Προσπάθησες να το αποφύγεις με κάθε είδους δικαιολογίες, ενστάσεις κι επιχειρήματα από λογικά, επιστημονικά, κοινωνιολογικοανθρωπολογικά έως θρησκευτικά, μεταφυσικά, συνομωσιολογικά και ούτω καθ’ εξής. Ωστόσο, γρήγορα το συνειδητοποίησες: το Εμβόλιον φυγείν αδύνατον. Έκλεισες το ραντεβού σου και πριν καλά-καλά προλάβεις να προετοιμαστείς αρκούντως, ψυχολογικά και όχι μόνο -να γράψεις την διαθήκη σου, να κάνεις τους τελευταίους σου αποχαιρετισμούς, ν’ αφήσεις τα πράγματα τακτοποιημένα τέλος πάντων- ήγκηκεν και η φοβεράν ημέραν!
Και να τώρα, βρίσκεσαι έξω από το εμβολιαστικό κέντρο και ένας καλοσυνάτος φύλακας σου νεύει να περάσεις μέσα. Πλην όμως, έχεις έρθει σωστά; Τι συμβαίνει; Φωνές και μια κάποια αναστάτωση έρχονται από το βάθος του διαδρόμου. Είσαι έτοιμος να το βάλεις στα πόδια, όμως όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια σειρά ανθρώπων που σου θυμίζει μάλλον λαϊκή ή ουρά μπροστά από γκισέ δημόσιας υπηρεσίας. Όλοι στριμώχνονται και αγωνιούν μήπως κάποιος άλλος τους πάρει την σειρά, όπως συνέβαινε τον παλιό καλό καιρό. Επικαλείσαι την ανάγκη για τάξη κι υπομονή και έτσι, με τούτα και μ’ εκείνα παίρνεις λιγάκι τα πάνω σου και σύντομα βρίσκεσαι μπροστά από τον επιβλέποντα γιατρό. Μήπως τώρα θα ήταν μια καλή ευκαιρία να του μιλήσεις γι’ εκείνα τα ποναλάκια που έχεις τον τελευταίο καιρό -μ’ ένα σπάρο δύο τρυγόνια, που λέει και ο σοφός λαός-; Ο γιατρός παίρνει μεν το αναγκαίο ιστορικό, αλλά είναι προφανές ότι δεν προτίθεται να σε υποβάλλει σε επιτόπιο, πλήρη ιατρικό έλεγχο, πόσο μάλλον ν’ ακούσει την ιστορία της ζωής σου. Σε παραπέμπει λοιπόν ευγενικά, να κάτσεις και να περιμένεις σε μια καρεκλίτσα δίπλα από μια μικρή πισίνα που άλλοτε θα έπρεπε να χρησιμοποιούταν για φυσικοθεραπείες.
Εστιάζεις στο νερό και προσπαθείς να ηρεμήσεις και να ξεχαστείς, όταν μια υπέροχη σκέψη, ένα εξαίρετο όραμα καλύτερα, αναφύεται στο μυαλό σου. Μια καλλίπυγος νοσοκόμα, με την όψη της νεαρής Μπρουκ Σίλντς αναδύεται από την «Γαλάζια λίμνη» της εν λόγω πισίνας, κομίζοντάς σου το θαυματουργό και σωτήριο φάρμακο! Ουχί όμως! Γιατί φυσικά, πότε είχες υπάρξει τόσο τυχερός πριν στη ζωή σου; Ουδεπώποτε! Αναπόφευκτα, ένας γεροδεμένος νοσοκόμος σε πλησιάζει με ύφος αποφασιστικό, κρατώντας κάτι που φαντάζει σαν γιγαντιαίων διαστάσεων σύριγγα στο χέρι. Αρχίζεις να ιδρώνεις και να καρδιοχτυπάς σε ανησυχητικό βαθμό και σκέφτεσαι μήπως θα πρέπει να τους ζητήσεις να σου πάρουν πρώτα την πίεση. Ή ακόμα καλύτερα, μήπως θα όφειλες στον εαυτό σου να επιχειρήσεις μια θεαματική απόδραση της τελευταίας στιγμής. Πριν προλάβεις όμως ν’ αντιδράσεις, όλα έχουν τελειώσει και ο παραδόξως ελαφροχέρης νοσοκόμος σου χαμογελά καλόκαρδα και ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον επόμενο «κατάδικο».
Περιμένεις απέξω για κανένα τέταρτο, έπειτα παίρνεις ένα ταξί -φυσικά δεν θα ρίσκαρες να έρθεις με το δικό σου αμάξι σε περίπτωση ολικής παράλυσης, ούτε ήθελες να σε συνοδέψει κάποιος δικός σου στον καθαρά προσωπικό σου αυτό Γολγοθά- και σε λίγα ακόμα λεπτά βρίσκεσαι επιτέλους στην ασφάλεια του σπιτιού σου. Άμεσα ταχτοποιείσαι στον καναπέ για να περάσεις το υπόλοιπο της ημέρας έτοιμος να υποστείς τις βαρύτατες επιπτώσεις της ριψοκίνδυνής σου ενέργειας. Από δίπλα η κυρά σου σε πλησιάζει ύπουλα και τάχα μου όλο ανησυχία -αυτή το έκανε το εμβόλιο φυσικά από τους πρώτους και εφτάψυχη γυνή ούσα, δεν έπαθε απολύτως τίποτα- σε ρωτάει πως αισθάνεσαι. Πονάει το χέρι σου; Ναι βέβαια, κάπως, όσο να πεις… Αισθάνεσαι κόπωση; Ναι, μάλλον, ναι. Ή δηλαδή κόπωση δεν θα το έλεγες ακριβώς. Λιγουλάκι πεσμένος, ίσως; Σίγουρα όμως δεν είσαι και στα καλά σου, με τόση ταλαιπωρία που τράβηξες σήμερα. Έχεις δέκατα, πυρετό; Εννοείται αισθάνεσαι κάπως ζεστός. Βάζεις θερμόμετρο λοιπόν. Τι; Μα είναι δυνατόν; 36 και μισό! Μόνο; Περιμένεις λίγη ώρα και ξαναβάζεις. Χειρότερα τώρα, 36 και ένα. Μήπως έχεις υποθερμία; Μήπως το θερμόμετρο σου έχει χαλάσει; Αλλά που να τρέχεις τώρα -φρεσκοεμβολιασμένος άνθρωπος- στα φαρμακεία να πάρεις καινούργιο. Τα τέκνα σου φυσικά απουσιάζουν, καθοδόν για κανένα κορονοπάρτυ και από την συμβία σου δεν τολμάς να το ζητήσεις. Πιάνεις το κινητό και αρχίζεις να αναζητάς σπάνια συμπτώματα-αντιδράσεις στον εμβολιασμό. Τίποτα! Απολύτως τίποτα που να σου κάνει. Ανοίγεις την θεραπευτική τιβούλα, αλλά και εκεί όλο στατιστικές και τρομολάγνα νούμερα είναι.
Τα παρατάς και σέρνοντας τα πονεμένα -με αρκετή φαντασία και πολύ καλή διάθεση, σχεδόν παραλυμένα θα έλεγες- μέλη σου και πας στο κρεβάτι σου. Κάμεις τον σταυρό σου και προσεύχεσαι για τα καλύτερα. Και αύριο μέρα θα είναι! Τουλάχιστον έτσι ελπίζεις…
