Εν αναμονή της απόφασης των Βρυξελλών και μιας ακόμη ομηρείας του ελληνικού λαού

Από μέρα σε μέρα από ώρα σε ώρα  και από λεπτό σε λεπτό η συμφωνία έρχεται από τις Βρυξέλλες και όσοι διατείνονταν περί του αντιθέτου, μάλλον δεν θα επιβεβαιωθούν. Ότι η συμφωνία αυτή όμως θα κρίνει κατά μεγάλο μέρος και την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αυτό είναι το μόνο σίγουρο εν μέσω καθολικών τριγμών στην ελληνική κοινωνία. Όχι πάντως, δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει ανταρσία στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος. Τουναντίον έχω την άποψη ότι θα επικρατήσει και πάλι η λογική του «μη χείρον βέλτιστον» και οι όποιες αριστερές πλατφόρμες θα μας χαιρετήσουν πρόωρα. Κάθε κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια όταν πήγαινε να φέρει προς έγκριση κάποιες καθοριστικές αποφάσεις, στο τέλος πρυτάνευε πάντα «το εθνικό συμφέρον» και ως εκ θαύματος όλοι οι αμφισβητίες έκαναν πίσω. Και τώρα θα πρυτανεύσει και πάλι το συμφέρον αυτό, αφού κανείς δεν φαίνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ διατεθειμένος να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων. Αποτέλεσμα, μια ακόμη συμφωνία που κατά την κυβέρνηση είναι σημαντική να έρχεται προς έγκριση,  συνεπικουρούμενη προφανώς από  ένα  μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς τι έγινε τα τελευταία αυτά χρόνια; Πόσο μελάνι χύθηκε και πόσες διαπραγματεύσεις έγιναν για να φτάσουμε τελικά σε αυτή την συμφωνία; Και ποια είναι τα σημεία αυτά που τελικά θα παίξουν σημαντικό ρόλο αφενός στην υπογραφή της και αφετέρου στην αποδοχή της από τον λαό; Θα έλεγε κανείς πως όλα κύλησαν μέσα σε μεγάλη ένταση και διαφωνίες που αναστάτωσαν τους πάντες. Την ίδια στιγμή μάλιστα που και στους εταίρους οι εντάσεις αυτές δεν έλειψαν. Η ίδια η Μέρκελ έχει τελευταία δεχθεί κύματα επιθέσεων από τον γερμανικό Tύπο. Επιθέσεις όχι βέβαια για την οικονομική  απομόνωση της Ελλάδας αλλά για την ευθύνη που πήρε να βγάλει την Ελλάδα από τη δύσκολη θέση με την προοπτική μιας συμφωνίας. Η συμφωνία αυτή που μάλλον θα έρθει το μόνο που δεν θα κάνει στην Γερμανίδα καγκελάριο,  είναι να την απαλλάξει από τις ευθύνες της για τη στάση της το τελευταίο διάστημα. Πολλά είναι τα έντυπα στη Γερμανία που την κατηγορούν για ήπια στάση απέναντι στο ελληνικό ζήτημα, για χαλάρωση της σκληρής στάσης μετά και τη στιγμιαία έστω απομόνωση. Και αυτά τα μέσα που τώρα την κατηγορούν ήταν αυτά που της έπλεκαν το εγκώμιο πριν από λίγο καιρό. Φθάσαμε λοιπόν στο τέλος και τα σημάδια δείχνουν πως θα επιτευχθεί η πολυπόθητη συμφωνία.  Αν δεν συμβεί κάτι το εξαιρετικά απρόβλεπτο, οι υπογραφές θα μπουν θέτοντας για μια ακόμη φορά σε ομηρεία τον ελληνικό λαό ή σε αιχμαλωσία για πολλά χρόνια ακόμη. Η αγωνία πάντως έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Ποια μέτρα είναι αυτά που θα απαιτηθούν αμέσως; Πως και με ποιο τρόπο θα ανταποκριθεί ο μέσος Έλληνας πολίτης όταν το εισόδημά του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Και τελικά με βάση ποια κοινωνική κατάσταση αποφασίζουν οι εταίροι μέτρα για τους πολίτες στην Ελλάδα της ανθρωπιστικής καταστροφής; Η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Αν δεν υπάρξουν παροχές στους πολίτες και η φιλοσοφία είναι να κοπεί και κάτι ακόμη, τότε πολύ απλά κανένας δεν θα μπορέσει να τα καταφέρει. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση γι’ αυτό και διαπραγματεύεται μέχρις εσχάτων. Με λίγο αβέβαιο το σενάριο να μας δοθεί και άλλη παράταση, οι ώρες και τα λεπτά κυλούν βασανιστικά για έναν ολόκληρο λαό που είναι δέσμιος των αποφάσεων στις Βρυξέλλες. Κανείς από τους εταίρους δεν σκέφθηκε και ούτε καν θα μπει στον κόπο να το κάνει πως θα βγει η χώρα από την ανθρωπιστική κρίση. Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο  ενδιαφέρονται μόνο για το πώς και με ποιο τρόπο θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Η κυβέρνηση, πως θα μείνει πίσω από τις κόκκινες γραμμές. Με λίγα λόγια οι ημέρες, οι ώρες και τα λεπτά κυλούν αργά και βασανιστικά. Η συμφωνία μάλλον έρχεται και οι λεπτομέρειες καθορίζουν την υπογραφή της. Ο ελληνικός λαός όμως θα κληθεί και πάλι να βάλει το χέρι στην τσέπη, κάτι που ούτως ή άλλως θα τ έκανε. Γιατί τους έφτασαν όλους στο σημείο να παρακαλάνε να υπογραφεί μια συμφωνία και όπως νάναι. Ανάγκασαν με τη συνεχή επανάληψη των διαφωνιών τον μέσο πολίτη να σκεφθεί πως αφού το μέλλον του είναι υποθηκευμένο, σε τελική ανάλυση ας κάνουν ότι θέλουν. Τον υπέταξαν με την παρατεταμένη αγωνία και τον μεταμόρφωσαν σε αδύναμο παίχτη ενώ κανονικά στο παιχνίδι των διαπραγματεύσεων θα έπρεπε να είχε τον πρώτο ρόλο. Έτσι κάνουν οι εξουσίες με τους λαούς, τους βάζουν σε αγωνία και στο τέλος τους βυθίζουν στην αδράνεια με πολλούς και διάφορους τρόπους. Η ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυρας.