Εν σεσηπυία κοινωνία…

Μια από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να προκόψει υλικά και πνευματικά μια ανθρώπινη κοινωνία ανέκαθεν είναι ο αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ των μελών της.
Kαι τούτο, διότι ο σεβασμός συμβάλλει πρώτος απ’ όλα στην αρμονική κοινωνική συμβίωση των ανθρώπων, εφόσον σέβομαι τον άλλο σημαίνει αναγνωρίζω, χωρίς ζήλεια ή φθόνο, τα ατομικά και κοινωνικά του δικαιώματα και την ιδιαιτερότητα του ήθους, των ιδεών και του χαρακτήρα του και τον βλέπω όχι ως περιθωριακό ή ανταγωνιστή αλλά ως συναγωνιστή στους αγώνες για το κοινό καλό.
Αυτά έρχονταν στη σκέψη μου τις τελευταίες μέρες, καθώς διάβαζα ή άκουγα νέα της καθημερινής μας ζωής. Και συνάμα σκεφτόμουν πόσο καλύτερος και πιο δίκαιος κι ανθρώπινος θάταν ο κόσμος για όλο το ανθρωπολόι, εάν τ’ αφεντικά σέβονταν τα δικαιώματα των εργαζομένων, εάν οι πολιτικοί σέβονταν τους πολίτες, εάν οι άνθρωποι (ως σύζυγοι, εραστές, φίλοι, γείτονες π.χ.) σέβονταν ο ένας τον άλλο, εάν τα παιδιά σεβόντουσαν και τιμούσαν τους γονείς και τους δασκάλους, εάν η νέα γενιά έδειχνε το οφειλόμενο σέβας στους μεγαλύτερους, εάν όλοι μας είχαμε πίστη και εμπιστοσύνη στο Θεό για καθετί…
Κι όμως σήμερα βλέπουμε έξαρση της σωματικής και της ψυχικής βίας των υποτίθεται πιο δυνατών σε βάρος των ασθενέστερων, δηλαδή εργοδότες να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, πολιτικούς να κοροϊδεύουν απροκάλυπτα το λαό, παιδιά να διογκώνουν το χάσμα γενεών που τους χωρίζει από τους γονιούς και τους δασκάλους, ανθρώπους να συμπεριφέρονται απάνθρωπα και βίαια στους δικούς τους ανθρώπους ή να σκάβουν παντί τρόπω το λάκκο όσων τους περιβάλλουν μόνο κσι μόνο για να φανούν εκείνοι, νέα γενιά που δεν υπολογίζει καθόλου τους παππούδες! Τι κρίμα, αν σκεφτούμε ότι όλα τα άρτι προαναφερθέντα ξεκινούν μόλις ο άνθρωπος θελήσει ν’ απομακρυνθεί από τις ειρηνοφόρες και αγαποδότριες τρίβους του Θεού!
Αναπόφευκτα, έτσι ως κοινωνία – αν δεν ξυπνήσουμε από το λήθαργο και δεν ξαναβάλουμε το Θεό και το σεβασμό αντί της μικροψυχίας και της κακίας στη ζωή μας χωρίς άργητα – οδηγούμαστε ανεπιστρεπτί στον όλεθρο, ο οποίος δε θ’ αργήσει, αν αναλογιστούμε πως μιαν κοινωνία δίχως σεβασμό και Θεό βιώνει ηθική παρακμή και πνευματική σήψη αφενός και τα θεμέλια της δεν είναι γερά μα ετοιμόρροπα αφετέρου…
Με τέτοιες σκέψεις, λοιπόν, χτες βράδυ άνοιξα και τις “Παροιμίες” της Παλαιάς Διαθήκης. Και από το κεφάλαιο 3 αυτών διαλέγω και μεταφέρω τώρα για όλους μας στη Νεοελληνική γλώσσα τούτα εδώ τα εδάφια, τα οποία θαρρώ πως ταιριάζουν με όσα έγραψα πρωτύτερα, εφόσον εάν σέβεσαι τους γύρωθέ σου, τότε καλό μονάχα θες να τους κάνεις έτσι, ώστε όλοι μαζύ μετά να αγωνίζεστε υπέρ όλων συν Θεώ, άδολα και ανιδιοτελώς: “(27) Μην αρνηθείς το καλό σε όσους πρέπει, όταν είναι στο χέρι σου να το κάνεις.  (29) Μη σκαρφίζεσαι κάτι κακό για το γείτονά σου, ενώ αυτός ζει κοντά σου περιβάλλοντάς σε με εμπιστοσύνη. (30) Μην πολεμάς κάποιον χωρίς αιτία, εάν δεν σε έχει βλάψει καθόλου και (31) Μη ζηλεύεις τον άνθρωπο που χρησιμοποιεί βία και μην πάρεις κανέναν από τους δρόμους που αυτός ακολουθεί”…
Τι γνώμη, αλήθεια, έχετε εσείς για όλα τα παραπάνω;