Υπάρχει μια λέξη που αγαπώ πολύ! Τη σέβομαι, την γυρεύω παντού ως προαπαιτούμενο για αυτό που λέμε ”αξιωμένη ζωή”, την φαντάζομαι κιόλας,όχι απλά ως ένα εύηχο άθροισμα γραμμάτων,μα ως κάτι σχεδόν ζωντανό.
Είναι η ”Έμπνευση”.
Μια φλόγα κατακόκκινη, πύρινη, μα όχι καταστροφική…
Σιγοκαίει, ή φουντώνει στο μέσα μέρος της ανθρώπινης ψυχής, αυτό που ο νους, σπάνια μπορεί να ελέγξει και φέρνει απανωτούς οργασμούς δημιουργικότητας, ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, τέχνης, τεχνικής, μάθησης και γνώσης, μια φλόγα που ενώ καίει, ταυτόχρονα ξεδιψά τον καιόμενο κι αυτούς που καίγονται μαζί του!
Ημουν τυχερή στη ζωή μου… Στην πρώτη Δημοτικού, είχα δασκάλα την κυρία Μαρία. Κάθε πρωί, μετά την προσευχή, έμπαινε πρώτη στην τάξη και μας περίμενε, ένα ένα στη σειρά! Μας αγκάλιαζε τρυφερά και σφιχτά και μας έλεγε. «Για πέντε ώρες, εγώ θα είμαι η μαμά σας στο σχολείο! Για πέντε ώρες, θα έχω είκοσι παιδάκια που θα τα λατρεύω και γι’ αυτό θέλω να τους χαρίσω όλα τα όμορφα και τα μαγικά που κρύβω μέσα μου! Γιατί να το ξέρετε, είστε όλοι σας μικροί μάγοι και μικροί θεούληδες… Ό,τι βάλετε στόχο, μπορείτε να το πετύχετε, είτε καλό, είτε κακό! Μα εσείς, είστε τα καλύτερα παιδάκια κι έχετε καταλάβει, ότι τίποτα δεν κάνει τη ζωή ομορφότερη, από την καρδούλα που αγαπάει…».
Κάπου τότε, στην ηλικία των έξι, άκουσα για πρώτη φορά, τη λέξη, έμπνευση, από τη μαμά μου, η οποία χαρακτήρισε τη δασκάλα μας, εμπνευσμένη εκπαιδευτικό.
Το αποτέλεσμα της παιδαγωγικής της κυρίας Μαρίας, ήταν διττό. Αφενός, μέχρι και την τετάρτη Δημοτικού που μας δίδασκε, είχε δημιουργήσει ένα πολύ δυνατό γνωστικά τμήμα κι αφετέρου, κανένας από τους μαθητές, δεν κορόιδεψε ποτέ τα παιδάκια του Ορφανοτροφείου Χανίων, που φοιτούσαν στο σχολείο μας. Τα παιδιά, με τα ξυρισμένα κεφάλια και τα παράταιρα ρούχα, δώρα των φιλάνθρωπων κυριών της πόλης.
Η κυρία Μαρία, ένα πρωινό, την ώρα της αγκαλιάς, μου είπε.
«Απήγγειλες πολύ όμορφα το ποίημα της 28ης. Κάτι μου λέει, πως μέσα σου έχεις εκατομμύρια λέξεις κρυμμένες, που περιμένουν να τις γράψεις όταν μεγαλώσεις. Ομως μην περιμένεις να μεγαλώσεις, ξεκίνα από τώρα, να το καταλάβουν κι αυτές, να ταχτοποιηθούν και να βγουν με τη σειρά που πρέπει, όχι να σφηνώσουν άτακτα στην έξοδο, όπως τα παιδιά της Γ1, όταν χτυπά το κουδούνι!».
Εκείνο το μεσημέρι, πήγα σπίτι κι έγραψα το πρώτο μου ποιηματάκι… Ο στόχος της επετεύχθη! Η φλόγα, μεταπήδησε κι άναψε νέα εστία!
Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, τα πράγματα ήταν… λιγότερο τρυφερά και περισσότερο ανταγωνιστικά! Ανθρώπινα όμως πάντα! Ηταν η εποχή που οι καλοί μαθητές και τα σοβαρά παιδιά αποτελούσαν πρότυπο για όλους τους υπόλοιπους και κίνητρο για να βελτιωθούν κι αυτοί!
Αυτό που κάνει τον άνθρωπο,να θέλει ,το πέρασμά του από αυτή τη ζωή, να είναι μετρημένα, όμορφα βήματα!
Όχι σκόρπιες πατημασιές, σε τυχαία μονοπάτια!
