Είναι σαφές ότι πρέπει να γίνει σεβαστό το τεκμήριο αθωότητας της Εύας Καϊλή. Συνεπώς, η όποια τυχόν ποινική εμπλοκή της, αλλά και οι γενικότερες ηθικές προεκτάσεις του ζητήματος δεν θα με απασχολήσουν. Για την ακρίβεια, είναι άσχετες με τον προβληματισμό που θέλω να θέσω.
Αυτό που αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά, με αφορμή το QatarGate, είναι ζήτημα ευρύτερα πολιτικό και συνδέεται άμεσα με τις επικείμενες εκλογές στην χώρα μας: το θέμα μου, οι επαγγελματίες πολιτικοί.
Άνθρωποι ανεπάγγελτοι που έχουν αναρριχηθεί στην κεντρική εξουσία, βουλευτές, αρχηγοί κομμάτων, ευρωβουλευτές, υπουργοί, δήμαρχοι, κάθε λογής “πολιτικάντηδες”. Πολιτικά “παιδιά” ενός τοξικού σωλήνα που μπερδεύει το lifestyle με την πολιτική παρουσία, την αριστεία με τον (ψευτο)ελιτισμό, την αξιοκρατία με το βόλεμα όλων των ημέτερων και που εν τέλει ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα, στην οποία το μόνο που ενδιαφέρει είναι η συντήρηση του status quo.
Μπλε, πράσινοι και κόκκινοι κόκκοι ενός πολιτικού “απορρυπαντικού” που αναμειγνύονται μεταξύ τους και στην πραγματικότητα ξεπλένουν μόνο τους εαυτούς τους σε πλήρη συμπαιγνία. Γιατί κατά τα άλλα, δεν έχουν καμία γνήσια ανησυχία για τους ανθρώπους που (υποτίθεται ότι) εκπροσωπούν.
Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Υποστηρίζονται από ένα σωρό “έξυπνους”, οι οποίοι δρουν στο “σκοτάδι” και απολαμβάνουν παχυλούς μισθούς, υπάλληλοι-φαντάσματα, διπλοθεσίτες, ρουσφέτια, υπάλληλοι που δεν επιθυμούν κανέναν έλεγχο, υπάλληλοι – κρατικοδίαιτων στην πραγματικότητα – ΜΚΟ που κατασπαταλούν δημόσιο (και διεθνές) χρήμα χωρίς να παράγουν τίποτα.
Αυτοί οι “έξυπνοι” είναι πολλοί και βρίσκονται ανάμεσα μας σε απόλυτη διαπλοκή με ένα σύστημα που οι ίδιοι συντηρούν προωθώντας τους επαγγελματίες (ανεπάγγελτους) πολιτικούς. Και αν οι τελευταίοι κάνουν μια “κουτσουκέλα” τους αντικαθιστούν με άλλους, όμοιους. Στα μάτια τους αυτό ονομάζεται κάθαρση. Στα μάτια των υπολοίπων, υποκρισία.
Κάποτε, ίσως και να ήταν επαρκής η δικαιολογία όλων μας ότι “έτσι είναι το σύστημα”, “από αυτούς έχουμε να διαλέξουμε” κ.λπ.
Σήμερα, αυτό όχι μόνο δεν είναι επαρκές, αλλά στην πραγματικότητα καλύπτει την (ευρύτερη) κοινωνική συν-ευθύνη, αναλογικά μιλώντας. Όσοι μοχθούν δουλεύοντας καθημερινά, αποχαυνωμένοι και παραλυμένοι από τα δυσβάστακτα προβλήματα της ζωής, μένουν να παρακολουθούν τους “εκπροσώπους” τους σαν να παρακολουθούν ένα ριάλιτι. Και αν αυτό που βλέπουν δεν ικανοποιεί, αρκεί να αλλάξουν “κανάλι”.
Ε, το θέμα δεν είναι να αλλάξουμε (πολιτικό) “κανάλι”, αλλά να πετάξουμε ΑΥΤΗ την “τηλεόραση”. Την δύναμη την έχουμε για να το κάνουμε. Αρκεί την επόμενη φορά να μην ψηφίσουμε αυτούς που τα “παπαγαλάκια” μας πλασάρουν, ακόμα και αν, αλλά και κυρίως αν αυτά τα “παπαγαλάκια” είναι οι “δικοί μας”. Όλοι αυτοί που ζουν από το “σάπιο” σύστημα απομυζώντας το σε βάρος των υπολοίπων, έστω και αν οι ‘υπόλοιποι’ είναι παντελώς άγνωστοι στους ίδιους.
Ως δε “σάπιο”, δεν περιγράφω ένα σύστημα που το πολιτικό προσωπικό του (πρέπει να) έχει ποινικές ευθύνες. Σάπιο είναι ένα σύστημα που το πολιτικό προσωπικό του (και όσοι το στηρίζουν) δεν έχει ηθικές αξίες, αλλά αντίθετα ο “ηθικός κώδικας” του ενεργοποιείται/εξαντλείται μόνο όταν/μέχρι του σημείου που κινδυνεύει η δική του τσέπη και η επαγγελματική “πολιτική” του, εξ ορισμού διαπλεκόμενη, καριέρα.
*Ο Κώστας Αντ. Γκαζής
είναι δικηγόρος
