Να ‘μαι, λοιπόν, και πάλι το πρωί της προπερασμένης Πέμπτης (28 Ιουνίου) στο Κατάστημα Κράτησης της Αγιάς. Στην “τελετή αποφοίτησης και ευαισθητοποίησης”, που γίνεται επί τη λήξει των μαθημάτων, του 2ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων, που λειτουργεί εδώ. Eχοντας στο πιο φωτεινό διαμέρισμα του μυαλού μου τα πρόσωπα και τα πράγματα απ’ την πρώτη μου επίσκεψη, το πρωί της 17ης Μαΐου, ύστερα από πρόσκληση του και για χρόνια εθελοντή – δασκάλου του Σχολείου, ιστορικού καλλιτεχνικού δ/ντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. Μιχάλη Αεράκη. Και πάνω απ’ όλα τα μαθήματα που πήρα, απ’ τους κρατούμενους – μαθητές και τους δασκάλους τους, ενώ μιλούσαμε περί ποίησης. Γνώριμη η διαδικασία εισόδου αυτή τη φορά, οικεία τα πρόσωπα, πανηγυρική η όλη ατμόσφαιρα. Πολύ το κοινό, κατάμεστη η αίθουσα εκδηλώσεων. Συγγενείς και φίλοι των κρατουμένων, οι δάσκαλοί τους και οι δάσκαλοι – εθελοντές, οι εντεταλμένοι υπάλληλοι, οι μαθητές – κρατούμενοι, όλοι τους με μια παράξενη προσμονή (;) στα μάτια, οι επίσημοι, ο αντιπεριφερειάρχης Χανίων Απόστολος Βουλγαράκης, ο εντεταλμένος περιφερειακός σύμβουλος στους τομείς Παιδείας και Διά Βίου Μάθησης Παναγιώτης Σημανδηράκης…
«Και θέλουμε να ανταλλάξουμε λόγια και σκέψεις, προσδοκίες και ευχές. Και μην τσιγκουνευτείτε στις ευχές, γιατί η αντάμωση μαζί σας σήμερα έχει μια ξεχωριστή σημασία για μας. Ξέρετε, σήμερα, είναι η αποφοίτησή μας. Γι’ αυτό σας καλέσαμε, για να μοιραστείτε λίγη από τη χαρά μας – όση μπορούμε να αισθανθούμε σε τέτοιες περιστάσεις. Μην τσιγκουνευτείτε, λοιπόν στις ευχές και ‘μεις δε θα τσιγκουνευτούμε στις προσδοκίες. Προσδοκίες να συντομεύσει ο χρόνος, να αλλάξει ο δρόμος, να βρεθεί ο τρόπος, κάνοντας, βέβαια, ο καθένας τις δικές του επιλογές και αναζητώντας ο καθένας την αλήθεια μέσα του». Ενας από τους μαθητές, ο εκπαιδευόμενος του Β’ κύκλου Klodjan V., σύμφωνα με το πρόγραμμα, μάς καλωσορίζει. Προφανώς, το λέει και τ’ όνομά του άλλωστε, δεν είναι Έλληνας. Αψογα, ωστόσο, τα ελληνικά του. Δεν είναι, όμως αυτό που έχει κάνει κατοχή σαν σκέψη το μυαλό μου. “Εν φυλακή ήμην και ήλθατε προς με”, τα που έγραψε το μολυβάκι μου, στο περιθώριο του προγράμματος, ακούγοντάς τον.
Ακολουθεί η παρουσίαση της εκδήλωσης από τον εκπαιδευόμενο Β’ Κύκλου Th. Nesti, το τραγούδι “Εγώ δεν είμαι ποιητής”, το ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν “Για τα παιδιά”, από τον εκπαιδευόμενο Β’ Κύκλου Fahd, το ποίημα του Καβάφη “Θερμοπύλες”, από τον εκπαιδευόμενο του Α’ κύκλου Μανώλη Σ., το ποίημα του Γ. Πατεράκη “Μοναχικότητας” από τον εκπαιδευόμενο Β’ Κύκλου R. Vafaee, το ποίημα του Αζίζ Νεσίν “Σώπα” από τον Μιχάλη Αεράκη, το τραγούδι “Αρνιέμαι”, η παρουσίαση των σχεδίων δράσης σε βίντεο, το ποίημα “Ανοιξη” του Γ. Πατεράκη από τον ίδιο, η απονομή απολυτήριων τίτλων και αξιολογήσεων στους εκπαιδευόμενους και η βράβευση των εθελοντών δασκάλων για όλη τη σχολική χρονιά: Του Μιχάλη Αεράκη και του μουσικού Γιάννη Γιαννακάκη, που είχαν μαζί με τη Δήμητρα Καμπουράκη και την ευθύνη της επιμέλειας της “Τελετής”, όπως και των: Ειρήνης Γαβριλάκη, Θώμης Δέντσορα, Ελευθερίας Παρασκάκη, Αρετής Μπαουλάκη, Μαρίας Μιχελογιάννη και Αννας Τσίγκου. «Εν φυλακή ήμην και ήλθατε προς με». Πάλι στην άκρη του μολυβιού μου η φράση του Χριστού.
«Απ’ όλες, τις εκατοντάδες, απονομές που έχω κάμει, σ’ αυτήν, ένιωσα τη μεγαλύτερη χαρά», λέει στον χαιρετισμό του, μεταξύ των άλλων ο Απόστολος Βουλγαράκης, για να ευχηθεί στο τέλος στους κρατούμενους «σύντομα ελεύθεροι». Για «ξεκλείδωμα των συλλογικών μας συναισθημάτων» κάνει λόγο ο Παναγιώτης Σημανδηράκης, εκφράζοντας και αυτός όλους εμάς τους απ’ έξω. «Να συναισθανθούμε ο καθένας τον ρόλο του», είχε ζητήσει πριν απ’ αυτούς η δασκάλα των κρατουμένων Δήμητρα Καμπουράκη… Τον ρόλο ενός δασκάλου – εθελοντή για μια ολόκληρη σχολική χρονιά σκέφτομαι, μαζί με τη φράση του Χριστού… Σίγουρα δεν είμαι μόνος!
