Περί ψυχής…
«Ψυχή». Μια λέξη «βαριά», µε ξεχωριστό και µοναδικό ηχόχρωµα για τον καθένα και µε διάφορες σηµασίες ανάλογα µε το πώς και σε ποιες καταστάσεις χρησιµοποιείται. «Η ψυχή µου το ξέρει»… «Η ψυχή της παρέας»… «Πιάνεται η ψυχή µου»… «Κατάθεση ψυχής»… «Με όλη µου την ψυχή»… «Ένα σώµα µια ψυχή»… «Με την ψυχή στο στόµα»… «Τα µάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής»… «Τι κάνει άραγε αυτή η ψυχή;»… Κι είναι κι άλλες πολλές φράσεις που η λέξη «ψυχή» σηµατοδοτεί τη σηµασία τους… Ετυµολογικά η λέξη, προέρχεται από το ρήµα «ψύχω», δηλαδή «φυσώ», «πνέω». Κυριολεκτικά σηµαίνει την τελευταία ένδειξη ζωής στο σώµα, που γίνεται αισθητή µε την αναπνοή. Η τελευταία ανάσα λοιπόν, είναι η ψυχή, τη στιγµή που αποχωρίζεται από το σώµα. Κι ύστερα εκείνο, άψυχο πλέον, χάνεται.
Και η ψυχή; Για πού ξεκινά; Πολλές οι θεωρίες γύρω από αυτό το ερώτηµα… Κάποιες θρησκείες µιλάνε για ύπαρξη ψυχής σε όλα τα βιολογικά όντα ενώ ο Χριστιανισµός υποστηρίζει ότι… «Μόνο οι άνθρωποι έχουν ψυχή. Είναι εκείνη που δίνει ζωή από την αρχή στο σώµα, συνδέεται στενά µε αυτό, το εµψυχώνει, το συγκροτεί και το ενοποιεί. Είναι άυλη και αθάνατη και αναλόγως της πορείας της στη ζωή, στο τέλος, µεταφέρεται σε τόπο δυστυχίας ή µακαριότητας». Υπάρχει και µια άλλη άποψη, που υποστηρίζει ότι, όταν η ψυχή αποχωριστεί το σώµα της, φωλιάζει σε άλλο σώµα (µετεµψύχωση). Όµως, πέρα από τις θεωρίες και από ό,τι πιστεύει ο καθένας σχετικά µε αυτό το θέµα, άραγε είναι κάτι απόλυτα σίγουρο; Θα συµφωνήσεις πως όχι. Θα ήταν σίγουρο, µόνο αν κάποιοι, µετά το αιώνιο φευγιό τους, είχαν στείλει ένα σήµα, ένα µήνυµα, µια ένδειξη τελοσπάντων… για το τι γίνεται µετά το οριστικό τέλος… Έχει άραγε συµβεί αυτό; Ποιος ξέρει…
Και ίσως τώρα, αναρωτηθείς… Και δηλαδή, µετά το θάνατο τίποτα; Όλη εκείνη η δυναµική του ανθρώπου, τα συναισθήµατά του, η αύρα του, η ύπαρξή του, τι; Εξανεµίζονται µετά τη φθορά του σώµατος; Κάποιοι θα σου πουν, ναι. Εξανεµίζονται. Όπως το λουλούδι, που ακολουθεί την πορεία… σπόρος… φυτό… µπουµπούκι… άνθος…κι ύστερα µαραίνεται και τέλος, έτσι και ο άνθρωπος. Και συνεχίζουν τη θεωρία τους λέγοντας ότι η ψυχή είναι υπαρκτή µόνο όσο ζούµε και αναπνέουµε. Μετά τίποτα. Και τονίζουν ότι πρέπει να τη γεµίζουµε θετικά συναισθήµατα, να την κρατάµε καθαρή, δυνατή και να τής καλλιεργούµε τη διάθεση της προσφοράς και της καλοσύνης. Και είναι και άλλα που µπορεί εσύ τώρα να σκεφτείς… Σίγουρα έχεις ακούσει και έχεις πει φράσεις, που στηρίζουν την παραπάνω άποψη … όπως, «αυτός είναι καλόψυχος», ή «δίνει και την ψυχή του», ή «ό,τι ζητάει η ψυχή σου θα το έχεις από εµένα», ή «φροντίζω να µη βαραίνω την ψυχή µου» και συχνά λέγονται και οι τρυφερές προσφωνήσεις… «ψυχή µου!» ή «ψυχούλα µου!». Μεγάλη η κουβέντα γύρω από το θέµα…που δεν εξαντλείται σε όσες παραγράφους και αν αναλυθεί…
Εν τέλει τώρα, µήπως η ανάγκη του ανθρώπου να κρατήσει «ζωντανό» µέσα του τον αγαπηµένο του που έχασε για πάντα, καλύπτεται µόνο όταν σκέφτεται ότι οι ψυχές δεν «πεθαίνουν»; Και είναι τόσο µεγάλη και επιτακτική αυτή η ανάγκη και εξίσου µεγάλος και ο πόνος της µόνιµης και χωρίς επιστροφή απώλειας, που η σκέψη ότι η ψυχή ζει αιώνια ανακουφίζει εκείνον που µένει πίσω και µαλακώνει και γλυκαίνει τον πόνο; Κι από την άλλη, µήπως κρατώντας ένα µεγάλο κοµµάτι αναµνήσεων από την κοινή ζωή των χαµένων αγαπηµένων, τότε είναι που και η ψυχές τους κρατιούνται ζωντανές για πάντα; Μέσα µας σίγουρα. Αφού ο αγαπηµένος µας ζει στην καρδιά µας µέσα από τις αναµνήσεις µας, η ψυχή του ζει εκεί για πάντα. Γενικότερα όµως; Ζει κάπου αλλού µε άλλον τρόπο; Και να ξανά, το αρχικό µας ερώτηµα… Σίγουρα έχεις τις απαντήσεις σου και τον ξεχωριστό και µοναδικό τρόπο σου να φροντίζεις την ψυχή σου και να κρατάς ζωντανή τη σύνδεσή σου µε τις ψυχές των χαµένων αγαπηµένων σου.
Αφιερωµένο στους αγαπηµένους µας, που έχουν «φύγει» για πάντα. Για κάπου… ποιος ξέρει για που…
*Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
