Eμπνεύσεις tv Μονόγραμμα (3)

Κουνάδης Παναγιώτης.
Ο μηχανικός, ο μελετητής, ο συλλέκτης Μουσικών δίσκων, οργάνων και γραμμοφώνων και ρολογιών μέτρησης Μουσικού χρόνου… Ο ευαίσθητος απόγονος της Ιωνίας, ο αυθεντικός Ρωμιός, είναι εδώ!
Δωρικά, με μια λαϊκή ανδροπρέπεια, ξετυλίγει ένα κουβάρι ζωής, εξαιρετικά ενδιαφέρουσας!
Τον θυμούμαι από σύντομες συνεντεύξεις, και συμμετοχές σε εκπομπές Μουσικού Πολιτισμού, όπου ετοποθετείτο λακωνικά. Ηξερα την ιδιότητα, το μεράκι και την προσφορά του, γενικώς!
Ομως, τώρα σε μια “εξομολόγηση” απρόσκοπτη, 30 – 40 λεπτών, έδωσε τόσες πληροφορίες περί του βίου και της οντότητάς του, από μικρό, πολύ μικρό παιδί, που άφηνε στον τηλεθεατή πολλή συγκίνηση και ενημέρωση ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα στον οποιονδήποτε.
Πόσο μάλλον σε πρόσωπα που αγαπούν τη Μουσική, τους καλλιτέχνες, που αφιέρωσαν σ’ αυτήν, το ταλέντο και την αρμονία της καρδιάς τους, και συνέβαλαν στη διαμόρφωση όλου του τοπίου που έθρεψε και τρέφει τον νεώτερο πολιτισμό!
Εκείνο που με τη σειρά του, ανα-ζωογονεί την Ελληνική ψυχή ως ύδωρ καθαρό, αθάνατο, στα εσώτερα κύτταρα του είναι μας…
Ο Κουνάδης, λοιπόν. Ανιψιός βέβαια, του Αργύρη Κουνάδη, που αφιερώθηκε στην όπερα, κυρίως, αλλά για θυμηθείτε τις μελοποιήσεις του, στις έντεχνες εκδοχές σας παρακαλώ, του Μάριου Ποντίκα, και τον Βαγγέλη Γκούφα; Ποτέ ο Αργύρης Κουνάδης, δεν αρνήθηκε τη συνεισφορά του, και στο τραγούδι!
Το ελληνικό, το ελληνικότατο!
Κι ας διέπρεψε με την κλασική Μουσική, στην Ευρώπη, ολόκληρη! Στον Παναγιώτη, όμως, τον ανιψιό, είπαμε!!
Με συγκίνηση λέει, θυμάται τον ερχομό του στην Ελλάδα από τη Σμύρνη, γονείς, αδέλφια, όλοι – ολοι… και η γιαγιά 10 άτομα!… και, Φιλαδέλφεια! Τη λάτρεψε, Συνώπης, το σπίτι του, ακόμη το ’χει, και Σαμψούντος, Τραπεζούντος, Προύσσης όλες οι οδοί, θύμιζαν και μύριζαν χαμένες πατρίδες!
Οπως και η ψυχή του, τα γούστα του, τα μεράκια του! Για όλα μιλεί! Παιδί έξυπνο, σπουδάζει στο Βαρβάκειο, σπουδαίο σχολείο, ασχολείται με τα πνευστά από μικρός, τα καταφέρνει καλά…
Πριν τη δικτατορία στους Λαμπράκηδες, μετά, Παρίσι. Επιστρέφει, ασχολείται με χίλια δυο, αλλά το ρεμπέτικο στα πρώτα, τα εκλεκτά του αισθήματα! Μελετά, ταξιδεύει, συγκεντρώνει υλικό, συγγράφει… Παύση, αφήγησης. Η σκηνοθεσία, ωραία… Ιντερμένδια με Τσιτσάνη, Μαρίκα Νίνου και “Σεράχ”… Το κορυφαίο, ίσως, ελληνικό Bolero!
Δείχνει περήφανος, ευτυχής, βινύλλιο, βιβλία, ραδιόφωνα παμπάλαια, σάζι ιστορικό του Ι. Τσαβούς. Δηλαδή, “Γιάννης ο Λοχίας”.
Τη συνάντησή του με τον Μάρκο, με τον Κατσαρό, με τον Τσιτσάνη. Στο οπτικό μας πεδίο σάζι, ψαλτέρι, ούτι, τζουράς, μπουλγαρί… Μουσικά όργανα, Ανατολής! Μιλά για τις κομπανίες, έχει αγάπη και γι’ αυτές ο Βαμβακάρης…
“Δεν έκανε κακό σε κανένα”!
Είναι λέει, ο ορισμός του μάγκα! Εκείνος, ο Μάρκος, ένας πρωτομάστορας του ρεμπέτικου! Τα εργατικά τραγούδια του Τσιτσάνη, ακόμη.
“Γειά σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά” τίτλος βιβλίου, ωραία προσφορά κι αυτή… Τόμος μεγάλος, τον δείχνει με καμάρι…
“Μέρος μεγάλο του ρεμπέτικου, ασφαλώς, είναι και η αποτύπωση της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής του ’22, και τη μισή παραγωγή από το 1900 έως το 1960 την είχαμε συλλέξει”, λέει περήφανος.
Με ρωτούν, κάπου – κάπου
– Τι κάνεις Παναγιώτη;
– Εγώ τι να κάνω…
Πληροφορίες μεταφέρω…
Να βοηθήσω να μη χαθούν κάποια πράγματα…
Τίτλοι τέλους.
Μα γιατί τέλους; Γιατί τελειώνουν όλα τα ωραία νωρίς;