Εμείς που δε ζήσαμε τίποτα

Μας τα έλεγαν οι μεγαλύτεροι με περιπαικτική διάθεση, το παραδεχόμασταν κι εμείς χωρίς να καταλαβαίνουμε ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Όσοι και όσες έχουμε ηλικία μικρότερη των 40 ετών «δεν έχουμε ζήσει τίποτα». Ούτε πόλεμοι πέρασαν από επάνω μας, ούτε χούντα, ούτε τίποτα.
Μέχρι που φτάσαμε στα χρόνια τα σημερινά. Που είδαμε την πραγματικότητα επάνω στην οποία σχεδιάζαμε τις ζωές μας να καταρρέει, εκείνη που τη διαδέχτηκε να μας απειλεί σε κάθε βήμα μας. Και εκεί που σκέπτεσαι «ουφ, το περάσαμε κι αυτό, το παλεύουμε», η πραγματικότητα συνεχίζει να γελάει, συνεχίζει να γκρεμίζει βεβαιότητες εντός και εκτός συνόρων, αλλάζει τον ίδιο τον κόσμο.
Σήμερα, ζούμε σε έναν κόσμο σκληρού καπιταλιστικού ανταγωνισμού, με τις νεότερες γενιές να… τρώνε σίδερα, ανοιχτών πολεμικών συγκρούσεων σε μία σειρά από πυρωμένες γωνιές του κόσμου, και με το τιμόνι του πλανήτη και των περιφερειακών δυνάμεων στα χέρια επικίνδυνων ανθρώπων που δεν ορρωδούν προ ουδενός.
Η συνάντηση μεταξύ Τραμπ και Πούτιν την εβδομάδα που πέρασε, μαζί με τις συζητήσεις, τα σενάρια και τις φημολογίες που τη συνοδεύουν ακόμη, είναι ενδεικτική της… μαύρης τρύπας στην οποία έχει πέσει ο κόσμος σήμερα.
Κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει. Ένας κόσμος που αλλάζει, και την αλλαγή του την οδηγούν αναξιόπιστοι και ασύδοτοι ηγέτες, με τον απλό κόσμο, τις πλειοψηφίες, στη θέση σιωπηρού παρατηρητή.  Από αυτή την ιστορία δεν μπορεί να βγει κάτι καλό.
Ξέρω, ίσως υπερβολικά απαισιόδοξο, όμως η πορεία μοιάζει ξέφρενη και ο τελικός προορισμός μοιάζει με τοίχο. Ο αγαπημένος μου παππούς, κοντά εκατό ετών, με συμβουλεύει καμιά φορά όταν με ακούει να μιλάω έτσι πως «ποτέ δεν ξέρεις το απροσδόκητο, το αναπάντεχο τι θα φέρει». Πράγματι, αυτή είναι η αλήθεια.
Ευχή και κατάρα, να μη σταματήσουμε να πιστεύουμε σε αυτό. Όχι πως θα μας γλιτώσει τη σύγκρουση. Μπορεί όμως να κάνει την πορεία μας προς αυτή γλυκύτερη και την καθημερινότητα –κατά τι- ελαφρύτερη…