Καλοσύνη: «Η ιδιότητα του καλού, εκείνου που επιθυµεί την ειρήνη και την ευτυχία των συνανθρώπων του και η πράξη ή ο λόγος που φανερώνει αγαθή πρόθεση». Συχνά λέγεται και θα το έχεις ακούσει, ότι… «Ο καλός καλό δε βλέπει»… Και µπορεί να σου έχουν πει, ή να σου λένε, ότι για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι σκληρός, να σε φοβούνται, να µη δίνεις πολλά, να κοιτάς τον εαυτό σου, να µη σε νοιάζει και πολύ τι συµβαίνει στους γύρω σου και ειδικότερα… αν έχουν προβλήµατα να απέχεις και να µη συµπάσχεις γιατί, αν συµπάσχεις, χάνεις την πολύτιµη ηρεµία σου… Και µπορεί τώρα να σκέφτεσαι ότι… «Εγώ, δεν θέλω να µε φοβούνται, προσπαθώ να µε σέβονται. ∆εν µπορώ να µη συµπαραστέκοµαι, να µη συµπάσχω και να µη δίνω το χέρι µου σε όποιον ζορίζεται. Θέλω να βοηθώ µε λόγια και µε πράξεις και να ανακουφίζω όποιον από τους γύρω µου έχει ανάγκη»…
Είναι γενικά αποδεκτό ότι η καλοσύνη είναι µια ευγενής ανθρώπινη ιδιότητα. Κι όποιον τον χαρακτηρίζει, υποστηρίζει το… «Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό». Αλλά… είναι εντάξει λες, να φέρεσαι µε καλοσύνη για να µην ταράξεις κανέναν, για να προαχθείς στη δουλειά σου, για να κρατήσεις ένα σύντροφο ή ένα φίλο, για να µη στενοχωρήσεις την οικογένειά σου και γενικά για να µη δυσαρεστήσεις κανέναν και να είσαι συµπαθής; Και… εντέλει, µπορεί η καλοσύνη να είναι πραγµατική, εάν διαρκώς είσαι το «καλό παιδί» που όλοι θα σε αγαπούν όχι επειδή είσαι καλός, αλλά επειδή είσαι βολικός και διαθέσιµος; Και τώρα µπορεί να σκεφτείς… «∆εν µε νοιάζει. Έτσι θέλω να είµαι, γιατί έτσι κερδίζω αποδοχή, επιβράβευση, και προπάντων περιβάλλον χωρίς συγκρούσεις». Σύµφωνοι. Αλλά, από την άλλη, µήπως έτσι χάνεται κατά κάποιον τρόπο, η ουσία της καλοσύνης και η καλή σχέση µε τον εαυτό σου, αφού, ενδεχοµένως, δεν είσαι αρκετά καλός για σένα, αλλά είσαι καλός για τους άλλους;
Όπως και να ‘χει, οι επιστήµες της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας υποστηρίζουν ότι η ουσιαστική καλοσύνη, η ατόφια και η ανιδιοτελής, που θα φέρει φως µέσα µας και στον κόσµο γύρω µας, είναι εκείνη που η φράση… «ο καλός καλό δεν βλέπει», δεν θα έχει καµία δύναµη και καµία σηµασία για εµάς, ούτε θα µας επηρεάζει σε όσα κάνουµε και σε όσα λέµε στους ανθρώπους που µας χρειάζονται. Κι αυτό επιτυγχάνεται όταν δίνουµε µε την ψυχή µας, απλά και µόνο, γιατί αυτή είναι η βαθιά µας επιθυµία. Για κανέναν άλλο λόγο! Τότε και µόνο τότε, δεν περιµένουµε να µας γυρίσει τίποτα πίσω. «Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που µας βαστάει στη ζωή»(…), έγραψε ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης και ο επίσης σπουδαίος Γιάννης Ρίτσος, έγραψε µε άλλο τρόπο, για το ίδιο θέµα… «Άλλη χαρά δεν είναι πιο µεγάλη απ’ τη χαρά του να δίνεις. Να το θυµάσαι, κοριτσάκι»(…)
Εντέλει; «Ο καλός καλό δε βλέπει» οπότε… «Τα δικά µας και πολλά µας»; Ή «Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό» και µε την καρδιά µας γεµάτη από την αγαλλίαση του καλού λόγου µας και της προσφοράς µας; Ή µήπως κάτι ανάµεσα στα δύο; Γιατί, µάλλον, µπορεί να συµβεί και αυτό… Έτσι ή αλλιώς – και νοµίζω θα συµφωνήσεις – επειδή σηκώνει µεγάλη συζήτηση το θέµα αυτό, αφού η καλοσύνη όπως και άλλες ευγενείς συµπεριφορές, είναι επιλογές και στάσεις ζωής… ο καθένας από εµάς, ξεχωριστά, µε το χέρι στην καρδιά του, αποφασίζει… Έτσι δεν είναι;
