Εμμανουήλ Χατζηδάκη Συνταγματάρχη (ΠΒ) 1974

45 χρόνια συμπληρώθηκαν από τον τραγικό θάνατο του Ηρωα Συνταγματάρχη (ΠΒ) Εμμανουήλ Χατζηδάκη,.
Πρέπει εμείς οι Ελληνες να θυμόμαστε και να τιμούμε όπως πρέπει, τους ήρωές μας, τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για την λευτεριά της πατρίδας μας, γιατί και η Κύπρος μας είναι Ελλάδα, μια Ελλάδα με μια ένδοξη ιστορία και χιλιάδες ήρωες. Τιμούμε  τη μνήμη του ΗΡΩΑ Εμμανουήλ Χατζηδάκη, ΕΝΟΣ ήρωα που εμείς που πολεμήσαμε στο πλευρό του και υπό τις οδηγίες του, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εκτός από την ΗΡΩΙΚΗ και ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΗ στρατιωτική του μορφή και την Ανθρώπινή του μορφή.
Για εμάς που τον γνωρίσαμε και υπηρετήσαμε δίπλα του, υπό τις διαταγές του, θεωρούμε πως ήταν γνήσιος ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ. Ήταν o άνθρωπος που έπεισε τους νέους Στρατιώτες του στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων Πυροβολικού, λίγο έξω από την πανέμορφη πόλη της Αμμοχώστου στο Στρατόπεδο Καραόλου, ότι υπεράνω όλων είναι η Πατρίδα μας και ότι αν χρειαστεί θα πρέπει να δώσουμε και τη ζωή μας γι αυτήν. Το απέδειξε πρώτα αυτός και μετά, δεκάδες παλικάρια του. Ήταν ο άνθρωπος Χατζηδάκης και όχι μόνο ο Διοικητής μας.
Αγκάλιασε τους νέους Στρατιώτες, συζητούσε μαζί τους και δεν δεχόταν την αδικία σε βάρος Στρατιωτών του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το ότι τιμώρησε Εφεδρο Ανθυπολοχαγό, γιατί έβγαλε στην αναφορά Στρατιώτη κατόπιν πληροφοριών και όχι γιατί αντελήφθη αυτός το παράπτωμα του φαντάρου.
Περιφερόταν στις Πυροβολαρχίες και συζητούσε με τους νέους, για τα προβλήματά τους, για τις μελλοντικές σπουδές τους, ρωτούσε εάν είναι παντρεμένοι. Έμπαινε στα εστιατόρια και δοκίμαζε αυτός πρώτος το φαγητό πριν σερβιριστεί στους νέους.
Εμείς που τον ζήσαμε από κοντά τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, σαν Ανώτερο Αξιωματικό και Διοικητή μας, του χρωστάμε πολλά, ίσως και τη ζωή μας, γιατί αυτός προέβλεψε το βομβαρδισμό και διέταξε τη μετακίνηση της βάσης Στρατοπέδου, έσωσε εμάς, αυτός όμως χάθηκε.
Για εμάς που τον ζήσαμε στις στιγμές της μάχης μέχρι την  τελευταία του στιγμή, δεν τον θεωρούμε χαμένο, δεν έσβησε, υπάρχει ανάμεσά μας κάθε μέρα ΖΕΙ και θα ΖΕΙ για πάντα στην καρδιά μας, όπως είπε στην ομιλία του στις 19 Ιουλίου 1998 ο αγαπημένος του Κύπριος Λοχίας Δημήτρης Στεφανίδης, κατά τα αποκαλυπτήρια εδώ της προτομής του.
Θα θυμόμαστε τον Συνταγματάρχη Εμμανουήλ Χατζηδάκη, με ένα πολυβόλο στο χέρι ΟΡΘΙΟΣ – ΛΕΒΕΝΤΗΣ και να φωνάζει στους Στρατιώτες του στην περιοχή του τούρκικου θύλακα Σακκάρια, έξω απο το Στρατόπεδο Καραόλου λίγο πριν το μοιραίο: “Μη φοβάστε ρε, θα τους φάμε!”.
Θα θυμόμαστε όσο ζούμε τις τραγικές εκείνες στιγμές που αφού εκκενώθηκε η 173 Μοίρα Πυροβολικού, απλώθηκε στη γύρω περιοχή μέσα στα δέντρα.
Τα αεροπλάνα επεσήμαναν τα αντιεροπορικά μας, που είχαμε για κάλυψη και άρχισαν να βομβαρδίζουν.
