Εδώ και έναν μήνα που το εμβόλιο του κορωνοϊού έχει φτάσει και στα Χανιά, παρατηρείται μια ανεξήγητη -με όρους κοινής λογικής- απροθυμία εμβολιασμού από εργαζόμενους σε δημόσιες και ιδιωτικές μονάδες υγείας και κοινωνικές δομές αλλά και από υγειονομικούς.
Στο Δημοτικό Γηροκομείο Χανίων που ήδη μετρούσε 21 κρούσματα κορωνοϊού, μόλις το 1/3 των εργαζομένων (συμπεριλαμβανομένων νοσηλευτών) εξέφρασε επιθυμία να εμβολιαστεί.
Στο παράρτημα ΑΜΕΑ του κέντρου κοινωνικής πρόνοιας, εμβολιάστηκε το 50% ενώ και στο Nοσοκομείο Χανίων, παρότι η συμμετοχή των γιατρών στον εμβολιασμό αγγίζει το 100% το γενικό ποσοστό σε όλο το προσωπικό, δεν ξεπερνά το 60%.
Την ίδια ώρα στην Πάτρα, μια οικογένεια έχει μπει σε μεγάλη περιπέτεια, με τους δύο γονείς να νοσούν από κορωνοϊό και τον 9χρονο γιο τους, στην Εντατική, σε κρίσιμη κατάσταση. Περιπέτεια που με σχετική βεβαιότητα θα είχε αποφευχθεί αν είχε εμβολιαστεί η μητέρα – νοσηλεύτρια και εκείνη, σε δημόσιο νοσοκομείο. Καθώς ακόμα και να κολλούσαν, θα το περνούσαν ελαφρά.
Φυσικά ο εμβολιασμός, όπως είναι αυτονόητο, δεν μπορεί να έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα.
Και προφανώς το γεγονός ότι φροντίζουν ασθενείς, ΑΜΕΑ, ηλικιωμένους, για πολλούς δεν είναι επαρκής λόγος για να εμβολιαστούν.
Ας γίνει όμως η τραγική περίπτωση της Πάτρας ευκαιρία να καθαρίσουν το μυαλό τους από το σκοτάδι των θεωριών συνωμοσίας των κοινωνικών δικτύων, ας πάρουν την γνώμη ενός κανονικού γιατρού κι ας ξανασκεφτούν ότι μια μεγάλη μερίδα των Ευρωπαίων πολίτων θα έκανε τα πάντα για να είναι στη θέση τους.
