Απογοήτευση: δυσάρεστο συναίσθηµα µαταίωσης λόγω µη ικανοποίησης ή µη πραγµατοποίησης επιθυµητού γεγονότος. Λέγεται για την απογοήτευση, ότι πρόκειται για ένα είδος χρεοκοπίας. Χρεοκοπίας γιατί, ξοδεύονται πολλά σε ελπίδες -οι οποίες αποδεικνύονται φρούδες- και σε προσδοκίες -οι οποίες δεν γίνονται πραγµατικότητα.
Κι εσύ και όλοι µας, έχουµε χιλιάδες προσδοκίες. Ουτοπικές ή όχι, είναι εκεί στην άκρη του µυαλού µας και καθηµερινά, µας θυµίζουν την ύπαρξή τους. «Να πηγαίνουν όλα τέλεια στη δουλειά µου. Να µην αρρωστήσω –ούτε οι δικοί µου- ποτέ σοβαρά. Να µε αγαπάει χωρίς όρους ο σύντροφός µου. Να µου συµπεριφέρονται πάντα, όλοι, µε όµορφο τρόπο. Να µην προδώσει κανείς την εµπιστοσύνη που του έδειξα. Να µου συµπαραστέκονται οι φίλοι και οι συγγενείς στα δύσκολα. Να είµαι πάντα τέλειος και δυνατός… να… να… να…» Είναι κι άλλες πολλές, που τώρα θα σκεφτείς… που µπορεί να αφορούν εσένα προσωπικά, αλλά µπορεί και άλλους του κοντινού σου περιβάλλοντος… Η µη ικανοποίηση των προσδοκιών, ανοίγει το δρόµο στην απογοήτευση. Θα µπορούσαµε να πούµε για την απογοήτευση ότι…
Είναι αυτός ο ψυχικός πόνος που βιώνουµε όταν κάτι που πιστεύαµε ότι το είχαµε κατακτήσει, παύει να ισχύει, ή όταν κάτι για το οποίο είµασταν σίγουροι ότι θα το πετύχουµε, δεν το πετυχαίνουµε τελικά, ή όταν κάποιος που νοµίζαµε ότι µας αγαπούσε, ξαφνικά µας αποδεικνύει το αντίθετο. Είναι το σηµείο µηδέν, όπου όλα όσα πιστεύαµε για κάποιο ιδανικό, καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος και αποµένουµε µόνοι, απογυµνωµένοι από το σαγηνευτικό κύµα γοητείας που άλλοτε µας τύλιγε, µε µια στυφή γεύση προδοσίας στα χείλη κι ενός παγωµένου κενού, που αισθανόµαστε ότι νεκρώνει όλες µας τις λειτουργίες. Η ασφάλεια και η σιγουριά που νιώθαµε, έχει καταστραφεί και πλέον είµαστε εκτεθειµένοι σε µια νέα συνθήκη. Και τώρα µπορεί να σκεφτείς… «µήπως να µην προσδοκούµε, για να µην απογοητευόµαστε, ή µήπως να προσδοκούµε µε φειδώ και µε λογική, τα εφικτά πράγµατα για εµάς;» Γίνεται όµως αυτό; Γίνεται να βάλουµε φρένο στις προσδοκίες; Να πούµε…αυτό να το προσδοκάς, αλλά εκείνο όχι; Ή ακόµη χειρότερα, γίνεται –από το φόβο της απογοήτευσης- να µην προσδοκούµε καθόλου;
Η προσδοκία είναι ελπίδα. Είναι η χαρά της ζωής. Είναι η ίδια η ζωή και οι στόχοι της… Όπως και να ‘χει και για να επανέλθουµε στο θέµα µας, σίγουρα, η απογοήτευση πονάει. Γι’ αυτό, ίσως πολλές φορές να έχεις αναρωτηθεί… «Πώς γίνεται να µην απογοητεύοµαι όταν τα πράγµατα στη ζωή µου δεν έρχονται όπως θα ήθελα;». Κι εδώ, θα σε απογοητεύσω! ∆εν υπάρχει, µαγικό φίλτρο αναισθησίας! Γι’ αυτό, είναι αδύνατον να µην απογοητεύεσαι. Μήπως όµως, είναι φυσιολογικό και υγιές να συµβαίνει, αφού η συναισθηµατική αντίδραση στα γεγονότα της ζωής είναι σύµφυτη µε την ανθρώπινη ύπαρξη; Και… µήπως θα πρέπει να αλλάξει η ερώτησή σου και να γίνει… «Υπάρχει τρόπος, να µη µε καταβάλλει η απογοήτευση όταν τα πράγµατα στη ζωή µου δεν έρχονται όπως θα ήθελα;». Και µήπως να σκεφτείς σαν απάντηση, ότι η απογοήτευση δε θα σε καταβάλλει, όταν θα είσαι προετοιµασµένος και για την καλή έκβαση και για την κακή; Και όταν αποδεχτείς, χωρίς µελοδραµατισµούς και ακραίες αντιδράσεις, κάθε µη επιθυµητό που θα σου συµβεί; ∆ύσκολο φαντάζει αυτό, θα µου πεις. Και θα συµφωνήσω. Φαντάζει απόλυτα δύσκολο.
Μα, µήπως τελικά δεν είναι; Μήπως –υπό διαµορφωµένες ή και διαµορφούµενες συνθήκες βέβαια- είναι µόνο, µια διαφορετική σκέψη; Αντί το… «µε νοιάζει και µε καταβάλει και µε στενοχωρεί πολύ», το… «δε µε νοιάζει και το διαχειρίζοµαι». Εν τέλει, πέρα από θεωρίες και αναρωτήσεις, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος, για σένα, χειρισµού του εν λόγω θέµατος, εσύ θα τον ανακαλύψεις, γιατί µόνο εσύ µπορείς να ξέρεις τις δυνάµεις και τις αντοχές σου, κάθε φορά που θα βρίσκεσαι πρόσωπο µε πρόσωπο µε τις όποιες απογοητεύσεις σου…
*H Mαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
