Εμείς και οι φόβοι μας

Οι φόβοι μας συνιστούν ένα πλέγμα που αποτελείται από πολλούς επί μέρους φόβους, που καθένας τους έχει τη δική του βαρύτητα, τη δική του διαβάθμιση.
Γενικά ο φόβος ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση, είναι ενδογενής και αυθύπαρκτος στη βασική του μορφή κι έτσι έχουμε φόβο π.χ. για τη ζωή μας, την υγεία μας, για τη διατήρηση των αγαθών που έχομε αποκτήσει, για όσα απορρέουν από αυτά, όπως η οικογένεια και τα αγαπημένα μας πρόσωπα καθώς και έναν σωρό άλλους φόβους που μας γεννούν εξωτερικοί παράγοντες. Οι εξωτερικοί παράγοντες, οι προερχόμενοι από φυσικά φαινόμενα που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας, όπως ο σεισμός, η πλημμύρα, ο κεραυνός ή ακόμα και ο πόλεμος (για τον οποίον λέγεται ότι είναι «οικονομία της φύσης» με την έννοια ότι λιγοστεύουν εξ αιτίας του οι άνθρωποι κι έτσι υπάρχει επάρκεια αγαθών για τους εναπομείναντες), φοβίζουν τον άνθρωπο και ακατάπαυστα ψάχνει τρόπους να προστατευθεί. Για να μην εξακοντιστούν όλοι αυτοί οι φόβοι που κουβαλάμε μέσα μας, για να ισορροπούν και να κατευνάζονται, υπάρχει μια τροχοπέδη, ένα φρένο, που είναι η Λογική σε συνάρτηση με την προσωπική μας Κρίση. Αυτή λοιπόν επεξεργάζεται, φιλτράρει, αναλύει, εκλογικεύει αυτό το άλογο, τον φόβο, και τον χαλιναγωγεί ώστε να μην καλπάσει ξέφρενα και μας εκτροχιάσει. Η λογική, λοιπόν, είναι το εργαλείο που εμείς έχουμε στα χέρια μας για να χειριζόμαστε τους ενδογενείς και εξωγενείς φόβους μας. Μια άλλη τροχοπέδη, βοηθητική όπως το χειρόφρενο, αλλά αρκετά δυνατή, που ίσως δεν έχει αξιολογηθεί δεόντως, είναι η αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια που μας αποτρέπει να ευτελίζουμε την ύπαρξή μας σε στιγμές που οι φόβοι μας είναι σε έξαρση, που μας σπρώχνει προς την αντίθετη φορά, που κρατά το τιμόνι και μας βοηθάει να μην κάνουμε μοιραία ολισθήματα. Η αξιοπρέπεια με την αληθινή της υπόσταση και όχι με την ψευδεπίγραφη απεικόνισή της ως κοινωνικό προσωπείο, έχει την ιδιότητα να ανυψώνει τον άνθρωπο στα ίδια του τα μάτια, να τον κάνει ικανό ακόμα και να υπερβαίνει τον εαυτό του. Θυμηθείτε πόσοι άνθρωποι στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουν περιφρονήσει τον βασικό και πρωταρχικό φόβο τους, τον φόβο για τη ζωή και προχώρησαν σε πράξεις υπερβατικές, ηρωικές, γιατί η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός προς την ύπαρξή τους έστριψε το τιμόνι σε αντίθετη φορά από τον έμφυτο φόβο. Θαυμάζουμε και  αποκαλούμε ήρωες όλους αυτούς που ανυψώθηκαν από τους φόβους τους, που πίστεψαν στον εαυτό τους και στο δίκηο τους και καθιερώθηκαν στη συνείδησή μας σαν αξιόλογα όντα. Ολοι ξέρουμε πως όταν η εκτίμηση για τον εαυτό μας είναι χαμηλή, όταν η έμφυτη πίστη στην αξία μας έχει ξεπέσει επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τους φόβους μας, φτάνουμε στο σημείο να περιφρονούμε και να οικτίρουμε, εμείς οι ίδιοι, το εαυτό μας.. Επομένως η εκλογικευμένη διαχείριση των φόβων μας είναι πολύ σημαντική για την ψυχική μας ισορροπία και την ομαλή διαβίωσή μας.
Ολα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε περισσότερο από σκέψεις που έρχονται αυτές τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε όλοι μας. Πηγάζουν από το γεγονός ότι οι φόβοι μας βρίσκονται σε έξαρση, φόβοι παλιοί, φόβοι καινούργιοι, φόβοι για το άγνωστο μέλλον, φόβοι για την απώλεια των κεκτημένων, φόβοι για τις αλλαγές των συνηθειών μας, φόβοι και πάλι φόβοι. Και γιατί οι σκέψεις μου εστιάζονται στο συναίσθημα του φόβου; Μα γιατί, αυτή τη στιγμή που ένα σοβαρό δημοψήφισμα επίκειται, στον φόβο μας ποντάρουν όλοι για να μας χειριστούν με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν… Με λίγα λόγια, ο φόβος είναι ένα εργαλείο στα χέρια όσων θέλουν να μας κατευθύνουν, να στρίψουν το τιμόνι εκεί που τους συμφέρει. Ας μην ξεχνάμε ότι  έχουμε  κι εμείς ένα εργαλείο δυνατό στα χέρια μας για να αντιμετωπίσουμε με Κρίση την κρίση: τη ΛΟΓΙΚΗ! Ας μην την αφήνουμε σκουριασμένη στην άκρη… ας την ανασύρουμε από τη γωνιά όπου την έχουμε ξεχασμένη και θαμμένη κάτω από τα σκουπίδια της καθημερινότητας που μας φορτώνουν ασταμάτητα οι κατασκευασμένες ειδήσεις, η παραπληροφόρηση, η πολιτική προπαγάνδα. Ας ξεσκονίσουμε τη λογική μας λοιπόν, ας τη γυαλίσουμε έτσι που να αστράψει, ας βάλουμε δίπλα και την γονατισμένη αξιοπρέπειά μας, να της δώσουμε ανάστημα κι ας βαδίσουμε με σιγουριά αποτινάσσοντας από πάνω μας τους μύριους φόβους που μας έχουν επιβάλει. Aν έχουμε επιλέξει τον δρόμο μας με τα δικά μας λογικά κριτήρια, θα αναλάβουμε την ευθύνη της επιλογής μας. Προ παντός όμως  θα κερδίσουμε την αυτοεκτίμησή μας, δεν θα οικτίρουμε τον εαυτό μας ότι υπέκυψε στον εκβιασμό του φόβου.
