Έσβησαν τα εορταστικά φώτα της πόλης, πέρασαν οι γιορτές, μα είναι έντονα χρωματισμένο ακόμη το φόντο τους… Κι εσύ μπορεί να μελαγχολείς, για διάφορους λόγους. Ίσως, γιατί σκέφτεσαι ότι δε δικαίωσαν τις προσδοκίες σου και ότι άλλος ένας χρόνος κύλησε γρήγορα. Ίσως, γιατί ξεστόλισες με βαριά καρδιά και το άψυχο, άδειο και χωρίς τη λάμψη των φώτων δέντρο, μια θλίψη σου την έφερε. Μπορεί και να είχες μια άδεια θέση στο εορταστικό τραπέζι σου και ο πολύ αγαπημένος σου που «έφυγε» για πάντα, τώρα σου λείπει πιο πολύ. Ίσως και να χαρακτηρίζεις τη συνθήκη της ζωής σου παγερή και μοναχική και στον απόηχο των εορταστικών ύμνων και των γιορτινών, ποιητικών ευχών, φαντάζει μπροστά σου πιο βαριά, γιατί κατά βάθος πίστευες ότι – σαν από θαύμα – κάτι θα μπορούσε ν’ αλλάξει. Άσε πια και τα τόσα τραγικά που συμβαίνουν στους καιρούς μας, που σε τρομάζουν ακόμη περισσότερο, τώρα που χάθηκε η εορταστική μαγεία. Κι έτσι, αφού έσβησαν τα γιορτινά φώτα, μπορεί να έχεις χάσει την πίστη σου και την ελπίδα σου. Άραγε, αυτά και άλλα σχετικά σου συμβαίνουν, ή μήπως…
Αισιοδοξείς κι ας μην πέρασαν οι γιορτινές μέρες έτσι όπως ακριβώς τις ονειρευόσουν. Φύλαξες μπόλικη «χριστουγεννιάτικη αστερόσκονη» και έχεις αποφασίσει να πασπαλίσεις μ’ αυτήν την καθημερινότητά σου, τη ρουτίνα σου, τις απώλειές σου, τις απογοητεύσεις σου, τους τρελούς ρυθμούς που ζεις κι άλλα… που εσύ τα ξέρεις… Χαμογελάς κι ας περνάς δυσκολίες, που και στις γιορτές σε ζόριζαν και συνεχίζουν να σε ζορίζουν. Φρόντισες, από την παρακάτω φράση… «η μαγεία των Χριστουγέννων», που την άκουσες πολλές φορές τις προηγούμενες μέρες, να κρατήσεις αρκετή μαγεία με σκοπό να τη σκορπάς κάθε μέρα στη μέρα σου, με το δικό σου ξεχωριστό τρόπο. Επιπλέον, δυνάμωσες την πίστη σου και προσεύχεσαι, για να προσελκύσεις τη θεία φώτιση σε ό,τι επιθυμείς και σε ό,τι κάνεις. Μ’ αυτούς τους τρόπους ξέρεις ότι θα δώσεις τη δύναμη που χρειάζονται οι λέξεις… «μαγικά» και «θεϊκά» να δράσουν και να γλυκάνουν τη θλίψη, τη μελαγχολία, την αδυναμία και να βάλουν δίπλα τους, αντοχές, δύναμη και υπομονή. Μπορεί βέβαια, η μελαγχολία και η αισιοδοξία να είναι σε ίσες «ποσότητες» στο νου σου και να νιώθεις λίγο απ’ όλα… Τελικά όμως, ό,τι και να σκέφτεσαι είναι πολύτιμο, είναι δικό σου και είσαι εσύ… και επειδή οι μέρες των γιορτών έρχονται και παρέρχονται, στο φεύγα τους μήπως να κρατήσεις κάτι μέσα σου; Μια σταλιά από τη λάμψη τους; Το δροσερό αεράκι από τα μηνύματά τους; Ό,τι νιώσεις, αυτό διάλεξε… Όπως και να ‘χει, εγώ τώρα στον απόηχό τους, θέλω να κάνω άλλη μια ευχή… Να μη χρειάζεται να ψάχνουμε το ημερολόγιο για να βρούμε τη μέρα που θα γιορτάσουμε!
*Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
