Τα μέλη του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, εκλέγονται κάθε πέντε χρόνια. Οι πολίτες της Ευρώπης είναι αυτοί που ψηφίζουν και εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους. Κι εσύ, ως Έλληνας αλλά και ως ευρωπαίος πολίτης, θα κάνεις το ίδιο. Καλείσαι να διαλέξεις λοιπόν…Μπορεί να είσαι σίγουρος για το ποιον θα διαλέξεις, αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να εμπιστεύεσαι, να θαυμάζεις, να πιστεύεις στις δυνατότητες κάποιου και να τον διαλέξεις χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς αμφιβολίες.
Μπορεί όμως και να προβληματίζεσαι, να δυσπιστείς, να μην ξεχωρίζεις κανέναν και να πιστεύεις ότι κανείς δε συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να εκπροσωπήσει τη χώρα σου στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Μπορεί ακόμη, να διαλέξεις βάσει μόνο των πολιτικών σου πεποιθήσεων, χωρίς να φιλτράρεις και πολύ τα πρόσωπα και τα προσόντα τους. Και τέλος, μπορεί να τοποθετηθείς ως διαμαρτυρόμενος, γιατί η παρούσα πολιτική κατάσταση σε έχει απογοητεύσει, οπότε στην περίπτωση αυτή, δε σε απασχολεί ποιο πρόσωπο θα διαλέξεις. Σου αρκεί, που θα διαμαρτυρηθείς, «μη διαλέγοντας» πρόσωπο που ανήκει στη σημερινή πολιτική κατάσταση…Εσύ βέβαια, ενδεχομένως, να έχεις στο μυαλό σου και άλλες παραμέτρους σχετικές με το θέμα… «ευρωεκλογές». Ένα θέμα, που θα είναι στο προσκήνιο μέχρι και τις 9 του Ιουνίου που είναι και η ημέρα που θα λήξει… Όπως και να ‘χει, σηκώνει πολλή κουβέντα, ποιους και με ποια κριτήρια διαλέγουμε να μας εκπροσωπούν (και να μας κυβερνούν)…Μια κουβέντα, που είναι, ανεξάντλητη…Κι ωστόσο εσύ, θα έχεις πάντα το δικαίωμα να διαλέγεις…Κι αυτό είναι σπουδαίο.
Εντέλει όμως, μήπως όλοι μας, μαζί και οι εκπρόσωποί μας και οι ανά περιόδους κυβερνώντες μας, να σκεφτούμε ότι τα συμφέροντα δεν είναι ατομικά και πως ο καθένας δε θα πρέπει να προασπίζεται τα δικά του και ότι το «ΕΓΩ» είναι αυτό που προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο και μας παροτρύνει να επιδιώξουμε την προσωπική μας ικανοποίηση ακόμη κι αν αυτό είναι εις βάρος κάποιων άλλων; Μήπως η ανθρωπότητα, λόγω της πίστης της στα διαχωρισμένα συμφέροντα υποφέρει και αλληλοσπαράζεται χιλιάδες χρόνια; Μήπως το «από κοινού» είναι το βασικό κλειδί για να πάψει να συμβαίνει αυτό; Θα συμφωνήσεις νομίζω ότι, πρώτον, δεν υπάρχει δράση χωρίς αντίδραση, ούτε ατομική ικανοποίηση σε βάρος άλλων που δε θα προκαλέσει μια επανάληψη της ίδιας κατάστασης με τα πρόσωπα στους αντίθετους ρόλους. Και…δεύτερον, ότι ο τρόπος δράσης μας, επιστρέφει πάντα σε εμάς και το δικό μας βόλεμα, που γίνεται αιτία να ξεβολευτεί κάποιος άλλος, θα γίνει το δικό του βόλεμα αύριο, όταν εκείνος θα ξεβολέψει εμάς. Οπότε; Μήπως στις 9 Ιουνίου να πρωταγωνιστήσει, μοναδικό κριτήριο στη σκέψη μας, αυτό το «από κοινού» και να διαλέξουμε άτομα που θα το στηρίξουν και θα το υποστηρίξουν επακριβώς; Κι ύστερα να ρίξουμε τον κλειστό φάκελο στην κάλπη; Μήπως;… Καλή ψήφο!
*Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
