Δήμητρα Γαλάνη: «Ο Ηχος, είναι η επαφή μου με το θείο»…
Ωραία!!
Στις “Μαρτυρίες” (Βουλή, Τηλεόραση) όχι μόνο Ιστορικά θέματα, και πρόσωπα επιστήμης και Πολιτικής, αλλά και καλλιτεχνικές οντότητες, εγνωσμένης αξίας, καταθέτουν το “πρόσωπο” της δημιουργίας τους…
Και είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον, ν’ ανταμώνεσαι με την ιδέα, τη σκέψη, την πορεία και τις μύχιες ιερές ανησυχίες της ψυχής τους…
Ανθρώπων, που έπεισαν τον κόσμο, αφού δεκαετίες στο προσκήνιο, παράγουν πολιτισμό. Οπως η συγκεκριμένη ερμηνεύτρια, μουσικός, παραγωγός, διανοούμενη, μία προσωπικότητα πολύπλευρη και χαρισματική, που προσέφερε και προσφέρει στο Ελληνικό Μουσικό σύμπαν όχι μόνο το πληθωρικό της ταλέντο, αλλά και μία συγκροτημένη και ευγενή υπόσταση, που εκφράζει πλουραλιστικά… λιτά, ειλικρινά…
Την παρακολουθώ για σχεδόν μισόν αιώνα, από τότε που ξεκίνησε κοριτσάκι, στην κυριολεξία, λίγο πριν τελειώσει η δεκαετία του εξήντα, κάτι λιγότερο από είκοσι χρονών… Επηρεασμένη όμως, μικρότερη…
Η ίδια, ανακαλεί εκείνα τα ωραία χρόνια όπως τα χαρακτηρίζει, χρόνια που ήταν καθώς παραδέχεται, τυχερή… πολύ τυχερή…
Οταν αγκαλιαστείς -όπως εγώ- από πάρα πολύ σημαντικούς ανθρώπους, καταλαβαίνεις πόσο ασήμαντος είσαι, αμέσως… και έχεις να μάθεις. Εγώ, δεν έπαψα ποτέ να μαθητεύω… Ποτέ! Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να ξέρεις, που δεν μπορείς, δεν προλαβαίνεις… Συνεχώς, λοιπόν, να διδάσκεσαι, ν’ αναθεωρείς… Ν’ ακούς!
Κι αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν τόση αξία, είναι χορτάτοι, από αναγνώριση, από χειροκρότημα… Κι όμως είχαν γενναιοδωρία, είχαν αγάπη για μένα, που μου έδειχναν το δρόμο, που με ενθάρρυναν…
Δούλευαν τη φωνή μου σιγά – σιγά… Μεγάλωνα μαζί τους… Τι να πρωτοπώ… Τσιτσάνης, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος… Με καθόρισαν!
…Το αφιέρωμα, έχει φωτό ελκυστικές, νοσταλγικές… Η Δήμητρα μικρούλα, μωρό, η Δήμητρα έφηβη, με την κιθάρα της αγκαλιά. Η Δήμητρα σε συνεργασίες.
Ο Χατζηνάσιος… Συνεχίζει. Εκανα σπουδαία τραγούδια μαζί του… Ο Κραουνάκης, η Λίνα, ο Χάλαρης… Ο Γκάτσος έγραψε τους “Δροσουλίτες” και ο Χάλαρης, τους κατέστησε αναφορά σήμερα…
Για ποια συνεργασία να πρωτομιλήσω…
Τα κορίτσια… Η Χαρούλα… Η Αλκηστη, η Τάνια Τσανακλίδου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη… Πρόσφατα η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Γιώτα Νέγκα… Εγώ, έχω ανακαλύψει τη χαρά της συλλογικότητας, απ’ όταν πρωτοτραγουδήσαμε οι τρεις μας πριν από δεκαετίες εγώ και η Χαρούλα κιθάρα – τραγούδι και η αείμνηστη Βίκη Μοσχολιού τραγούδι… Ο Λοΐζος στην καρδιά μας…
Δεν θέλω ταμπέλες… Εγώ πειραματίζομαι σε όλα… Οπου μπορώ, όπου δεν μπορώ, δεν ακουμπώ, καθόλου…
Ας πούμε, δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω Σμυρνέϊκο τραγούδι… Δεν το ’χω, δεν μπορώ…
Ναι, είναι αλήθεια, βοηθώ πάντα τους νέους συναδέλφους, τα νέα παιδιά με ταλέντο και εργατικότητα…
Αλλά, είμαστε, “πάτσι”, να το πω έτσι… Ξέρετε πόσα πράγματα παίρνω, περισσότερα; Πάρα πολλά, περισσότερα απ’ ό,τι τους δίνω. Είναι ανάγκη, να βλέπουμε τα πράγματα, και από τη δική τους οπτική! Αυτό μας βάζει στους κόσμους τους! Καινούργιους κόσμους, στους οποίους ανακαλύπτεις νέους τρόπους αρμονίας, ομορφιάς, αισθημάτων!
Και σ’ αυτό το σύμπαν, ανακαλύπτεις ωραία πράγματα! Τους ευχαριστώ, καθώς κι εσάς για τη συνέντευξη.
Πέφτουν οι τίτλοι, μένει η ωραία αίσθηση που έχω, και η μελωδική αρτεσιανή, αναγνώσιμη φωνή της, να πλημμυρίζει το χώρο, ηχητικήν ωραιότητα! Κι εμείς την ευχαριστούμε!
