Αχαριστία: αδυναµία ανταπόδοσης της προσφοράς. Θα συµφωνήσεις νοµίζω ότι δεν είναι καθόλου ωραίο να γνωρίζεις ανθρώπους που δεν εκτιµούν όσα τους έχουν χαριστεί και αντί να τα απολαµβάνουν τα καταστρέφουν. Ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν τίποτα σε όσους έχουν συµβάλλει στην επιτυχία τους, παρά λένε ότι µόνοι τους τα κατάφεραν. Και το χειρότερο; Ανθρώπους που ό,τι και να κάνουν γι’ αυτούς, δεν ικανοποιούνται ποτέ. Κι αν αυτοί οι άνθρωποι είναι στο ευρύτερο περιβάλλον σου, αποµακρύνεσαι και παύουν να σε επηρεάζουν αρνητικά. Τι γίνεται όµως όταν είναι πολύ κοντινοί σου; Σύντροφοι, συγγενείς, φίλοι ή συνεργάτες στη δουλειά σου; Πόσο εύκολο είναι να αποδεχτείς ότι µπορεί να σε προδώσουν και να σε εξαπατήσουν; Γίνεται να µην πληγωθείς αν ξεχάσουν την αγάπη σου, τη δοτικότητά σου, το χρόνο που αφιέρωσες και τις θυσίες που έκανες γι’ αυτούς; Σίγουρα έχεις τις απαντήσεις για τα παραπάνω, αλλά και µία τουλάχιστον προσωπική εµπειρία πάνω σε αυτό το θέµα…
Η επιστήµη της ψυχολογίας σκιαγραφεί το προφίλ του αγνώµονα ως εξής… «Οι αγνώµονες άνθρωποι, «πάσχουν» από ψυχική αναπηρία. Έχουν απενεργοποιηµένη συνείδηση και ως εκ τούτου έλλειψη ενσυναίσθησης για το συνάνθρωπο. ∆εν είναι ικανοί να ανταποδώσουν, σε κανένα βαθµό και µε καµία µορφή, την αγάπη και τη βοήθεια που έλαβαν. Είναι αδίσταχτοι, εγωκεντρικοί και τοξικοί. Αυτή η συµπεριφορά τους, έχει να κάνει µε τα γονίδιά τους, µε το περιβάλλον που µεγάλωσαν και µε την παιδεία τους. Χρειάζονται, σε πολλές περιπτώσεις, θεραπεία(…)» Και ενδεχοµένως τώρα να σκεφτείς…«Καλά όσα λέει η ψυχολογία. Εγώ τι κάνω µε αυτούς τους ανθρώπους;». Θα συµφωνήσεις νοµίζω, ότι η αχαριστία είναι µια πράξη που βλάπτει περισσότερο, όχι τον ίδιο τον αχάριστο, αλλά εκείνον που την εισπράττει και διακατέχεται από αυτήν. Μήπως λοιπόν, αρχικά, να µην επιτρέπεις στους αχάριστους ανθρώπους να γεµίζουν αρνητισµό τη ζωή σου; Κι αµέσως µετά, να πάψεις να συνδέεις την προσφορά σου µε την ανταπόδοση και να πιστέψεις, εσύ πρωτίστως, στην αξία και στη σηµασία της, ούτως ώστε ακόµη και αν δεν αναγνωρισθεί και δεν εκτιµηθεί από τον αποδέχτη, εσύ να µην επηρεάζεσαι και να ξεφύγεις από την παγίδα, του να περιµένεις την εκτίµηση, την αποδοχή και την ανταπόδοση; Μήπως να µην ακυρώνεις το ποιος είσαι και το πόσο αξίζεις επειδή ο ευεργετηθείς-αχάριστος άλλος, δε σου είπε «ευχαριστώ» και δε σου έδειξε έµπρακτα την ευγνωµοσύνη του; Και το πιο γενναίο τώρα…Αν ο ευεργετηθείς άλλος, δε θα φερθεί όπως θα ήθελες εσύ να φερθεί και ειδικά αν είναι και πολύ κοντινός σου άνθρωπος, µήπως να µη βιαστείς να τον χαρακτηρίσεις αχάριστο; Μήπως να είσαι πιο επιεικής, να θελήσεις να τον καταλάβεις και να σκεφτείς τι του συµβαίνει και αντιδρά έτσι όπως αντιδρά; Όπως και να’χει, ή σταµατάς να προσφέρεις και διαγράφεις από το λεξιλόγιο σου τη λέξη «δίνω», αλλά και από τη ζωή σου τους ευεργετηθέντες αχάριστους ανθρώπους, ή σκέφτεσαι… «εφόσον προσφέρω, είµαι ήδη πλούσιος και έτσι κι αλλιώς κερδισµένος», οπότε…προσφέρεις όπου και όποτε το νιώσεις και… τέλος! Εσύ αποφασίζεις…
*Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
ΜΑΡΙΑ ΣΑΡΡΗ – ΣΑΒΒΑΚΗ*
