Ποια αίσθηση κυριαρχεί, όταν ανοίξουν τα παντζούρια και µπει το πρωινό φως µέσα στο δωµάτιο; Όταν µετά από κάµποσες µέρες σκουντουφλιάς, βροχών και καταιγίδων, βγαίνει ο ήλιος; Πώς µοιάζει αυτό το συναίσθηµα; Με ελπίδα; Με αισιοδοξία; Με κάτι άλλο που τώρα σκέφτεσαι; Το χρειαζόµαστε αυτό το φως; Το ευγνωµονούµε που υπάρχει ή µας είναι αδιάφορο; Κυριολεκτικά, κάθε µέρα, το σκοτάδι διαδέχεται το φως κι ύστερα…το φως δίνει ξανά τη θέση του στο σκοτάδι. Κι αυτό γίνεται συνεχώς, αέναα και κυκλικά…
Όπως και να έχει, άσχετα µε το πώς νιώθει ο καθένας όταν ανοίξει τα παντζούρια του και µπει το φως, σίγουρα, – και νοµίζω θα συµφωνήσεις- αυτή η εναλλαγή, φως- σκοτάδι και σκοτάδι– φως, είναι χρήσιµη, αναγκαία και απαραίτητη για την κάθε µορφή ζωής… Μεταφορικά τώρα… Κάποιοι στοχαστές, µιλούν για το φως µέσα µας. Υποστηρίζουν ότι, βαθιά στην καρδιά του καθενός, υπάρχει µια άσβηστη φλόγα που σιγοκαίει άλλοτε ζωηρά και έντονα και άλλοτε θολά και αδύναµα. Αλλά πάντα είναι εκεί και ποτέ δε σβήνει. Υπάρχει άραγε αυτό το εσωτερικό φως; Κι αν ναι, ποια µπορεί να είναι τα στοιχεία του;
Είναι οι στιγµές του καθενός; Είναι οι δικοί του άνθρωποι; Είναι οι φίλοι του; Είναι η ελπίδα του; Είναι η δύναµή του; Είναι τα συναισθήµατά του; Ή µήπως είναι, η φροντίδα, τα όµορφα λόγια, η κατανόηση, η αποδοχή και η αγάπη προς τον εαυτό του; Μήπως είναι και κάποια άλλα, που τώρα ίσως εσύ µπορεί να σκέφτεσαι; Και πότε καίει δυνατά και ζωηρά; Όταν όλα πάνε καλά; Και πότε τρεµοπαίζει η φλόγα του; Στα δύσκολα και στα απογοητευτικά; Ή το αντίθετο;
Όταν είναι δύσκολα, τότε είναι που καίει ζωηρό και άσβηστο και δείχνει το δρόµο προς την ανακούφιση; Κοντολογίς, -και αν υπάρχει- πώς άραγε βρίσκουµε το εσωτερικό µας φως; Πώς θα λάµψει και πώς θα διαπεράσει τα όποια σκοτάδια (µας); Με τη συµπόνοια; Με την αυθεντικότητα; Με τη συγχώρεση; Με την ανιδιοτελή αγάπη; Με την ουσιαστική επικοινωνία; Αλλά… µήπως και µε την ψυχραιµία; Και µε την ψυχική δύναµη; Και µε την αποδοχή; Και µε την προσπάθεια; Και µε τη στοχοπροσήλωση; Και µε την αισιοδοξία; Κι αυτά τα τελευταία… σε πείσµα των καιρών… Κι είναι κι άλλα πολλά που δυνητικά θα µπορούσαν να πυροδοτήσουν τη φλόγα του…
Όπως και να είναι… µόνο όποιος πιστεύει στην ύπαρξη αυτού του εσωτερικού φωτός και το έχει αναγνωρίσει µέσα του, έχει και τις απαντήσεις…
Κι ωστόσο… σε λίγες µέρες… οι απανταχού Χριστιανοί, θα γιορτάσουν την ανάµνηση της βάπτισης του Ιησού Χριστού. Η γιορτή ονοµάζεται Θεοφάνια, γιατί σύµφωνα µε την Καινή ∆ιαθήκη, κατά τη διάρκειά της, φανερώθηκαν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Ονοµάζεται όµως και Φώτα, γιατί πάλι σύµφωνα µε την Καινή ∆ιαθήκη ο Χριστός… «ήρθε για να φωτίσει τον κόσµο, µπολιάζοντάς τον και δια του βαπτίσµατος και δια του χρίσµατος». Η ευχή για την ηµέρα των Θεοφανίων ή Φώτων, είναι «καλή Φώτιση», προκειµένου ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνεται, να έχει ανοιχτό πνεύµα και γαλήνη στη ζωή του… Εν τέλει, όπως και να ‘χει, µήπως είναι αναγκαίο το περισσότερο φως στις πράξεις µας, στις σκέψεις µας, στη ζωή µας ολότελα; Περισσότερο φως, που µπορεί να προέρχεται από το εσωτερικό φως του καθένα (για όσους το έχουν ανακαλύψει), ή από την πίστη του στις χριστιανικές παραδόσεις (για όσους πιστεύουν), ή ίσως και από κάπου αλλού, που τώρα εσύ µπορεί να σκεφτείς; Περισσότερο φως… για να διαλύσει το σκοτάδι που, όταν βρει την ευκαιρία, απειλεί σε κάθε εποχή, να κυριαρχήσει σε πολλά επίπεδα και αυτό κάνει και τώρα στην εποχή µας;` Καλή Φώτιση σε όλους! Με περισσότερο Φως… όπου ο καθένας το χρειάζεται…
*Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι ∆ασκάλα Ειδικής Αγωγής – Συγγραφέας
