Εν ψυχρώ και εν θερµώ

Οδεύουµε σε ανεξέλεγκτες εποχές βίας, ως κοινωνία, που κάποτε µόνο στην φαντασία µας υπήρχαν! Κατά τη γνώµη µας, οι ανθρωποκτονίες και οι γυναικοκτονίες, µπορεί να υπήρχαν, αλλά όχι στον βαθµό, στην συχνότητα, στην αγριότητα και στις εν ψυχρώ και εν θερµώ δολοφονίες που συντελούνται σήµερα! Είναι, αδιανόητο µε πόση ευκολία αφαιρούνται ζωές στην «πολιτισµένη», κατά τα άλλα γηραιά ήπειρο, αλλά και στην χώρα µας! Τόσο λυσσαλέο µίσος, τόση συσσωρευµένη οργή, τόση εκδίκηση; Ούτε τα ζώα δεν πειράζουν άλλα ζώα, µόνο ορµώµενα, ενστικτωδώς από το αίσθηµα της επιβίωσης, σκοτώνουν!
Ο
άνθρωπος ως το πιο εξελιγµένο και νοήµον είδος ζωής, στον πλανήτη µας, φτάνει στην ακραία βία, µε ψύλλου πήδηµα! Οι εικόνες µας σοκάρουν καθηµερινά, µε τους ξυλοδαρµούς στον δρόµο και στο Σχολείο, από έφηβους που κρατάνε µαχαίρια, από οπαδούς µε κλοµπ που βγαίνουν στον δρόµο για να δείρουν τους οπαδούς αντίπαλης οµάδας κλπ. Έντονη και πολύ συχνή η ενδοσχολική και η ενδοοικογενειακή βία, όπου από ένα απλό διάλογο και µια σπίθα έντασης, µπορεί να γίνει το «σώσαι» και η σπίθα να γίνει απρόβλεπτη καταστροφική πυρκαγιά! Πολλοί υποστηρίζουν πως όλα ξεκινούν από την οικογένεια, η οποία δεν ελέγχει την «κατάσταση», δεν επιβάλλεται στα παιδιά της , δεν τους βάζει όρια, οι δύο γονείς δεν έχουν µια κοινή σταθερή, συναινετική γραµµή για τα παιδιά τους, δεν τους χαλάνε κανένα χατίρι, δεν τα οπλίζουν µε αυτονοµία, από µικρά να µπορούν να στέκονται στα πόδια τους, δεν τα µαθαίνουν να έχουν κριτική σκέψη, δεν τα βάζουν σε διαδικασία να δράσουν και να σκεφτούν σε µια προβληµατική κατάσταση, αλλά τους παρέχουν έτοιµη λύση και πιάτο, χωρίς κόπο στο τραπέζι! Παραθέτουµε ορισµένα παραδείγµατα περιπτώσεων που υφίστανται στην ελληνική κοινωνία:
1. ΟΙ γονείς εργάζονται σχεδόν όλη µέρα και τα παιδιά όταν σχολάσουν έχουν τα παρακάτω δεδοµένα: Να έχουν οικιακή βοηθό ή παππούδες να τα προσέχουν. Τα παιδιά αφού πάρουν το γεύµα τους θα «παρκάρουν» στο κινητό ή στο τάµπλετ τους, θα κάνουν τα µαθήµατά τους, θα δουν τηλεόραση κ.ά. Ωστόσο έρχονται οι γονείς, κουρασµένοι, συνήθως από την δουλειά τους, ξεκινάνε τις εξωσχολικές δραστηριότητες κλπ κλπ Λίγο, πολύ έτσι είναι η κατάσταση και ρωτάω, έχουν χρόνο οι γονείς να ασχοληθούν, ουσιαστικά, µε τα παιδιά τους;
2. ΟΙ γονείς δεν εκπαιδεύονται από την πολιτεία ή µε δική τους πρωτοβουλία, για να αναλάβουν αυτόν τον ιερό και σοβαρό ρόλο, αλλά αφήνονται στην τύχη τους, οι οποίοι σε κάθε περίσταση συµβουλεύονται δικούς και φίλους για το πώς θα τα βγάλουν πέρα!
3. Τα παιδιά αναλαµβάνουν πρωτοβουλίες, χωρίς να υπολογίζουν τους γονείς, αναθέτοντάς τους τον 2ο επικουρικό ρόλο. Έτσι πέφτουν στην παγίδα να συναινούν πάντα σε ό,τι αποφασίσουν και κάνουν τα παιδιά, αφαιρώντας τους το δικαίωµα να ορίζουν τις πράξεις τους, αλλά σιγά σιγά και την ζωή τους! Έτσι αισθάνονται αδύναµοι να ελέγξουν καταστάσεις, πέφτει η ισχύς τους από τα µάτια των παιδιών, οπότε… αλωνίζουν. Εν τω µεταξύ όσο µεγαλώνουν τόσο περνάει το δικό τους, δεν δέχονται περιορισµούς, κανόνες, όρια και εντολές!!
4. Ακούγεται συχνά η φράση: «παιδιά είναι, αφήστε τα»! Κι όµως, κατά τη γνώµη µας είναι το σηµείο ισορροπίας! Τι θα πει είναι παιδιά, έχουν δικαιώµατα, αλλά και υποχρεώσεις! ∆υστυχώς στην εποχή µας µόνο δικαιώµατα έχουν οι µικροί µας φίλοι, οι υποχρεώσεις είναι µετρηµένες στα δάχτυλα ενός χεριού! Τώρα που είναι παιδιά µαθαίνουν να έχουν υποχρεώσεις, µαθαίνουν να σκέφτονται, µαθαίνουν να συνεργάζονται, µαθαίνουν να εκφράζουν τα συναισθήµατά τους! Αν επιµείνουν στην παραπάνω αφελή φράση, παιδιά είναι, τότε θα µείνουν πάντα παιδιά µε την έννοια ότι δεν θα µπορούν αύριο, µεθαύριο να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να σταθούν στα δικά τους πόδια και να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια!
5. Η πολύωρη έκθεση στις οθόνες, τηλεόρασης, υπολογιστή, τάµπλετ ή e phone κινητού των παιδιών, µήπως βλάπτει σοβαρά και την σωµατική και ψυχική υγεία; Μια εύκολη λύση «πάρκιγκ», µακριά από γκρίνιες, παράπονα ή άλλες απαιτήσεις! Μια ακινησία, δίχως όρια, όπως η νέα εφεύρεση µε τα πατίνια! Η αποχαύνωση σε όλο της το µεγαλείο, συντασσόµενη στην σιωπή των καιρών που ζούµε!
Από τότε που θα γεννηθούν τα παιδιά µαθαίνουν, δεν µαθαίνουν στα 15 τους και κυρίως αναπτύσσουν δεξιότητες, ικανότητες και στάσεις ζωής, που προέρχονται από οικογενειακές, βιωµατικές καταστάσεις και καλές πρακτικές, γίνονται παραδείγµατα και εισχωρούν βαθιά στο DNA τους και έχουν σχέση µε την ενσυναίσθηση, της αγάπη, την εµπιστοσύνη, την αποδοχή του εαυτού µας και του άλλου, του διαφορετικού. Έτσι µπορεί να δηµιουργηθεί µια κοινωνία που θα ελέγχει τας φρένας της, που θα µπορεί να ανέχεται, να υποµένει και να βρίσκει άλλες λύσεις που δεν θα είναι βαµµένες µε αίµα!