Αφιερωμένο*…
Αναγνωρίζεις την ξεχωριστή προσωπικότητα του άλλου και δείχνεις αυθεντικό ενδιαφέρον για τη ζωή του; Λαμβάνεις υπόψη σου τις απόψεις του; Αφουγκράζεσαι τι θέλει, αντιλαμβάνεσαι τι έχει ανάγκη και δρας μ’ έναν τρόπο που δεν του προκαλεί απογοήτευση; Του συμπεριφέρεσαι ήπια χωρίς να τον προσβάλεις; Δεν του περιορίζεις τον προσωπικό του χώρο και την ελευθερία του με απαγορεύσεις και χειραγώγηση; Ακόμη και όταν διαφωνείς μπορείς να σέβεσαι τις απόψεις και τα συναισθήματά του επιχειρηματολογώντας δίκαια; Όταν σου μιλάει τον ακούς πραγματικά και με ενδιαφέρον; Συμβιβάζεσαι όταν πρέπει και χρειάζεται; Του μιλάς ανοιχτά, με ειλικρίνεια και με καλοσύνη; Στηρίζεις τα ενδιαφέροντα, τα χόμπι και την καριέρα του; Τιμάς και τηρείς τα όριά του ό,τι κι αν συμβεί; Στηρίζεις τις αξίες του κι ας μην τις ασπάζεσαι απαραίτητα; Δε φέρεσαι εγωιστικά και δεν πιστεύεις ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από εσένα και τις επιθυμίες σου; Του προσφέρεις με την καρδιά σου;
Αν στα περισσότερα από τα παραπάνω απαντάς «Ναι», τότε είσαι ξεχωριστός! Κι αυτό γιατί… σέβεσαι. Ο σεβασμός στέκεται δίπλα στην αγάπη και πρόκειται για την πιο ισχυρή έκφρασή της. Όποιος δε σέβεται δεν αγαπά. Εσύ όμως έχεις καταφέρει, να σέβεσαι τον εαυτό σου, να χτίσεις αυτοπεποίθηση, να νοιάζεσαι και ν’ αγαπάς πραγματικά τους ανθρώπους γύρω σου και…να διατηρείς υγιείς σχέσεις. Τι πιο γοητευτικό! Ειδικά στις μέρες μας, που δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που γνωρίζουν τι σημαίνει «σεβασμός» και «σέβομαι»… Ή μπορεί να είναι πολλοί και για τους δικούς τους λόγους δεν το δείχνουν. Ή μπορεί να «χάνονται» ανάμεσα στους «άλλους». Ή, ακόμα χειρότερα, μπορεί να τρομοκρατούνται με κάποιο τρόπο. Τι λες γι’ αυτό το τελευταίο; Σίγουρα έχεις μια απάντηση…
Ποιοι είναι αλήθεια αυτοί οι «άλλοι»; Είναι οι άνθρωποι οι «καταστροφικοί», που θέτουν προτεραιότητα τις δικές τους ανάγκες, οι άνθρωποι οι κενοί από υγιή συναισθήματα που η ψυχή τους νοσεί και γι’ αυτό, είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν σχέσεις που βασίζονται στην κατανόηση, στην εμπιστοσύνη και στον αμοιβαίο σεβασμό. Είναι οι άνθρωποι οι ανασφαλείς, οι εμπαθείς, που προσβάλουν, που δε σέβονται, που ασκούν λεκτική και σωματική βία, αλλά και υπονοούμενη, έμμεση, αθόρυβη βία, εξίσου βλαβερή. Βρίσκονται, κυρίως, μέσα στην οικογένεια και στο ευρύτερο συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον. Σκορπούν το φόβο και τρέφονται από αυτόν. Πατούν στην αδυναμία (σου) και νιώθουν κυρίαρχοι. Τι πιο θλιβερό! Με ολέθριες συνέπειες… Εν τέλει, η γνώση τού «σέβομαι», είναι θείο χάρισμα. Ευλογημένος εκείνος που σέβεται, και μακάριος εκείνος που λαμβάνει σεβασμό. Άρα; Δεν αξίζει να τον «μάθουμε»; Και να τον προσφέρουμε; Αξίζει θα μου πεις. Και πολύ μάλιστα θα σου πω εγώ…
*Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες…χωρίς σωματικές, συναισθηματικές και κοινωνικές απειλές. Πρωτίστως αυτό…
* Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
