«∆εν ξέρω τι ζόρι τραβάνε ορισµένα “αρσενικά” που µε κάθε τρόπο προσπαθούν να αποδείξουν ότι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους δεν τα περιέλαβε στους σχεδιασµούς της. Κι αυτό επειδή ειλικρινά πρέπει να τραβάς πολύ µεγάλο ζόρι, µε την πάρτη σου κυρίως, για να φτάσεις στο σηµείο να ξεσπάς µε τον οποιονδήποτε τρόπο στη σύντροφό σου.
Η σύντροφός σου δεν είναι κτήµα σου, ξεκινάµε από τα βασικά. Είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος µε τα δικά του θέλω και επιθυµίες, που κάποια στιγµή µπορεί και να µην σε περιλαµβάνουν. Είναι απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωµά της. Το ίδιο µπορεί να ισχύσει και από την ανάποδη βέβαια, γιατί απλά, πολύ απλά, έτσι -ή µάλλον κι έτσι- µπορεί να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Να µην τραβάει άλλο το κάρο και να πρέπει να το αφήσεις ή να είσαι έτοιµος να δεχτείς να σε αφήσει. Θυµάµαι ένα βίντεο που είχε παιχτεί στην ιταλική τηλεόραση, στο οποίο ζητούσαν από µικρά αγόρια να χτυπήσουν ένα κορίτσι της ηλικίας τους. Είχε ενδιαφέρον αυτό το τηλεοπτικό πείραµα, καθώς, όπως αποδείχτηκε, κανένα από τα αγόρια δεν είχε σκοπό να κάνει κάτι τέτοιο, αναγνωρίζοντας το λάθος στην εντολή που τους δόθηκε. Ήταν πράγµατι εντυπωσιακό να βλέπεις πώς αλλάζουν τα πρόσωπα τους στο άκουσµα της εντολής. Η απορία συναντούσε τη δυσφορία. Ένας µόνο το πήρε κάπως χαλαρά και γελώντας είπε ότι «δεν χτυπάµε τα κορσια». Κανονικά ένα τέτοιο βίντεο δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Κανονικά η Κυριακή σήµερα θα έπρεπε να ζει. Όπως και κάθε κοπέλα ή γυναίκα που δολοφονήθηκε από το “αρσενικό” που προφανώς δεν δεχόταν το “όχι”. Αυτή την κανονικότητα που θα ‘πρεπε να έχουµε, οφείλουµε να τη διεκδικήσουµε και να την κάνουµε πράξη».
Το κείµενο δεν είναι δικό µου. Το αντέγραψα από µεγάλο αθηναϊκό φύλλο. Έχει τίτλο ”Ζόρι” κι είναι του ∆ηµήτρη Τερζή(*). Μου άρεσε η λιτή, µεστή, κατανοητή και ουσιαστική οπτική του. Μια γνώµη, µια φωνή που προστίθεται στην αγανάκτηση, στην αγωνία, στη θλίψη, που διακατέχουν το κοινό αίσθηµα, ύστερα από τόσες απίστευτες ανησυχητικές και ανατριχιαστικές τραγωδίες, που κατακλύζουν την επικαιρότητα µας, εφιαλτικά. Το τελευταίο βέβαια δράµα, µε τόσες ιδιάζουσες – εξωφρενικές παραµέτρους που το αφορούν, ξεχείλισε το ποτήρι το πικρό της ψυχής µας.