Το υπό κατασκευή σπίτι, του οποίου το υπόγειο θα χρησιμοποιούνταν για Διοικητήριο, βρισκόταν στο κέντρο του χώρου και διαγώνια προς τα αντιεροπορικά, κάτι που με τον βομβαρδισμό των αεροπλάνων σε ευθεία, χτύπησε το Διοικητήριο.
Το Land Rover του Διοικητή μας, μπήκε με την όπισθεν στο υπόγειο, αφού κατέβασε πρώτα τους ΗΡΩΕΣ, Διοικητή μας Συνταγματάρχη Μανώλη Χατζηδάκη, τον Κύπριο Ανθυπολοχαγό  Σωτήρη Χατζηπροκοπίου και τον μόνιμο Ανθυπασπιστή Βαγγέλη Κατσάνο από την Πρέβεζα.
Ο οδηγός δεν πρόλαβε να κατέβει και ξαφνικά μια βόμβα ΝΑΠΑΛΜ πέρασε πάνω από το στρατιωτικό όχημα και έσκασε μέσα στο υπόγειο με το θλιβερό αποτέλεσμα, τον ηρωικό θάνατο των τριών Αξιωματικών και τον  σοβαρό τραυματισμό του οδηγού. Αυτό έγινε σαν σήμερα πριν 44 χρόνια.
Θέλω να πιστεύω ότι αν ζούσε ο ΗΡΩΑΣ Διοικητής μου, Συνταγματάρχης Μανώλης Χατζηδάκης, η 173 Μοίρα Πυροβολικού θα άντεχε και δεν θα διαλυόταν, αλλά και η περιφραγμένη σήμερα αιχμάλωτη πόλη της Αμμοχώστου, δεν θα παραδιδόταν αμαχητί στους Τούρκους. Αυτό το ομολογούν και άλλοι Συμπολεμιστές.
Δεν ξεχνούμε φίλε, αδερφέ και πατέρα Μανώλη, σου υποσχόμαστε μπροστά στην προτομή σου, ότι όσο ζούμε, μέσα στα μάτια μας θα είναι το σημείο που σε θάψαμε μαζί με τους ΗΡΩΕΣ φίλους μας Αξιωματικούς, τον Ανδρέα Μουζάκη και τον Βαγγέλη Κατσάνο, δίπλα στο μεγάλο πέτρινο σταυρό στο Νεκροταφείο Τιμίου Σταυρού Αμμοχώστου.
Είναι χρέος όλων μας και ειδικά εμάς που σε ζήσαμε, να σας ξεθάψουμε με τις ανάλογες τιμές που σας αξίζουν και να δώσουμε το δικαίωμα στα παιδιά σας και στις οικογένειές σας να προσκυνήσουν και να μνημονεύσουν τα ηρωικά κόκκαλά σας.
Ας ευχηθούμε ότι οι κυβερνώντες τόσο την Κύπρο, αλλά και στη μάνα Ελλάδα να καταλάβουν επιτέλους, ότι αυτές οι οικογένειες έχουν το δικαίωμα να παραλάβουν τα κόκκαλα των ηρώων τους.
Ξέρουμε πού είναι, όπως ήξερε και ο Ντεκτάς που είναι τα οστά της μάνας του και τα πήρε.
Φίλε Μανώλη Χατζηδάκη, οι σελίδες της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας σε έγραψαν με χ ρ υ σ ά γράμματα, για εμάς όμως δεν αρκεί. Θα ησυχάσουμε μόνο όταν ολοκληρωθεί αυτό το βιβλίο με τη μεταφορά των οστών και των τριών φίλων μας, εκεί που θέλουν τα παιδιά σας.
Η θρησκεία μας φίλοι μου, λέει ότι η εκταφή πρέπει να γίνεται με θρησκευτικές τελετές. Σας ορκίζομαι ότι θα το είχαμε κάνει μέχρι τώρα, εάν δεν πιστεύαμε στο Θεό.
Για το λόγο αυτό, στη μνήμη των ηρώων μας, παρακαλώ την πολιτεία να μας βοηθήσει τώρα που ζουν ακόμα οι άνθρωποι που τους έθαψαν και είναι πρόθυμοι να έρθουν μαζί μας, να κάνουμε την επίσημη εκταφή.
ΑΘΑΝΑΤΕ φίλε Μανώλη Χατζηδάκη, ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει στην αιχμάλωτη πόλη της Αμμοχώστου.