Ι.-
ΑΝΕΚΑΘΕΝ υπήρξαν πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας… Αλλά και λαοί πρώτης, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας (Τρίτος Κόσµος).
Ο ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ευρωπαϊκοί λαοί (Άγγλοι, Γάλλοι, Γερµανοί, Ισπανοί, Ιταλοί, Ολλανδοί, Πορτογάλοι κ.ά.), µε τη χρήση της βίας και την περιφρόνηση κάθε έννοιας δικαίου, “ξεσήκωσαν” πολιτιστικούς Θησαυρούς ξένων προς αυτούς λαών. Και µε την ευτελή δικαιολογία τής δήθεν “προστασίας” τους ή της “νοµίµου ιδιοκτησίας” τους, τους τοποθέτησαν σε Μουσεία στα οποία συρρέουν εκατοµµύρια τουρίστες – µε το αζηµίωτο φυσικά!
ΕΤΣΙ, η την τελευταία στιγµή ακύρωση της προγραµµατισµένης συνάντησης σε “γεύµα εργασίας” του κ. Μητσοτάκη µε τον Βρετανό πρωθυπουργό κ. Σούνακ, επαναφέρει στην επικαιρότητα τη συµπεριφορά των “µεγάλων” κρατών προς τους µικρούς λαούς καθώς και το κρυφό µίσος τους για ό,τι είναι ανώτερο πολιτισµικά από αυτούς.
ΑΠΟ∆ΕΙΚΝΥΕΤΑΙ άλλη µια φορά πως η αυτοκρατορική αντίληψη της Βρετανίας που την εφαρµόζει όποτε της είναι συµφέρουσα και πάντα από θέσεως ισχύος, συµπυκνώνεται στη λέξη διπλωµατική αναισχυντία: στο να βασίζεσαι, δηλαδή, στο δικό σου “δίκαιο της πυγµής” περιφρονώντας κάθε άλλη διαδικασία, κάθε διάλογο, κάθε δυνατή συµφωνία. Κι αυτό συµβαίνει όταν µια “µεγάλη δύναµη” στερεύει από επιχειρήµατα πειθούς στο διπλωµατικό πεδίο ή κινδυνεύει να χάσει επικείµενες εσωτερικές εκλογές!
ΙΙ.-
ΤΑ ΚΛΑΠΕΝΤΑ µάρµαρα του Παρθενώνα που δεινοπαθούν στις ανήλιαγες κι αφρόντιστες αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου (φωτό, 1), όπως και πολλά άλλα ξένα εκθέµατα, θα έπρεπε να εντάσσονται σε διεθνές Πολιτισµικό ∆ίκαιο (UNESCO). ∆εν αποτελούν διαφορά επίλυσης µεταξύ δυο κρατών µόνο.
ΤΟ ΝΑ κλέβεις και να µην τιµωρείσαι ή να αποκαλύπτεται η κλοπή σου και να µην επιστρέφεις τα κλοπιµαία, εισάγει στις διακρατικές σχέσεις την αρχή του να καθορίζει ο ισχυρός το ποιος µπορεί να κλέβει, να λεηλατεί, να καταστρέφει και να µην τιµωρείται. Αλλά και το ποιος δεν επιτρέπεται να διαµαρτύρεται, όταν έχει εµφανές δίκαιο.
ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ του Παρθενώνα αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγµα βρετανικής θεσµικής (αυθαίρετης διεθνώς) αδικίας που ασκείται σε µια χώρα (Ελλάδα) που φωνάζει εδώ και δεκαετίες (αθάνατη Μελίνα!) για το δίκαιο της επιστροφής τους στον τόπο τους.
ΤΟ ΘΕΜΑ της χοντροκοµµένης ακύρωσης της συνάντησης των δυο πρωθυπουργών δεν είναι µονο διεθνής “διπλωµατική απρέπεια”, ή “ενόχληση”, ή εσωτερικής πολιτικής της Βρετανίας. Ούτε και αποκλειστικά «εθνική υπόθεσή» µας. Είναι ένα καυτό διεθνές ζήτηµα που πρέπει να λυθεί σε παγκόσµιο επίπεδο.
