– (Tο άγγιγμα) Πώς είναι να μπαίνεις στις εκκλησίες κι αντί να φιλήσεις τις εικόνες των αγίων, ακουμπάς τα δάχτυλα ή την παλάμη σου σ’ αυτές; Το ίδιο συνέβη και με τη σορό του Μίκη. Οι άνθρωποι ακουμπούσαν είτε στο αυτοκίνητο με το νεκρό καθ’ οδόν, είτε στο φέρετρό του στη Μητρόπολη Χανίων. Άσε που ο κόσμος απ’ έξω ήταν ατελεύτητος (φωτ. 1), άσε που κι ο ουρανός ήταν ντυμένος στα παράξενά του. Τέτοιες σκηνές συγκέντρωσης λαού μόνο στην κηδεία του Ελ. Βενιζέλου, του Κ. Παλαμά, του Γ. Παπανδρέου, του Γ. Σεφέρη κι άλλων ελαχίστων “Ελλήνων” είχαμε… Αυτή η πάνδημη αγάπη του λαού δείχνει και το μέγεθος του Μίκη.
– (Tο μάθημα) Ο λαός δεν επέτρεψε -φυσικά ούτε ο ίδιος ο Μίκης θα το επιθυμούσε- σε κανένα κόμμα να καπηλευτεί το γεγονός του θανάτου του. Έτσι, είχαμε μια από τις σπάνιες στιγμές που οι Έλληνες νιώσαμε για λίγο ενωμένοι. Ανακοινώσεις και δηλώσεις κομματικές σκεπάστηκαν από την υπερκομματική και παγκόσμια μουσική του Μίκη. Το μόνο που έβλεπες εκείνες τις μέρες ήταν ένα δάκρυ, άσχετα αν ο πολίτης ήταν αριστερός ή δεξιός. Το μόνο που κάλυπτε τις τηλεοπτικές οθόνες ήταν οι φωτογραφίες του Μίκη από τις συναυλίες του: με εκείνα τα χέρια του που νόμιζες πως χόρευαν κι αυτά ή λικνίζονταν στους ήχους της μουσικής του.
– (Της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού) Σήμερα είναι του Σταυρού. Της αγιοποίησης του Τιμίου Σταυρού από τους Αγίους Ελένη και Κωνσταντίνο. Κυρίως όμως της Υψώσεώς του από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ηράκλειο (575-641 μ.Χ.) (φωτ. 2). Στο “Τραγούδι του Σταυρού”
(“Ασάλευτη Ζωή”) να, πως περιγράφει την επαναφορά και Ύψωσή Του στην Πόλη ο ποιητής Κ. Παλαμάς βάζοντας ως αφηγητή τον ίδιο το σταυρό:
«…Κ’ ύστερα υψώθηκα σ’ εσένα, ω Πόλη, εφτάλοφο όραμα,
κ’ έγινα φως των ουρανών, το θάμα του Ιορδάνη,
τους Κωνσταντίνους φώτισα και τους Ηράκλειους δόξασα,
και τρικυμίες δεν έσβησαν εμέ, μηδέ Σουλτάνοι.(…)»
(Στ.Γ.Κ.)
