Εμπνεύσεις TV Τα στέκια*

Η εκπομπή είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Το γνωρίζουν όλοι, πιστεύω…
Γιατί φωτίζει με αγάπη, σεβασμό και γνώση, εποχές, συνήθειες, συντεχνίες και χώρους στους οποίους έχει διαδραματιστεί το μυστήριο ή τα μυστήρια της αλήθειας…(*)
Η συγκεκριμένη εκπομπή που παρακολούθησα πριν από λίγες ημέρες με συγκίνησε πολύ, γιατί μ’ έφερε στα λαϊκά, εκείνα στέκια, που, σύμφωνα με τον άμεσο γλυκό λόγο της Ελπίδας Καράλη, ήταν η λύση της διασκέδασης!
Ηταν η λύση της ψυχαγωγίας, λοιπόν, της ξεκούρασης, της αγωγής του λαϊκού ανθρώπου… που δίχως είσοδο, είχε την ευκαιρία να ζήσει ένα δίωρο καλλιτεχνικό, “εύπεπτου πλουραλισμού” που απευθυνόταν σ’ όλη την οικογένεια…
Γονείς, παιδιά, παππούδες, γιαγιάδες….
Με κέρασμα ένα γλυκό, ένα παγωτό, ένα ποτό, η έξοδος του λαϊκού ανθρώπου με χαρά, προσιτή.
…Το πρόγραμμα δομείται, ιστορικά… ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, μας δίνει τα φώτα και τις εκδοχές του, για το Μουσικό θέατρο… Το βαριετέ – ποικιλία πραγμάτων που, στην ουσία, παρουσιάζεται την εποχή των Βαυαρών στη χώρα…
Προτείνει χορό, μουσική, σκετς, παρλάτες ανέκδοτα, ζογκλέρ, διαγωνισμούς!
Είναι παραδόσεις Γαλλικές, Γερμανικές, Αγλλικές, Ευρωπαϊκές, αναμφίβολα… αυτό το πακέτο.
Κύριο γνώρισμα, η επαφή με το κοινό…
Οι Ελληνες καλλιτέχνες, το έφεραν στα ήθη και τις ανάγκες της ελληνικής οικογένειας.
Κεντρικό πρόσωπο ο κομφερασιέ, πρόσωπο εύστροφο, χαριτωμένο, ταλαντούχο το οποίο με ετοιμότητα και γνώση “κρατεί” στα χέρια του σπαρταριστά, όλη την ισορροπία της δράσης!
Αναφορά στην Αττίκ, «έκλαψα για να γράψω και έγραψα για να ζήσω». Η περίφημη Μάντρα του, ήταν η ζεστή φωλιά των καλλιτεχνών!
Οι, Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Χατζής, Πασχάλης, Ελπίδα, Δαυίδ Ναχμία, μιλούν για τις 1500 θέσεις καθημερινά, τον αυθορμητισμό, την αγάπη του κόσμου, το χειροκρότημα.
Την ευκαιρία που είχε ο φτωχός κόσμος, να δει, ν’ ακούσει, ν’ αγγίξει τα ινδάλματά του, που, «καταδέχονταν τα αναψυκτήρια»! Δεστούνης, “Τρομάρας”, Αγνή, θυμούνται… Οι άξιοι Αλκης Στέας, Ομηρος Αθηναίος, Γιώργος Οικονομίδης, έγραψαν σελίδες “δρώμενων ανθέων” στο Ζάππειο, το Αλσος, πρωταγωνιστές λαϊκής βιωματικής “τελετουργίας” με τους πηγαίους τρόπους της έκφρασης και της συμμετοχής με καλλιτεχνικές δυναμικές, που την αφορούν… πού να τα γράψεις όλα, τόσα ωραία πράγματα που θύμισαν…
Η αρχή της δεκαετίας του ’70, πάντως, σηματοδοτεί τη συναυλιακή αισθητική, με τους καλλιτέχνες του τραγουδιού πρωταγωνιστές, μονομερώς.
Ολη αυτή η χειμαρρώδης πολυμορφία, φθίνει σιγά – σιγά και παρακμάζει, αφανίζεται…
Εκανε τον κύκλο της, όπως ασφαλώς όλα τα συλλογικά φαινόμενα, καλλιτεχνικά ή μη. Εμεινε όμως, μια μουσική περίοδος προσιτή λαϊκή κι “αλληλέγγυα”, στις ανάγκες του λαϊκού κόσμου…
Του δικού μας κόσμου. Οσο να “εισέλθει” ομαλά στα “δαιδαλώδη πεδία” της έντεχνης ποιότητας, έπρεπε να χρωματίσει λίγο τη σκληρή μιζέρια του μεσοπόλεμου, του μετά – πολέμου, και του πρώτου καιρού της βραδείας εξόδου από τα δύσκολα…