Οι καθηγητές μας, μας επιβράβευαν αλλά και μας τιμωρούσαν!
Οταν μας έδιναν το γραπτό με το 15, μας έλεγαν «Κρίμα,γιατί είσαι φτιαγμένος για 19, αλλά κρατάς τον εαυτό σου πίσω! Βρες, γιατί γίνεται αυτό!».
Ετσι, μας δίδασκαν, την ατομική ευθύνη, στην επιτυχία και στην αποτυχία… Η αλήθεια είναι ότι βλέπαμε και τους γονείς όταν ερχόντουσαν να ρωτήσουν για την πρόοδό μας. Κι ερχόντουσαν συχνά… Απο τις οικοδομές, από τα συνεργεία, από τα χωράφια με τις ελιές κι από τις στάνες με τα πρόβατα. Οι περισσότεροι αγράμματοι, μα όχι κοινωνικά αμόρφωτοι! Η φλόγα έκαιγε και στις δικές τους ψυχές… Αυτοί δεν τα κατάφεραν, μα ήθελαν να τα καταφέρουν τα παιδιά τους!
Κι εμείς, το νιώθαμε αυτό κι αναλαμβάναμε πάλι την ευθύνη που μας αναλογούσε!
Θα άλλαζε η γενιά, θα άλλαζαν τα μυαλά, θα γέμιζε η πόλη ανθρώπους με γνώση, ανθρώπους με όρεξη για δουλειά! Γιατί έτσι προκόβουν οι κοινωνίες, το ξέραμε!
Κάποιοι, κάνανε καλή δουλειά, κάποιοι δάσκαλοι, κάποιοι γονείς έγιναν καταλύτες μιας εξαιρετικής αναβάθμισης εκείνη την εποχή, τα αποτελέσματα της οποίας φάνηκαν στον Πολιτισμό, στην Τέχνη, στην Επιστήμη και στην Πολιτική!
Είμαστε οι σημερινοί 45άρηδες και 50άρηδες και είμαστε περήφανοι!
Ομως δεν γράφω για “να ευλογήσω τα γένια μας”. Μόνο στενοχωριέμαι που βλέπω γύρω μου, πράγματα χωρίς έμπνευση, ανθρώπους ρηχούς, εκπαιδευτικούς που ζουν και διαπιστώνουν το χαμηλό επίπεδο, όχι μόνο το γνωστικό μα και της ενσυναίσθησης, των νέων παιδιών και σφυρίζουν αδιάφορα.
Όχι όλοι… Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, γονιών, εκπαιδευτικών και μαθητών, μα αρκούν για την πολιτισμική και κοινωνική αναγέννηση του τόπου άραγε… Η επιστολή παραίτησης κι όλα όσα ανέφερε ο καθηγητής ΕΠΑΛ προ ημερών, θλίβουν, εξοργίζουν, προβληματίζουν κάθε άνθρωπο που θεωρεί τη ζωή του συνυφασμένη κι εξαρτώμενη εν μέρη, από την ποιότητα, την “κουλτούρα” του κοινωνικού συνόλου.
Στην πόλη μας, τα Χανιά πριν δυο βδομάδες, νεαρά παιδιά, θεώρησαν μαγκιά να ξεσπάσουν σε ένα δεντράκι της Χάληδων. Με πόσο μένος, με πόση λύσσα το χτυπούσαν, μέχρι να το σπάσουν τελικά… Έτσι… Απλά για να κάνουν ζημιά! Γιατί όταν ο άνθρωπος υστερεί σε έμπνευση, αφού δεν του την έχουν μεταλαμπαδεύσει, θα ψάξει τον εαυτό του και την επιβεβαίωσή του, όχι διαμέσου της δημιουργίας, αλλά μέσα από την καταστροφή
Ατομική ευθύνη και φλόγα, πάθος, όρεξη όχι μόνο για προσωπική καταξίωση, μα για αυτό το ουτοπικό «Πιο ψηλά, πιο μακριά, πιο δυνατά, πιο μπροστά,όλοι μαζί!».
Αυτό που ξέρουμε, να το κοινωνήσουμε, αυτό που αγαπάμε, να μάθουμε κι άλλους να το αγαπούν, να σηκωθούμε και να σηκώσουμε κι άλλους μαζί μας!
Μόνο έτσι! Γιατί η έμπνευση, εμπεριέχει και το “καλό ψώνιο”!
Αυτό που κάνει τον άνθρωπο,να θέλει ,το πέρασμά του από αυτή τη ζωή, να είναι μετρημένα, όμορφα βήματα!
Όχι σκόρπιες πατημασιές, σε τυχαία μονοπάτια!
