύνορα, χρόνια δούλεψε με πάθος για να προστατεύσει τη γη, την Ελληνική!
Θυμάται με πίκρα τις νύχτες τις πολλές που πέρασε  σ’ ασκήσεις, σε εφόδους, σε σχεδιασμούς…
Αναλογίζεται τις ατέλειωτες ώρες προπαρασκευής, την αγωνία τη δική του και των επιτελών του να είναι πάντα έτοιμοι και δυνατοί ν’ αντιμετωπίσουν κάποια ξαφνική επίθεση…
Το πάθος του για μια χώρα κατάδική μας δεν έχει σιγάσει, δακρύζουν τα μάτια του στη σκέψη πως τα πράγματα όλο και περιπλέκονται, πως μπορεί να βρεθούμε μπρος σε μεγάλα αδιέξοδα…
Όμως πάλι σκέφτεται -κι επιτέλους χαμογελά!- πως άφησε πίσω τα…παιδιά του, που τα εκπαίδευσε με ζέση!
Πως πάντα θα βρίσκονται σ’ ετούτη εδώ τη χώρα την ανάδελφο, που βάλλεται από παντού, ψυχωμένοι άνδρες και γυναίκες, έτοιμοι να επιστρέψουν στο τόπο της θυσίας, να διεκδικήσουν, να δώσουν τη ψυχή και τη ζωή τους ακόμα, γι’ αυτή τη γη…
Κι αν αυτοί χαμογελούν,  κι εμείς θα τους χαμογελούμε!!
Πλατιά και καλοσυνάτα…
Αλλά με το δάχτυλο στη σκανδάλη πάντα!
Αποφασισμένοι για όλα!
Και θα χαμογελούν από εκεί ψηλά κι όλοι οι γενναίοι μας  των χρόνων που πέρασαν!
Οι ήρωές μας οι αξέχαστοι που πάλεψαν μέχρι εσχάτων για μια ελεύθερη πατρίδα…