ΟΙ ΔΥΟ “αντίπαλες” συλλογικότητες που κυριάρχησαν κατά τη διάρκεια του χρόνου που φεύγει, και που ως φαίνεται θα κυριαρχήσουν και τον επόμενο (2022), ήσαν οι εμβολιασμένοι (και παντού μάσκες) (φωτό 2) και οι αρνητές του εμβολίου (φυσικά και της μάσκας).
ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ δεν είναι τα μοναδικά μας όπλα στη μάχη κατά της πανδημίας. Όμως, κάθε όπλο, για να χρησιμοποιηθεί σωστά, χρειάζεται σωστή επικοινωνιακή διαχείριση και συνεχή ενημέρωση από τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς. Η δε πολιτική ηγεσία, ας μη σκέφτεται πάντα με όρους πολιτικού κόστους. Είναι σαφές ότι αυτό στη χώρα μας δεν έχει συμβεί και πέρα από τις διαχρονικές παθογένειες της πολιτικής, έχει αναδειχθεί μια αδυναμία των θεσμών (αντιπολίτευση) να συστρατευτούν για το συμφέρον του συνόλου. Από την άλλη έχει κλωνιστεί επικίνδυνα η εμπιστοσύνη του πολίτη στο κράτος και την αξιοπιστία του.
ΣΕ ΑΥΤΟ, δυστυχώς, έρχονται αρωγοί τα ΜΜΕ, που βλέπουν την πανδημία, τους επιστήμονες, τις παλινωδίες της κυβέρνησης και τους εν συγχύσει πολίτες, ως μέσα ανάδειξης ή ενίσχυσης της ακροαματικότητάς τους. Στα social media, που είναι κατεξοχήν μέρη λαϊκισμού, την πρώτη θέση έχει η λογική του παρασκηνίου και οι “φωνές” που λένε πως κάτι κρύβεται πίσω από την πανδημία! Οι ήδη διστακτικοί πολίτες καταφεύγουν στο fb για να επιβεβαιώσουν τη διαμορφωμένη άποψή τους (θετική ή αρνητική)!
ΑΝ ΤΕΛΙΚΑ, από τα τηλεοπτικά κανάλια ή το fb προκύπτει «διαμόρφωση» της κοινής γνώμης, είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Συνήθως ακούει και βλέπει κανείς ό,τι θέλει να ακούσει και να δει! Και είναι πιο εύκολο να διαβάζεις απόψεις αντιεμβολιαστών παρά καθαρά επιστημονικές, λίγο δυσνόητες, υπέρ του εμβολιασμού. Είναι στη φύση μας να θέλουμε να υιοθετούμε “συνωμοσιολογικές θεωρίες” κάθε φορά που οι επιστημονικές αποδείξεις μάς φοβίζουν, δεν μας συμφέρουν ή -και το χειρότερο- νομίζουμε ότι περιορίζουν τις ελευθερίες μας διογκώνοντας τις φοβίες και τις φαντασιώσεις μας.
Ας ελπίσουμε πως το 2022 θα επικρατήσει περισσότερη ενημέρωση και ορθολογισμός.
1. Το κράτος δεν είναι κάτι αφηρημένο ή νεφελώδες. Η ύπαρξή του γίνεται αντιληπτή μέσω της (εκάστοτε) κυβέρνησης. Σήμερα υπάρχει μια συγκεκριμένη κυβέρνηση – αυτή κυβερνά και όχι η (οποιαδήποτε) “αντιπολίτευση”.
2.Αδυναμία “συστράτευσης” καταλογίζεται στους “θεσμούς”, οι οποίοι, διευκρινιστικά, ταυτίζονται με την “αντιπολίτευση”. Να συστρατευθεί η αντιπολίτευση με τις “παλινωδίες της κυβέρνησης”; Είναι ποτέ (όχι μόνο τώρα…) δυνατόν να περιμένει κανείς ότι θα συμβεί αυτό;
3.Με ένα λόγο: εκείνος που κυβερνά πιστώνεται ή χρεώνεται όσα συμβαίνουν.