Άσκοποι πυροβολισµοί και…
Μια κουρά προβάτων, πολύ αλκοόλ, βγήκαν τα όπλα, χάθηκε ο έλεγχος, ανεξέλεγκτοι πυροβολισµοί…και…έγινε το κακό! Υπό αυτές τις συνθήκες άλλωστε…δεν ήθελε και πολύ… Ένας νεαρός άντρας, έχασε τη ζωή του πριν µερικές µέρες, από µια σφαίρα που δεν τον σηµάδεψε…κι όµως τον βρήκε! Κι ένας άλλος άντρας, σοκαρισµένος, θα κουβαλάει για όλη του τη ζωή το βάρος της σφαίρας που κι αν δεν τη σηµάδεψε, αυτή βρήκε στόχο και έκοψε το νήµα της ζωής ενός πολύ δικού του ανθρώπου… Και πίσω από τους δύο άντρες, είναι κι άλλες ψυχές που µένουν µόνες, µε το βάρος που ξαφνικά καλούνται να κουβαλήσουν, χωρίς να έχουν άλλη επιλογή… ∆υστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που συµβαίνει τέτοιο περιστατικό – και ούτε η τελευταία…
Κι άλλες ζωές έχουν χαθεί, άδικα, από άσκοπους πυροβολισµούς σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Και τώρα, θα σου πω…Μα τα όπλα, δεν είναι προορισµένα για ένα πολύ συγκεκριµένο σκοπό; ∆εν πρέπει να χρησιµοποιούνται µόνο σε νόµιµα καθορισµένες περιπτώσεις; ∆εν πρέπει τα άτοµα που τα κατέχουν, να είναι εκπαιδευµένα και να γνωρίζουν πολύ καλά τη χρήσης τους; Και… αλκοόλ και χρήση όπλων, δεν είναι εγκληµατικός συνδυασµός; Και…χρήση όπλων σε πολυπληθείς συγκεντρώσεις, δε µοιάζει σαν να θες να περάσεις από κινούµενη άµµο, στην έρηµο µε ανεµοθύελλα; Ή, σαν να θες να διασχίσεις έναν ωκεανό σε φουρτούνα, µε σχεδία; Τα όπλα τι είναι τελικά; Παιχνίδια; Μέσα επίδειξης δύναµης; Μέσα να δείξεις τη χαρά σου και τη λύπη σου ενίοτε; Σύµβολα ανδρισµού και λεβεντιάς; Ή µέσα που έχουν κατασκευαστεί για να αφαιρούν ζωές; «Κίνδυνος-θάνατος» δηλαδή…Σίγουρα έχεις και τις απαντήσεις σου κι άλλα στο µυαλό σου σχετικά µε το θέµα…
Από την άλλη τώρα, ειδικά εδώ, στον τόπο µας, είναι πολύ συνηθισµένο να εκδηλώνεται η χαρά σε ένα ευχάριστο κοινωνικό γεγονός, µε πυροβολισµούς. Κι αυτό γιατί, µάλλον, το συναίσθηµα εκείνων που υψώνουν τα όπλα και πυροβολούν… «την ώρα που φτάνει η νύφη…την ώρα που ο παπάς λέει το όνοµα του µωρού που βαφτίζει…σε στιγµές ευθυµίας στα γλέντια και στις κουρές»… είναι τόσο έντονο και δυνατό, που ξεπερνά τη λογική σκέψη… «αυτό που κάνω είναι επικίνδυνο και έχει αποδειχθεί. Μήπως να µην το κάνω;». Κι έτσι το κάνουν. ∆εν υπάρχουν, βέβαια, πάντα συνέπειες. Αλλά όταν υπάρξουν, είναι τραγικές.
Εν τέλει…επειδή πρόκειται για κίνδυνο απώλειας ανθρώπινης ζωής, µήπως να αποδοθεί κοινωνικό στίγµα και µη αποδοχή, στην οπλοχρησία σε κοινωνικές εκδηλώσεις; Μήπως να υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας, µέσω της οικογένειας και της παιδείας; Μήπως να αυστηροποιηθούν οι νόµοι που αφορούν την κατοχή και τη χρήση όπλων; Και µήπως…να υπάρχουν αυστηροί έλεγχοι και επιτήρηση στις κοινωνικές εκδηλώσεις; Μεγάλο το συγκεκριµένο ζήτηµα και σηκώνει πολλή συζήτηση θα µου πεις και θα συµφωνήσω. Αλλά, αναρωτιέµαι (και µάλλον αναρωτιέσαι κι εσύ)… Οι µαζώξεις χαράς, πώς θα γίνει να µην καταλήγουν σε πόνο και πένθος επειδή κάποιοι εκδηλώνουν τον ενθουσιασµό τους και αισθάνονται δυνατοί, πυροβολώντας άσκοπα στον αέρα; Που όµως, δεν είναι πάντα στον αέρα … Πώς θα γίνει αλήθεια; Πώς;
*H Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
