Μια είδηση τώρα πάλι, σόκαρε για άλλη µια φορά… Ένας πρώην σύζυγος, αφαίρεσε τη ζωή της µητέρας των παιδιών του, επειδή έτσι το αποφάσισε!
Η συχνότητα και η ωµότητα των τελευταίων εγκληµάτων τροµάζει. Ειδικοί επιστήµονες, εγκληµατολόγοι, ψυχίατροι, κοινωνιολόγοι, ψάχνουν τις πρωτογενείς αιτίες του φόνου και προσπαθούν να αναλύσουν το περίγραµµα της ταυτότητας του φονιά. Έχει ειπωθεί στα πλαίσια αυτών των ερευνών, ότι η βία και ο φόνος σαν συµπεριφορές, αποτελούν βασικά στοιχεία του ψυχογενετικού φορτίου του ανθρώπου και ότι η σκιαγράφηση της ταυτότητας του «εν δυνάµει» φονιά είναι δύσκολη έως ανέφικτη, γιατί οι εκδοχές του φόνου είναι σύνθετες και πολλές. Αλλά, ό,τι κι αν λέγεται, το αποτέλεσµα αλλάζει; Όχι! Χάνονται ζωές και το ερώτηµα «Τι οπλίζει το χέρι του φονιά;» συνεχίζει να πλανάται αναζητώντας µια πειστική απάντηση.
Από την άλλη, αν ανατρέξουµε στις αρχές της ανθρώπινης ιστορίας, διαπιστώνουµε ότι έχει ως αφετηριακό σηµείο, µια αδερφοκτονία. «Και είπε Κάϊν προς Άβελ τον αδελφόν αυτού διέλθωµεν εις το πεδίον. Και εγένετο εν τω είναι αυτούς εν τω πεδίω, ανέστη Κάϊν επί Άβελ τον αδελφόν αυτού και απέκτεινεν αυτόν» (Γένεσις, 4, 4-8).
Ενδεχοµένως αυτό το κείµενο της Γένεσης, να είναι το πρώτο που καταγράφει τη θανάτωση ενός ανθρώπου από συνάνθρωπό του. Επίσης, ο πρώτος άνθρωπος (Homo Sapiens), αδυνατούσε να ελέγξει τα πρωτόγονα ένστικτά του και συχνά προέβαινε σε πράξεις βίας και θανάτωσης ανθρώπων. Την περίπτωση αυτή, µπορούµε κάπως να την κατανοήσουµε. Στον πολιτισµένο άνθρωπο όµως, µε ποια επιχειρήµατα θα µπορούσαµε να ερµηνεύσουµε τη βία και το φόνο; Πώς γίνεται οι νόµοι, η ηθική, η θρησκεία και ο πολιτισµός να αποδεικνύονται ανίκανοι να αποτρέψουν βίαιες συµπεριφορές και φόνους;
Η πρόσφατη γυναικοκτονία, ένα έγκληµα ερωτικής αντιζηλίας, (αλλά και κάθε έγκληµα ερωτικού πάθους), µήπως φανερώνει τη συγγένεια του ανθρώπου µε το ζωικό βασίλειο; Αφού τα ζώα είναι εκείνα που συχνά σκοτώνουν όταν διεκδικούν τον ερωτικό τους σύντροφο… Αυτό το γεγονός, εγείρει ένα ερώτηµα. Πώς ένα τόσο δυνατό συναίσθηµα όπως είναι ο έρωτας, να καταλήγει σε βασική αιτία αφαίρεσης µιας ζωής; Η επιστήµη της ψυχολογίας έχει και γι’ αυτό µια απάντηση. Λέει ότι, «όταν µας εγκαταλείψει ο ερωτικός σύντροφος, συχνά χάνεται η λογική και κυριαρχεί το ένστικτο και ένα συναίσθηµα αυτοϋποτίµησης και προσβολής της τιµής µας αλλά και της αξίας µας ως φύλου. Κι επειδή ο έρωτας βιώνεται σαν στοιχείο αυτοεπιβεβαίωσης και ανάδειξης της µοναδικότητάς µας, όταν διαψευσθούν ή αµφισβητηθούν τα δύο αυτά στοιχεία, πολλές φορές µπορεί να πυροδοτηθούν και τα φονικά µας ένστικτα». Ωραία απάντηση, αλλά και τι µ’ αυτό; Αφού στο µεταξύ χάνονται ζωές!
Εντέλει, µήπως να υπάρξει ουσιαστικότερη µέριµνα και οι καταγγελίες των γυναικών για ενδοοικογενειακή βία να λαµβάνονται περισσότερο σοβαρά υπόψη; Μήπως η προστασία της γυναίκας που κακοποιείται, να «πάρει σάρκα και οστά» και να γίνει επιτέλους πραγµατική για να προλαβαίνει το χέρι πριν οπλιστεί και της αφαιρέσει τη ζωή; Είναι τόσο πολύ δύσκολο, άραγε, να γίνει αυτό; Σίγουρα έχουµε όλοι τις απαντήσεις µας…
Ας είναι αναπαυµένες όλες οι γυναίκες που έφυγαν άδικα από το χέρι του συντρόφου τους…
* H Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
