Εν όψει (μιας ακόμα) “μεταρρύθμισης”

Το υπουργείο Παιδείας, όπως όλοι ακούσαμε τις τελευταίες ημέρες, έχει στο νου του αλλαγές που θα “μεταμορφώσουν” τον ευαίσθητο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης.
Πολλοί κατά το (εγγύς και το μακρινό) παρελθόν ανέλαβαν αυτόν τον φιλόδοξο στόχο αλλά απέτυχαν. Δυστυχώς για τους ίδιους και για την πατρίδα μας. Εάν, λοιπόν, δεν θέλουν οι υπεύθυνοι να μείνουν στα “λόγια” (και) αυτές οι αλλαγές, θα πρέπει να μη ναρκοθετούν οι ίδιοι το διάλογο που θα ξεκινήσει, μα να λάβουν σοβαρά τις απόψεις και των δασκάλων και των μαθητών και των γονέων τους, όλων όσοι δηλαδή ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον όσα συμβαίνουν στα σχολεία μας σήμερα…
Με αφορμή, επομένως, τα υπουργικά σχέδια, που μπορεί να ωφελήσουν τον τόπο εάν υλοποιηθούν όπως πρέπει και, κυρίως, εάν είναι σύμφωνα με την ελληνική πραγματικότητα, και με την ευχή τα σχολεία της Ελλάδας να γίνουν φορείς της αληθινής γνώσης στα παιδιά μας, ήλθαν στο νου μου κάποια αποσπάσματα από τις “Παροιμίες” της “Παλαιάς Διαθήκης”. Προτίθεμαι, σε δική μου απόδοση στα νεοελληνικά, να σας τα παραθέσω προς προβληματισμό όλων όσοι θα εμπλακούν σε τούτη τη «μεταρρύθμιση».
«Πάρτε την παιδεία μου και όχι χρήμα και τη γνώση προτιμάτε περισσότερο αντί για το διαλεχτό  χρυσάφι, γιατί η σοφία είναι καλύτερη από κάθε πολύτιμο πετράδι και κανένα απ’ όσα επιθυμούμε δεν είναι αντάξιό της (κεφ. η, § 10-11).
Κάθε λογικός άνθρωπος δρα με οδηγό τη γνώση, ενώ ο άμυαλος έχει συντροφιά τη μωρία ( ι, § 16).
Όποιος εχει σοφία στην καρδιά του θα ονομαστεί σώφρονας και η γλυκύτητα στα χείλη προσθέτει μάθηση. Η σύνεση είναι πηγή ζωής για όποιον την έχει και η παιδεία των ανόητων μωρία. Η καρδιά του σοφού γεμίζει σύνεση το στόμα του και προσθέτει στα χείλη του μάθηση. Κηρήθρα μελιού οι ευχάριστοι λόγοι, γλυκύτητα στην ψυχή και γιατρειά στα κόκκαλα (ιστ,  21-24).
Τι χρησιμεύουν τα χρήματα στα χέρια του άμυαλου, για να αγοράσει σοφία, αφού δεν εχει γνώση; (ιζ, 16).»