σε β’ πρόσωπο
Αναμνήσεις. Ανήκουν σε περασμένες εποχές και κουβαλούν πολύτιμο και «βαρύ» φορτίο. Έχουν σμιλέψει με βαθιές χαρακιές τις καρδιές – και τη δική σου καρδιά… Φτάνει μια μόνο αφορμή, ανεπαίσθητη, για να εμφανισθούν απρόσμενα στην οθόνη του μυαλού σου. Και βρίσκεσαι στο μπροστινό κάθισμα του «Cine Παρελθόν» να παρακολουθείς σχεδόν χωρίς ανάσα, σκηνές και δρώμενα αλλοτινών καιρών. Κάπου χαμογελάς και φωτίζεσαι ολόκληρος (με τις ευχάριστες αναμνήσεις συμβαίνει αυτό…) και κάπου σκοτεινιάζεις και αναστενάζεις (αυτό συμβαίνει με τις δυσάρεστες…). Κι είναι και κάποιες φορές, που οι «σκοτεινές» σκηνές, που σου ξύνουν πληγές και μοιάζουν με πρόωρο θάνατο της ευτυχίας σου, επιμένουν να εμφανίζονται ξανά και ξανά κι εσύ επηρεάζεσαι, νιώθεις ότι χάνεις την ισορροπία σου και την αισιοδοξία σου και βουλιάζεις στο σκοτάδι τους. Τότε είναι, που θες να τις εξαφανίσεις. Έχε υπόψη σου βέβαια, ότι εσύ είσαι αυτός που τις «καλείς» και τους δίνεις το ρόλο που σε επηρεάζει και εσύ είσαι και αυτός που μπορεί να διακόψει την επεμβατική προβολή τους, βρίσκοντας τον τρόπο να προλάβει το νου, προτού εκείνος παρασυρθεί και πέσει στην «παγίδα» τους.
Οι αναμνήσεις μας – όλα όσα συνέβησαν και ΔΕ γίνεται ν’ αλλάξουν – είμαστε εμείς. Μέσα από αυτές (και τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες), «πλέκουμε» την ταυτότητά μας και δίνουμε τη συνέχεια του εαυτού μας στο χρόνο. Ας τις αφήσουμε λοιπόν εκεί, στην άκρη τους. Και οι δυσάρεστες, χρήσιμες είναι. Αλήθεια. Οπότε; Αγκαλιάζουμε όλες τις αναμνήσεις μας, κρατώντας όμως ολοζώντανο το άρωμα των ευχάριστων στιγμών και αφήνοντάς το να σκορπιστεί στη σκέψη, τη διάθεση και την ύπαρξή μας. Απλό είναι και συνάμα όμορφα πολύπλοκο. Αλλά και σπουδαίο για την καθημερινή «διαδρομή» μας.
Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης είχε γράψει… «Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις ένα κομμάτι από το μέλλον». Δίκιο δεν είχε;
*Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
