Τόσα χρόνια, τόσα λόγια, τόσες επισηµάνσεις, τόσες υπερβολές, τόσες υποσχέσεις, τόσες επιβεβαιώσεις, τόσες επαναλήψεις, τόσες συγκρούσεις, τόσες λαµαρίνες, τόσο αίµα, τόσος θρήνος, τόσος πόνος, τόσο ψέµα, από τόσους προς άλλους τόσους.…
∆εν υπάρχει λύτρωση από τα τόσα κακά, αν δεν πιστέψουµε πως είµαστε τόσοι κι άλλοι τόσοι και µπορούµε, µε τόσο δα εµπιστοσύνη ο ένας προς τον άλλον και πείσµα, να καταφέρουµε τόσα για να αλλάξει τελικά, τόσο όσο χρειάζεται αυτή η παράλογη και θλιβερή πραγµατικότητα στον ΒΟΑΚ, στις οδικές αρτηρίες και στα δευτερεύοντα οδικά δίκτυα, ώστε να πάψει αυτός ο όλεθρος.
Συνηθίσαµε να δίνουµε ραντεβού στις κηδείες, µιας και ξέρουµε, µάθαµε τόοοοσοοο καλά αυτά τα µετερίζια του αποχαιρετισµού…
Για όσους διαθέτουν ισχυρή πίστη, γνωρίζουν πως τίποτα δεν τελειώνει µε το αντίο στους αγαπηµένους. Όµως η αλήθεια του πόνου, κυρίως της γονεϊκής σχέσης, στη συνθήκη που ο γονέας αποχαιρετάει το παιδί του, είναι ικανή να συνθλίψει βουνά.
Πώς όµως είναι δυνατόν, αυτός ο πόνος, αυτές οι κραυγές στον αποχωρισµό, να µην είναι ικανές να ξεσηκώσουν θύελλες αποφάσεων από τα γραφεία των αρµοδίων και τα κέντρα των αποφάσεων.
Πώς είναι δυνατόν να µην κατέβουν στυλό και έγγραφα που αφορούν σε συµβάσεις έργων για όλα εκείνα που ναι µεν ο τόπος χρειάζεται, αλλά µπροστά στη ζωή 15χρονων, 18χρονων, 20χρονων, δεν έχουν καµία µα καµία αξία.
Τι να τα κάνεις τα έργα και τις φιέστες, τα πολιτιστικά και τις αδελφοποιήσεις, όταν τα παιδιά µας και όχι µόνο, θα λείπουν σε ένα ταξίδι το οποίο αφορά τη µόνιµη γήινη απουσία τους.
∆εν θέλει πολύ για να δούµε την αλήθεια, σε µία κοινωνία που ταλαιπωρείται και είναι τόσο κουρασµένη. Αρκεί η αλήθεια αυτή να βρεθεί στα χέρια αληθινών ανθρώπων.
