«Πάγωσε το αίμα μου». Μια φράση που, σίγουρα, την έχεις ακούσει, την έχεις νιώσει και την έχεις πει. Τη φτάνει ως τα χείλη ένας μεγάλος φόβος. Για κάτι που έγινε και που είναι πέρα από την ανθρώπινη λογική. Για κάτι που δεν το χωράει ο νους. Για κάτι που μπορεί να σηκώνει μια κάποιου είδους ερμηνεία, αλλά όποια και να είναι αυτή, δεν ελαφρύνει στο ελάχιστο το γεγονός. Εκείνο το γεγονός που το χαρακτηρίζεις αποτρόπαιο και σου παγώνει το αίμα. Και που μετά απ’ αυτό, μια στιγμή γίνεται μια ζωή. Γιατί έφερε εκείνο που μια ζωή ολόκληρη δεν είχε φέρει…
Μπορεί κατά καιρούς ν’ αναρωτιέσαι…
«Πόσο κοντά άραγε είναι η λογική με τον παραλογισμό; Τόσο που, μόνο μια λεπτή διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσά τους; Πότε ο άνθρωπος ξεπερνάει τα όριά του; Τι είναι αυτό που τον φτάνει στα άκρα, αλλά στα τόσο άκρα που δεν έχει τίποτα μετά παρά μόνο σκοτάδι… και παράνοια; Τι γίνεται μέσα του και τον μετατρέπει σε ωρολογιακή βόμβα και ύστερα, μόνος του, απασφαλίζεται και εκρήγνυται χωρίς ενδοιασμό; Κι όποιον πάρει ο χάρος; (Στην κυριολεξία αυτό το τελευταίο)… Το κάνει συνειδητά άραγε, ή «εν βρασμώ ψυχής;». Γονείς-παιδιά, σύντροφοι, αδέλφια, παππούς-γιαγιά-εγγόνια συμμαθητές-συμφοιτητές, φίλοι, συνεργάτες και είναι και άλλοι πολλοί με άλλου είδους σχέση μεταξύ τους, ή με καμία σχέση. Θύτες και θύματα. Θύματα και θύτες. Αλήθεια, ποιος είναι ποιος;…»
‘Όποιες απαντήσεις και αν δίνεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μια ψυχή πέταξε γι’ αλλού. Για πάντα. Κι αυτό γιατί κάποιος, έφτασε στα άκρα – σ’ αυτά τα άκρα που πιο πέρα δε γίνεται – και έκοψε το νήμα μιας ζωής γιατί έτσι το αποφάσισε… Ξαφνικά! Σε μια στιγμή!
Για την κοινωνία και για το νόμο, όποιος αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή (ο θύτης) είναι εγκληματίας. Οι θύτες στην απολογία τους, άλλοτε μιλούν και δίνουν τις δικές τους εξηγήσεις εμμένοντας και δικαιολογώντας ό,τι έκαναν, ή δείχνοντας μεταμέλεια, ή και αρνούμενοι πεισματικά ότι είναι ένοχοι και άλλοτε κρατούν το στόμα τους ερμητικά κλειστό και ακολουθούν στωικά τη μοίρα τους πληρώνοντας αγόγγυστα το τίμημα της πράξης τους. Στην πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι αυτοί, είναι άνθρωποι υπεράνω κάθε υποψίας, απλοί, ήσυχοι, της διπλανής πόρτας που λέμε. Και ξαφνικά μετατρέπονται σε ύαινες που ψάχνουν το αθώο, ανυποψίαστο θύμα τους και είναι έτοιμες να το κατασπαράξουν. Είναι άραγε πάντα έτσι; Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις ο θύτης είναι το θύμα και το αντίστροφο; Σίγουρα έχεις τη δική σου απάντηση…
Όπως και να ‘χει, η δολοφονία είναι αποτρόπαιο έγκλημα που παγώνει το αίμα. Ό,τι και να έχει γίνει, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή κανενός. Η ζωή είναι πολύτιμο δώρο και θα ‘πρεπε να βιώνεται πλήρως και συνειδητά ως πολύτιμη και να τελειώνει φυσικά και όμορφα. (Άλλο αν δε γίνεται έτσι)… Και… επειδή τα χέρια είναι για ν’ αγκαλιάζουν, να χαϊδεύουν, να συνδράμουν και να σφίγγουν με αγάπη άλλα χέρια, η ευχή μου – και η δική σου και το ξέρω – είναι… ποτέ κανένα χέρι, υπό καμία συνθήκη, να μην οπλίζεται με το παράλογο. Ποτέ όμως!
*Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
