» πρωτ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΓΛΑΚΗ
Ο ακαταπόνητος πρωτοπρεσβύτερος π. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης, μας εξέπληξε, ευχάριστα για άλλη μια φορά με τη νέα προσφορά του που φέρει τον ωραίο τίτλο «Εν Πνεύματι και Αληθεία».
Πρόκειται για ένα επίκαιρο, ενδιαφέρον, ψυχωφελές βιβλίο 280 σελίδων με την πρόσοψη της Τριμάρτυρης Χανίων ως εξώφυλλο και με ωραίες έγχρωμες εικόνες από τον ίδιο ναό (4 στην αρχή και 12 στο τέλος), που μας το προσφέρει «ως ανάγνωσμα πνοής και ζωής, ανάσας και δύναμης, εμβρίθειας και κατάνυξης», όπως επεξηγεί στον πρόλογό του.
Από το 2011 που κυκλοφορήθηκε το βιβλίο του «Ορθόδοξη Παράδοση, Θεία Λειτουργία» έως εντελώς πρόσφατα που δόθηκε στην κυκλοφορία το 8ο έργο του με τον παραπάνω τίτλο, ο π. Στυλιανός επιβεβαιώνει στο πρόσωπό του το ψαλμικό:
«ει δώσω ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου» μέχρι να γίνει πραγματικότητα ο «καινός» άνθρωπος του Ευαγγελίου. Φαίνεται ότι έχει βαθιά ενστερνιστεί το λόγο του Παύλου: « Εάν γαρ ευαγγελίζομαι, ουκ έστι μοι καύχημα. ανάγκη γαρ μοι επίκειται…»
Το πολυσέλιδο βιβλίο διαιρείται σε 4 ενότητες: «Δοκίμια Ευθύνης», «Συν πάσι τοις Αγίοις», «Φωτισμένοι κληρικοί» και « Ελληνόφρονα ορθόδοξα».
Ο συγγραφέας ζει και δημιουργεί στα Χανιά. Γνωρίζει τον κόσμο και τα του κόσμου γι’ αυτό και τα κείμενά του, ενώ βρίσκονται μέσα στο πνεύμα του Ευαγγελίου και της Ορθόδοξης παράδοσής μας, ντυμένα με το σύγχρονο μεστό του λόγο, γίνονται περισσότερο οικεία, περισσότερο αφομοιώσιμα.
Όπως αναφέρει και στο βιβλίο , «τα γράμματα και η επιστήμη είναι μόνο για την εξυπηρέτηση της επίγειας ζωής των ανθρώπων, ενώ όταν αυτά εξαγιάζονται εν Χριστώ Ιησού και εν Πνεύματι Αγίω δεν παίρνουν μόνο άλλο νόημα έχουν ισχυ- ρότερη και αποτελεσματική δύναμη».
Έχω τη χαρά και την ευλογία να είμαι επί χρόνια τακτικός ακροατής των κηρυγμάτων του και αναγνώστης των βιβλίων του και πιστεύω ότι τόσο στον προφορικό όσο και στο γραπτό του λόγο επιβεβαιώνεται το «η γλώσσα μου κάλαμος γραμματέως οξυγράφου…»
Κείμενα όπως «Η γλυκύτητα της Πατερικής Θεολογίας ,Ορθόδοξη Πολιτισμική Κυριαρχία και η Πολιτισμική Διάσταση της Εκκλησίας» δεν γράφονται εύκολα. Έχουν βάθος, αλήθεια και πνευματικότητα. Πράγματι « εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα».
Ο π. Στυλιανός σ’ αυτό το βιβλίο του δεν ακολουθεί τον τύπο των παραδοσιακών Κυριακοδρομίων. Τα έχει υπερβεί ή τα έχει καλύψει με τα προηγούμενα βιβλία του.
Στο «Εν Πνεύματι και Αληθεία», ακολουθώντας το γνωστό του δρόμο τον καθαρά Ορθόδοξο,(δεν μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά), αφήνει τον εαυτό του να απλωθεί και να σκορπίσει όλη την αγάπη του όχι μόνο στον Θεό και Πατέρα μας, αλλά και σ’ όλους εκείνους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στέκονται ή στάθηκαν κοντά στην Τριμάρτυρή του, τον αγαπημένο του (μας) ναό, με τον οποίο έχει έναν ιδιαίτερο δεσμό, που δικαιολογείται βέβαια και από το γεγονός της πολύχρονης διακονίας του σ’ αυτόν τον ιστορικό ναό της πόλης μας…
Τα «εγκώμια» και οι «ωδές» του προς την Παναγία Μητέρα μας, τους Αγίους και κάποιους φωτισμένους ανθρώπους, είναι μια ευχή και μια προτροπή να μην λησμο-νήσουμε ότι «οι Άγιοι περιφρουρούν και ταυτόχρονα ζωογονούν την παράδοση και τον πολιτισμό μας», «Να μην αρνούμαστε τον εαυτό μας και τον τόπο μας», ότι «παλεύουμε όχι για να ζήσουμε στην κρίση, αλλά για να βγούμε από την κρίση» και τέλος «Κανένας να μην λιποψυχήσει σ’αυτόν τον αγώνα της επιβίωσης και συνέχειας για τη ζωή του Γένους μας και να γνωρίζουμε ότι έχει ο καιρός γυρίσματα, ότι έχουμε παρελθόν και ότι αυτό το παρελθόν μας έχει συνέχεια, έχει μέλλον»…
Πολύ μου άρεσε η αναφορά στους «φωτισμένους κληρικούς», και στο «χορό των ιεροψαλτών». Προσφέρουν πολλά και τις περισσότερες φορές αγνοούνται…
Συνοπτικά, με το νέο βιβλίο του «Εν Πνεύματι και Αληθεία», ο π. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης, επιδιώκει την «των Ουρανίων, επίγεια προσέγγιση» με σκοπό να σηματοδοτήσει «την υπέρβαση της υπερανάβασης στα ενδότερα του καταπετάσματος της ευλογημένης βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», αφού, όπως μας βεβαιώνει «ανήκει σε όλους εμάς αυτό το προνόμιο να τολμήσουμε αυτή την υπέρβαση , να κάνουμε αυτήν την κίνηση, να δοκιμάσουμε αυτή τη χαρά, να γευτούμε αυτή την γλύκα»…
