Εν γνώση και εν αγνοία

Και έρχεται ότι ποθείς. Σε άνυδρη χαρά. Κρασί μπρούσκο. Πρωτόβγαλτο. Και παρ’ όλο που το φως γεννήθηκε. Το σκοτάδι παραμένει. Κραταιό. Κι εμείς… Ένα νέφελο είμαστε. Που χάνεται. Στου φωτός το χάδι. Με ρώτησες : ”Κι ύστερα κι ύστερα ;”. Και σου απάντησα. : ”Ύστερα βλέπουμε όνειρα”. Μα πιά… δε βλέπω. Από τότε. Που η ζωή η ίδια έγινε όνειρο. Όπως της πρέπει. Και την ζωή την ζεις καλύτερα. Μακριά απο ξένους ήχους. Πολλές φορές αδιάκριτους. Που μπερδεύονται με τις σκέψεις.
Και φτιάχνουν λογισμούς. Εν πολλοίς, περιττούς. Και απο τότε. Η μνήμη έγινε κενή. Και καινή. Μιά καινούργια μνήμη. Και όχι. Η Μνήμη, δεν ασχολείται μόνο με το παλιό. Απ’ αυτήν γεννιέται το σήμερα. Ίσως το παρόν, μιά καινούργια Μνήμη να είναι. Και δουλειά της είναι, όχι μόνο να θυμάται. Και να σου θυμίζει. Μα να ξεκινά το υφάδι της δημιουργικής σκέψης. Αυτής. Που απαλλαγμένη απο λογισμούς, υφαίνει το παρόν. Τη δράση. Τη διάδραση. Την αμοιβαιότητα. Και επειδή είναι καινούργια, αβέβαιη είναι. Και γι’ αυτό, δεν έχει έπαρση. Μήτε αλαζονία, μήτε καν, εκπιπτοντες εγωισμούς.
Η καινούργια Μνήμη, θυμάται το χτες και φτιάχνει τις βάσεις για το δημιουργικό παρόν. Όλα για το παρόν γίνονται. Κάποιος είπε πως ποτέ δεν έρχεται το αύριο. Γιατί, αυτή είναι η δουλειά του αύριο. Να μην έρχεται ποτέ και να παραμένει στις άφθορες δάφνες του. Μα τι περίεργο πράγμα.. Σήμερα είναι η ζωή. Και που νομίζεις πως τελειώνει το σήμερα ; Με τη δύση του ηλίου ; ”Και μετά και μετά..;” θα πεις. Σ’ ακούω μ’ ένα τρυφερό μειδίαμα. Κι αν θύμωσα. Χτες ήταν.
Ο θυμός πάντα στο χτες είναι. Τι μένει ; Τίποτα δε μένει. Όλα περνούν. Πόσες εποχές άραγε, αξίζει η ζωή τ’ ανθρώπου ; Σίγουρα όχι μόνο αυτές, που πεπερασμένα τις περιχαρακώνει ένας θυμός. ”Κι ύστερα κι ύστερα ;” θα πεις πάλι. Ύστερα, θα δούμε. Το ύστερα, αποτέλεσμα είναι. Μα το αύριο δεν είναι… Το νέφελο χάθηκε πάλι. Έτσι σιωπηλά, όπως γεννήθηκε. Και αυτό το βλέπεις καλύτερα. Μέσα στο καθάριο. Μέσα σ’ αυτό. Που σήμερα είναι. Που και το δάκρυ και το χαμόγελο, μέσα του χάνεται. Γιατί η καινή Μνήμη, μιά συγνώμη είναι. Σε ότι σε πόνεσε. Σε ότι πληγώθηκε. Εν γνώση και εν αγνοία. Σαν το ημερολόγιο του μισεμού.