Προυπόθεση όμως για να υπερβούμε τους φόβους μας, για να αποφασίσουμε σωστά για το μέλλον μας και το μέλλον ίσως πολλών γεννεών μετά, είναι μία εφ’ όλης της ύλης ειλικρινής και γενναία ενημέρωση, κατανοητή και εύληπτη. Η ενημέρωση για τα τι και τα πως, για τα επακόλουθα των ενεργειών μας, θα μας δώσει  το κλειδί για να ανοίξουμε τη σωστή πόρτα, να πούμε το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Οταν το τοπίο είναι θολό μπερδεύεις τα κλειδιά, κανεις λάθος στην πόρτα. Κι εμείς φοβόμαστε να ανοίξουμε μια πόρτα που βγάζει στο  άγνωστο, είναι κι αυτό ένας από τους μεγάλους μας φόβους. Εξ αιτίας αυτού ίσως πάμε προς τη γνωστή πόρτα που πίσω της κρύβει παγίδες μόνο και μόνο επειδή είναι εκ των προτέρων γνωστές. Γι’ αυτό, λοιπόν, λέμε στους αρμόδιους, δώστε μας ενημέρωση, δώστε μας εικόνα, να ξέρουμε τι μας περιμένει πίσω από μια κλειστή και άγνωστη πόρτα… Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να γίνουν ήρωες, να φορέσουν την αξιοπρέπειά τους ως πανοπλία και να ριχτούν στη μάχη. Δεν μπορούν όλοι να αψηφίσουν τους φόβους τους αβασάνιστα. Ολοι θέλουμε μια έκβαση με το μικρότερο κόστος σε θυσίες και απώλειες. Μας απωθούν οι αλλαγές στην καλομαθημένη μας ζωή, είναι γεγονός. Οι αιφνιδιασμοί στην καθημερινότητα είναι ασήκωτοι για τους ασυνήθιστους ώμους μας… Για παράδειγμα, το παιγνίδι με τις κλειστές τράπεζες μπορεί να μας κάνει να διαλέξουμε λάθος πόρτα, θέλουμε εγγυήσεις για όλα. Ζητάμε πολλά και θα έπρεπε να τα ζητάμε από εκείνους που μας έφεραν σ’ αυτή τη δύσκολη θέση, αλλά όλοι αυτοί οι κύριοι έχουν βγάλει την ουρά τους απ’ έξω και μας συμβουλεύουν, εκ του ασφαλούς, για το καλό μας. Προσπαθούν να επηρρεάσουν την κρίση μας για να δικαιώσουν τις δικές τους θέσεις. Δεν ήξεραν ποιο ήταν το καλό μας όλα αυτά τα χρόνια που αλώνιζαν στην εξουσία. Τώρα βρήκαν λύση για όλα. Τώρα όμως είναι αργά. Δεν είχαν καν την ευαισθησία να απολογηθούν για τις καταστροφικές πολιτικές τους. Επρεπε να έχουν απομακρυνθεί όλοι τους και να λένε μόνο μια φράση: ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΕ ΛΑΕ ΠΟΥ ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΑΜΕ, που σε σύραμε ως το χείλος της αβύσσου υπόδουλο και απελπισμένο μέσα σε μια χώρα πληγωμένη από παντού.
Σαν λαός λοιπόν σε κατάσταση μεγάλης ανάγκης τι κάνουμε;  Προφανώς, αφού πάρουμε μια σωστή απόφαση, θα πρέπει να ανασκουμπωθούμε, έχουμε πολλή δουλειά και δύο μεγάλα  χρέη: Το πρώτο είναι το ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ απέναντι στον εαυτό μας και τη χώρα. Να προσπαθήσουμε με σύνεση και υπομονή να επουλώσουμε τις πληγές, να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος πράγμα επίπονο, αλλά όχι ακατόρθωτο αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας και δεν αναλωθούμε σε άσκοπες αντιπαλότητες. Το δεύτερο είναι το γνωστό  οικονομικό χρέος, το οποίο  μας κρατάει υπόδουλους. Θα πρέπει με τη σειρά του να αντιμετωπιστεί κι αυτό με σοφούς χειρισμούς από τους ειδικούς.
Σωστή ενημέρωση, ενεργή κρίση και λογική, και πάνω απ’όλα πολλή δουλειά, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος, αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το ζητούμενο.